Blog: Ruitjesbroek
NieuwsHet kwam nogal als een schok voor mijn omgeving toen ik een jaar geleden verkondigde dat ik weer paardrijles ging nemen. “Ben jij een paardenmeisje?!”, vroegen collega’s me op een toon alsof ik ze net had verteld dat ik een veganistisch backpackhotel in Siberië ging beginnen. Ze hadden me eens moeten zien toen ik zeven was en over het schoolplein galoppeerde met een onzichtbare pony aan een onzichtbaar touw. Waarom heb ik eigenlijk ooit besloten om géén paardenmeisje meer te zijn? Ik weet het niet meer, maar wat maakt het uit? Mijn paardenvirus is terug!
Na jarenlang nauwelijks een pony te hebben geaaid, ben ik dankzij alle paardenbladen, -blogs en -fora die ik dagelijks dwangmatig lees inmiddels weer aardig up-to-date. Eigenlijk is er niet veel veranderd. Oké, je cap moet tegenwoordig uit meer bestaan dan een fluwelen eierdopje met - als je écht veilig wilde doen - een stuk slap elastiek onder je kin, maar gelukkig loopt iedereen op stal nog steeds in die prachtige geruite kniekousen en matchende rijbroeken.
Ik voelde me er meteen op mijn gemak. Tót ik weer in het zadel zat. Goed, ik wist dat ik niet de nieuwe Anky was. Maar dat ik zó belabberd reed?! Ik spoorde toch netjes elke pas aan zoals ik vroeger had geleerd? En ik stuurde mijn paard op de volte met hetzelfde gemak als ik mijn fiets op de rotonde stuur (inderdaad, precies zoals ik mijn fiets op de rotonde stuur). De instructrice schudde glimlachend haar hoofd. Hier zou ze nog een flinke kluif aan hebben. Met tien jaar rijervaring in mijn achterzak ben ik ineens weer een echte beginner. En ik vind het leuker dan ooit!
Na elke les vertel ik met glimmende ogen aan iedereen die luistert op welk paard ik mocht en wat ik heb geleerd. Mijn vriend (meestal de enige die luistert) knikt beleefd en een tikje meewarig, zoals je doet als je kleine buurmeisje vol liefde vertelt over haar knuffelverzameling. Tot voor kort dacht hij nog dat een pony gewoon een babypaard was. Dat mijn paard wel een halve les bíjna nageeflijk liep, zal hem dan ook een worst wezen.
Toch staat hij trots aan de bakrand als ik een wedstrijd rijd. “Het is maar een F2-proefje”, piep ik dan. Maar van binnen huilt mijn innerlijke Penny-meisje dikke tranen van trots. Ik maak mijn dromen waar! Misschien durf ik binnenkort zelfs een verzorgpony te zoeken...
