Zit de droom om Grand Prix te rijden er toch nog in?

Beginnen met paardrijden

Anaïs Tsakonis: “Een meisje uit mijn klas reed paard en ik was een keer meegegaan. Ik vond het meteen geweldig. Op mijn achtste mocht ik beginnen met paardrijden. Ik begon op een shetlander, die ik zonder zadel reed. Toen ik iets ouder was ging ik over op de grotere pony’s.”

Ze vervolgt: “Zoals ieder klein meisje was mijn droom een eigen pony. Die droom werd op mijn 10^de werkelijkheid. Ik kreeg een 7 jarige schimmel arabier met behoorlijk wat pit. Makkelijk was ze in eerste instantie niet, want ze ging er vaak vandoor. Maar, na een tijdje zijn we volledig naar elkaar toe gegroeid en kon ik alles met haar (springen, dressuur, crossen, western enzovoorts). Met haar heb ik een mooie ponytijd beleeft!”

Aanloop naar Grand Prix

Anaïs: “Toen ik 14 was, werd ik erg fanatiek en wilde ik graag door in de sport. Alleen neigde ik toen meer naar het springen. De eerste paarden die ik bekeken heb, waren allemaal springpaarden. Na een tijdje merkte ik toch dat ik het inschatten van de afstanden wel heel moeilijk vond en kreeg ik meer affiniteit met dressuur.”

“Na een lange zoektocht vonden we toen Willem. Willem zou voor mij een leerpaard worden, waarmee ik kon groeien in de dressuursport. Ik startte met Willem in de L2. Maar, ik reed ook paarden van anderen. Zo kwam het paard Apachi toen ik 17 jaar was op mijn pad. Hij was van mijn voormalige trainer en ik mocht hem uitbrengen op wedstrijden. Dit verliep zo goed dat we uiteindelijk internationaal Young Riders en Lichte Tour hebben gereden. Helaas wilden ze hem plots verkopen, dus stopte deze mooie periode.”

“Met Willem reed ik in die tijd wel, maar hem bracht ik minder vaak op dressuurwedstrijden uit. Toen ik Apachi niet meer reed, ging mijn volledige focus weer naar Willem.”

Geen typisch Grand Prix paard

“Nee, Willem was geen mega talentvol dressuurpaard. Sterker nog, iedereen dacht dat het wel een beetje op zou houden in het Z of maximaal bij de Lichte Tour. Hij was namelijk wat gewoon in zijn beweging en niet heel functioneel gebouwd.”

“Bij de Young Riders met Willem starten was totaal niet interessant, want hier kreeg hij lage punten door zijn gewone voorkomen. Maar, hij heeft een karakter van goud en bewees dat iedereen fout zat toen hij opeens de zwaardere oefeningen heel goed ging uitvoeren.”

“Bizar genoeg werden we daarna geselecteerd voor het Rabobank Talentenplan. Dit gaf mij de mogelijkheid om extra lessen te volgen en in die periode hebben we ons als combinatie ontwikkeld richting de Grand Prix”, legt Anaïs uit.

Welk niveau behaalde je?

Anaïs licht toe: “We waren Intermediaire 2 startgerechtigd. Dit is het niveau voor de Grand Prix. In deze Intermediaire A & B behaalden we goede scores en zo kwam de Grand Prix steeds dichterbij.”

Maar toen..

“Willem kreeg hoefkanker”, legt Anaïs uit. Ze vervolgt: “Hij is toen lang uit de running geweest. Na die rust voelde hij in het oppakken niet goed en uit verder onderzoek bleek dat hij ook artrose heeft.”

“Ik heb toen besloten om mijn droom om met hem Grand Prix te gaan rijden te laten varen en gewoon van hem te gaan genieten. Ik wilde niet koste wat het kost per sé die wedstrijden op dat niveau rijden. Trainen voor de Grand Prix is immers heel zwaar. Willem wordt in België eens in de zoveel tijd behandeld voor de artrose en heeft er nu dan ook helemaal geen last meer van.”

Was dat moeilijk?

“Het is jammer dat we Grand Prix net niet gehaald hebben. Willem had het verdiend. Als ik het met eentje had willen rijden dan was het wel met hem. Vooral door zijn instelling, vriendelijkheid, alertheid en alles doen om je te pleasen. Dat is onbetaalbaar.”

“Zelf vond ik het ook moeilijk, omdat ik wel fanatiek ben en het rijden van wedstrijden met Willem gewoon ontzettend graag deed. Dit viel weg en toen had ik naar mijn idee geen doel meer.”

Doelen herzien

Dit herpakte Anaïs door haar doelen te herzien. Ze legt uit: “ Een nieuw paard zat er in die periode niet in, maar ik had vanaf jongs af aan al affiniteit met het helpen van anderen. Daarom ben ik begonnen met lesgeven en heb ik me toen ik 19 was ingeschreven voor de opleiding instructeur wedstrijdsport. Die opleiding duurde twee jaar.”

Daarnaast gebruikte ze de tijd om veel te kijken en luisteren. Anaïs: “Van het kijken naar anderen heb ik denk ik nog het meeste geleerd. Enkel door te kijken, luisteren en af en toe een boekje over dressuur te lezen ontwikkelde mijn gevoel zich nog beter. Toen ik vervolgens weer zelf kon gaan rijden, bleek ik er vooral rijtechnisch op vooruit te zijn gegaan. Ook qua kennis ging ik vooruit en dat pas ik toe in de rijlessen die ik nu als instructeur wedstrijdsport geef.”

Plezier beleven met Willem

“Willem is nog steeds goud waard, want hij is nu een lespaard geworden. Ik verzorg lessen met hem voor ruiters die graag bepaalde oefeningen willen leren. In deze lessen is hij een echte leermeester, want hij luistert alleen als de hulpen correct doorgeeft.Vergeet jij je buitenteugel als je wilt wenden? Dan gaat Willem de hoefslag niet af. Span jij iets verkeerds in de lijf aan in stap? Dan piaffeert hij aan. Hij vertelt ruiters op een duidelijke en eerlijke manier waar ze aan kunnen werken. Vaak voor de ruiters een eyeopener.”

Zelf geniet Anaïs ook nog volop van hem. Ze licht toe: “Ik ben hem heel dankbaar voor al het geluk dat hij mij heeft bezorgd in al die acht jaren. Nog steeds geniet ik van hem. De ene keer trainen we in de baan en helpt hij mij nog om wat scherper worden en de andere keer draven we lekker over het strand. Willem is het paard dat een belangrijke rol heeft gespeeld en nog steeds speelt in wat voor ruiter ik ben en vooral wil worden. Ik heb heel veel van hem geleerd, maar ik moet nog veel meer leren.”

Belofte voor de toekomst

“Er is een nieuw paard; Just a Morka (Justy). Die vond ik leuk, omdat hij wat weg heeft van Willem. Als ze samen op stal staan dan zie je de gelijkenis goed en het blijkt ook te kloppen, want ze voeren beiden het bloed van Ramiro Z.”

“Justy is qua karakter anders dan Willem, maar hij is net 5 jaar. Het is een blij ei en hij kan nog erg puberen, maar ik zie wel dat hij meer in zijn mars heeft. Het is een soort bloembol, die nog uit moet groeien tot een mooie bloem.”

“Die tijd krijgt hij van mij en ondertussen trainen we op een rustig tempo gewoon lekker door. Ik ben blij dat ik weer opnieuw lekker kan rijden en dat ik alles wat ik met Willem heb geleerd nu aan een jong paard zelf kan doorgeven.”

Bron: Bit & Cap