Editorial Suzanne Vlieger-Admiraal: “Die ‘te’ grote verantwoordelijkheid; het is geen onzin, maar wijsheid”
Welzijn Editorial Suzanne Mindful Equestrian Verzorging Column“Het is een te grote verantwoordelijkheid”, was één van de belangrijkste tegenargumenten van mijn ouders wanneer ik als kind weer eens tevergeefs smeekte om een eigen pony. ‘Onzin’, dacht ik toen. ‘Wat een wijsheid’, denk ik nu...
In het openingsinterview van Bit & Cap maart zegt Heleen Davies over het in de gaten houden van de hoefgezondheid van je paard: “Uiteindelijk ben jij verantwoordelijk. Jíj hebt een hoefdier.” Een hele verantwoordelijkheid, dit ‘levend, pompend en sensorisch héél belangrijke lichaamsdeel’ in de gaten houden. Een verantwoordelijkheid waar kennis voor nodig is, of in ieder geval een bepaald besef. Mijn ouders en ik hadden beide niet, vijfentwintig jaar geleden. Ik denk dat ik in staat zou zijn geweest om hoefijzers onder te laten slaan, puur en alleen vanwege dat leuke klik-klak geluid dat het maakt op de weg. Zodat alle buren het zouden horen als we door de straat liepen.
Als we überhaupt het erf van de manege af waren gekomen natuurlijk. Want wat als gedroomde ponylief niet alleen het erf af gedurfd zou hebben? Had ik dan de verantwoordelijkheid op me kunnen nemen om dit probleem op een voor hem begrijpelijke en prettige manier (door de juiste persoon) op te (laten) lossen, zoals Hester Stasse uitlegt? Had ik zijn ‘basisspanning’ laag kunnen houden en hem zich veilig en ontspannen kunnen laten voelen zonder zijn vertrouwde paarden en omgeving? Of zou hij in mijn ogen gewoon ‘stout’ en ‘vervelend’ zijn geweest?
En rijden, tja: been is voorwaarts en trekken is ‘ho’, toch? Het besef dat een paard niet gemaakt is om op te rijden, dat je als ruiter ervoor moet zorgen dat hij jou op een gezonde manier kan dragen, is bij mij pas vele jaren later ingedaald. Maar ook dat is een verantwoordelijkheid. Zoals Chrissy Fens zegt: “Eigenlijk is een paard niet bedoeld om op te rijden. Dat wij als ruiters dat wel willen, maakt ook dat wij de verantwoordelijkheid hebben om ervoor te zorgen dat het paard ons kan dragen.”
En zo gaat het lijstje verantwoordelijkheden nog wel even door. Onze paarden hebben zelf nu eenmaal vrij weinig in de melk te brokkelen, dus wij zijn verantwoordelijk voor een goede huisvesting, voor hun gezondheid, voor hun geluk – voor hun hele leven, eigenlijk. En inderdaad, dat is nogal een verantwoordelijkheid. Al helemaal voor een meisje van twaalf en haar ouders zonder al te veel paardenkennis.
Zou dan geen enkel kind een pony mogen hebben? Mogen we pas een paard kopen als we bergen kennis hebben van hoeven, ieder ‘gedragsprobleem’ direct op een paardvriendelijke manier op kunnen lossen en we altijd 100% biomechanisch verantwoord rijden? Nee, zo ver zou ik niet willen gaan.
Wel vind ik dat we moeten beseffen dat we een grote verantwoordelijkheid hebben richting het dier waar we mee omgaan. Of je nu eigenaar bent, of verzorger, of bij een manege rijdt; zodra je een paard onder je hoede hebt, ben je verantwoordelijk voor zijn fysieke en mentale welzijn. En soms moet je dan tot de conclusie komen dat wat je wilt – of wat je kind wil – een te grote verantwoordelijkheid is. Dat is geen onzin, dat is wijsheid.
Suzanne Vlieger-Admiraal,
Community redacteur Bit & Cap
