Editorial Suzanne Vlieger-Admiraal: “De invloed van waardering”

Na mijn hele kindertijd vruchteloos te hebben gezeurd om een eigen pony, was er daarna altijd wel een geld-, tijd- en/of energiegebrek dat bijrijden de enige eerlijke en haalbare optie maakte.

Hoewel ik geweldige paarden mocht bijrijden, bleef de droom om er op een dag één ‘mijn eigen’ te mogen noemen altijd op de voorgrond aanwezig. Tien jaar geleden zag ik eindelijk mijn kans schoon en kocht ik Syam. Mijn ‘paard voor het leven’, dat een ‘paard voor maar even’ bleek. Een droom in duigen en tegelijkertijd het einde van een nachtmerrie.

Een illusie armer en twee kinderen rijker kwam viereneenhalf jaar geleden de toen achttienjarige Quarterruin Scout op mijn pad. De eerste jaren kwam ik maar één keer per week, alleen in het weekend, want dan had ik tijd. Ik verwachtte dat mijn tijdgebrek wel opgelost zou zijn als de kinderen eenmaal naar school gingen. Dan zou ik wel weer een eigen paard kopen.

Wat ik niet had voorzien, was dat ik helemaal hoteldebotel zou raken van Scout. Eigenlijk al vanaf het begin, en nu nog, ben ik helemaal verliefd op de eigenzinnige rode ruin. Nog nooit heb ik een paard meegemaakt dat zo wijs is als hij. Zo expressief, communicatief en simpelweg zo lief. Er is werkelijk niets of niemand waar hij geen mening over heeft, maar er is ook niemand die hij geen kans wil geven zijn vertrouwen te winnen. 

Hij is de beste leraar die ik ooit heb gehad, en mijn grote vriend. Ook mijn kinderen leert hij geduldig hoe je een paard respecteert en liefhebt. Ik mag komen wanneer ik wil en ook zijn eigenaresse en ik zijn een hecht team geworden.

Heel eerlijk: het is weleens gebeurd dat het verlangen naar een eigen paard het won van mijn liefde voor Scout. Dat ik een geweldig paard voorbij zag komen en ik het niet kon laten om een berichtje te sturen. Maar de knoop in mijn maag was dan groot, en de opluchting als iets een eventuele koop in de weg stond, nog groter. Omdat ik nu zeker wist dat ik niet over een jaar een ‘met pijn in mijn hart moet ik wegens tijdgebrek...’ - advertentie zou hoeven plaatsen, maar vooral omdat ik mijn grote rode vriend geen gedag zou hoeven zeggen.

In ‘Waardenboek duurzame dressuur’ schrijft Liesbeth Jorna: “Ruil verwachting in voor waardering en de wereld ziet er meteen anders uit.” Deze uitspraak is me bijgebleven. Geeft me duidelijkheid en houvast. Die verwachtingen, van anderen, maar vooral ook van mezelf, maken me niks meer. Die gooi ik mooi overboord. 

In plaats daarvan kijk ik met waardering naar wat ik heb. Naar wie ik heb. Naar wie niet mijn ‘eigendom’ is, maar wel mijn vriend. Mijn ‘once in a lifetime‘- verzorgpaard. Niet ‘mijn’ paard, maar, als het aan mij ligt, wel mijn ‘verzorgpaard voor het leven’. 

Suzanne Vlieger-Admiraal
Community redacteur Bit & Cap