Column Maarten Ducrot: “Kennis is alles! Maar kennis waarvan?”

Alles gefocust op instructie van de ruiter en het voorkomen van ongelukken. Met wat ik nu weet pakken we dat heel anders aan bij Centaur. Maar wat weet ik dan nu?

Om te verklaren waar ik heen wil grijp ik terug op mijn roemruchte verleden als sportman en geloof het of niet, wildwaterkanoër: als je een wilde rivier gaat bevaren heb je wel een beschrijving met plaatjes van de moeilijkste passages, maar je gaat het bulderende beest eerst verkennen om te zien hoe het water in het echt beweegt. Op een foto zie je dat niet. In het echt zie je de dynamiek van het water. Dan bekijk je hoe je je daar doorheen gaat wurmen en vraag je je af of je dit wel kunt. Wat zijn anders de consequenties? Verzuip je dan? Tot slot stel je jezelf de vraag: “Vind ik dit nog wel leuk en spannend (of ben ik bang)?” en pas dan besluit je het te doen of niet.

De stroom van de rivier ga jij niet veranderen. Je moet ermee dealen, navigeren. Daar moet je natuurlijk wel voor kunnen peddelen, maar eenmaal in de boot is het een creatief proces waarbij angst omgezet moet worden in moed. En moed vatten zit hem in de omstandigheden kunnen beoordelen en dan doen wat nodig is om je kans op succes te maximaliseren, zonder zeker te weten of het gaat lukken. Het besluit dat volgt kan ook zijn: “Ik doe het niet, ik doe een stap terug.” Ook dat vergt moed. Maar altijd is je mindset dat je hebt nagedacht en moed hebt gevat: Ik kan de rivier niet controleren, maar nu ga ik!

Met een paard is het net zo: basiskennis is goed. Wat moet een ruiter doen, hoe bewegen en gedragen paarden zich, welke tools zijn er allemaal. Maar uiteindelijk gaat het er vooral om of je kunt beoordelen hoe dit paard hier voor je neus zich beweegt en voelt. Is het mentaal en fysiek in staat te doen wat er gevraagd wordt? En ben jij als ruiter fysiek en mentaal in staat de omstandigheden daartoe te creëren?

Foto: Lotty van Hulst

Rijden wordt dan een creatief proces waarin jij en je paard op elkaar aansluiten, samen één worden. Jij die de omstandigheden voor het paard creëert en het toestaat tevoorschijn te komen. Een ruiter die hier niet over heeft nagedacht, krijgt dat meteen terug van een paard. Je zult creatief moeten omgaan met wat dat paard nu weer voor je in petto heeft.

Mij kost het nog steeds veel moeite om stil te staan bij hoe het paard zich voelt zonder mijn zin door te drijven of juist te gaan smeken of hij mee wil doen. Mijn paard Potje kan bijvoorbeeld prima in rengalop op een buitenrit, maar hij wordt er zeer opgewonden van. Vind ik leuk. Wat ik niet zag, is dat hij er erg onrustig van werd omdat hij zijn balans verloor. Ik heb moeten leren om toen niet te zeggen “Och arme” of juist “Had je maar geen paard moeten worden”, maar iets te gaan doen wat wél binnen ons bereik lag. In dit geval eerst grondwerk en longeren, zodat hij de kracht krijgt om rennend iemand op zijn rug te dragen en ik leer te zien hoe hij zich steeds verder moet ontwikkelen.

Het kost tijd om jezelf en je paard te leren rijden! Iedereen wil het kunnen. De vraag is alleen, wil iedereen het ook leren?