Blog: Hij komt, hij komt...
NieuwsIk heb een groot deel van mijn leven op een manege gewoond. Jaarlijks was er zo’n periode dat er koters zenuwachtig door de stalgang drentelden en die schrikkerige witte van een paar stallen verderop spontaan Amerigo werd genoemd. Dat was fun, want als die man met nepbaard en enorme rode jurk uiteindelijk de stal in kwam, gaf dat de hele bende toch een soort van opgewonden, ik-weet-niet-wat-d’r-aan-de-hand-is-maar-spannend-is-het-wel-gevoel...
Aangezien ik de laatste jaren heel rustig met mijn maat een privéstal bezit, gaat de Sinterklaas opwinding aan onze neus voorbij. Ace is bijna zwart en ik ben qua stressbestendigheid totaal ongeschikt voor mannen met jurken -ohja en bruin, maar dat lijkt me een detail- dus bij ons lopen er behalve dikke duiven en kraaien nooit zwarte mannen over het dak. We denken dat het niet de tijd van het jaar is, maar toch voelt het alsof die beste man in aantocht is. Wat is het geval...
Het vrouwtje heeft al enige tijd een bepaalde mate van opgewondenheid die we niet kunnen plaatsen. Qua poetserigheid gaat haar ijver zelden verder dan onze lijven, maar nu werden er dekjes en transportbeschermers gewassen en mijn tuig opgepoetst. Gezelligheid op stal is niks mis mee, maar daarna kreeg ik een toiletteerbeurt. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is dat het wel. Nou ja, piemelwasserij is erger en ontoelaatbaar, dus toiletteren is ‘second worst’. Verstoppen is geen optie, alhoewel ik standaard direct zo ver mogelijk de andere kant op ga staan kijken. Helpen doet het echter niet.
Dus daar gingen mijn piekerige manen, werd zo goed en zo kwaad mogelijk alle karboleum uit mijn oren en voorpluk geknipt, ging er shampoo in mijn sokken en werd mijn staart uitgepluist. Ik moet zeggen: het resultaat mocht er zijn. Als ik mijn grasbuik in hou, zie ik er best fit uit. Zo van: “die zou je geen 24 jaar oud geven”. Ik dacht dat ik mijn nieuwe looks even aan de-man-van zou showen, want ook dat hoort er normaliter bij. Langs de vijver en dan een rondje over het erf, achter de schuur langs en hela hola, toen zo door de trailer in...
Ik had er wat hooi te knabbelen, dus was direct afgeleid. Eten is en blijft prioriteit numero uno, dus focus was noodzakelijk. Vrouwtje en de-man-van overlegden nog wat en ik mocht alweer achteraf de laadklep af. Ik was meteen hyperdepieper en luid hinnikend kondigde ik mijn komst op het wedstrijdterrein aan. Waar was de springtuin? Het crossterrein? De concurrentie?
Pff, nogal suf: nadat ik rond de schuur was gestapt, kwam ik er achter dat ik gewoon thuis was! In alle hyperactiviteit was dat ‘ff’ niet tot me doorgedrongen. Hoop dat jullie het daarom niet doorvertellen, want zo kom ik niet bepaald snugger over... Anyway; mijn hartslag daalde, ik kromp weer tot mijn normale schofthoogte en sukkelde beetje gegeneerd achter het vrouwtje aan naar stal.
Maar nu komt het: dit kan allemaal niet voor niets zijn geweest. Zou die Pietendiscussie zo opgelaaid zijn dat een schimmel nu ook gevoelig ligt? Dat ik dit jaar de voskleurige Amerigo wordt? Dat belooft een waar spektakel voor alle kijkbuiskinders dan. Mijn maat denkt dat ik binnenkort gewoon een keer naar de club moet. Hij gaat heel vaak naar de rijvereniging, dus volgens hem moet ik me niet teveel in mijn hoofd halen. Maar het klopt niet met de opgewonden staat van het vrouwtje. Volgende keer kan ik jullie vast een nieuw avontuur brengen, ik voel het gewoon! Keep you posted...
