Blog: Verzorgpony gezocht
NieuwsAls echt paardenmeisje ben je natuurlijk het liefst altijd op de manege. Vóór en na je rijles uren blijven hangen op stal, pas naar huis als je alle pony’s hebt gepoetst, onderweg nog even bij de wei stoppen om naar de paarden te kijken... Niets mis mee, als je dertien bent. Maar op een gegeven moment passeer je de twintig (ruim) en gaan mensen zich afvragen of je niets beters te doen hebt dan de hele dag pony’s over hun neus aaien. Werk, studie of het huishouden, bijvoorbeeld.
Nu ben ik een thuiswerkende freelancer en heb ik inderdaad regelmatig niets beters te doen. Het leek me dus een goed idee om al die vrije tijd en penny-gevoelens eens aan iets nuttigs te besteden. Ik besloot iets te doen wat ik op mijn dertiende nog absoluut niet durfde: een verzorgpony zoeken!
Zoals met alle paardgerelateerde zaken tegenwoordig, las ik eerst de nodige informatie over verzorgpony’s op internet. En daar zonk de moed me even hard in de schoenen als toen ik vijftien jaar geleden aanklopte bij de enige pony-eigenaar in de buurt en hij me zonder blikken of blozen van zijn erf stuurde. De meeste verzorgpaarden-advertenties die ik vond, leken op heuse vacatures voor fulltime banen. Minimaal M1-niveau rij- en wedstrijdervaring? Ervaring met jonge paarden zadelmak maken? Ik kon ongeveer nét zelfstandig een paard opzadelen.
Het is begrijpelijk dat je veel eisen stelt aan iemand die je paard voor je verzorgt en rijdt. Je kind laat je tenslotte ook niet bij de eerste de beste oppas achter. Maar net als in de arbeidsmarkt moet je nu eenmaal érgens beginnen om de ervaring op te doen die je nodig hebt om een goede werknemer te worden. De manege leek me een geschikte plek om te leren met paarden om te gaan, maar toen ik las wat paardeneigenaren op internet over ‘de gemiddelde manegeruiter’ te zeggen hadden... Poeh! Dat wil je toch niet eens in de búúrt van je paard hebben, zo’n manegeruiter?!
Maandenlang heb ik dus geaarzeld een advertentie online te zetten. Toen hakte ik de knoop door. Het hoefde geen rijpaard te zijn, liever niet zelfs. Het hoefde niet eens écht een paard te zijn. Als ik het maar mocht borstelen, ermee wandelen en overspoelen met liefde!
Dagenlang kreeg ik geen reacties en eigenlijk was ik mijn advertentie alweer een beetje vergeten. Toen begonnen de mails binnen te druppelen. Ineens had ik genoeg kandidaat-verzorgpaarden om een manege te beginnen. Nu moest ik ook nog kiezen tussen al die mooie, lieve paarden...
Natuurlijk koos ik de twee allermooiste, allerliefste verzorgpaarden uit: een puberende Paint-dame en de ‘bomproofste’ Haflingerruin ooit. Het beste van twee werelden! En het cliché is waar: in de korte tijd dat ik verzorger ben, heb ik meer geleerd dan van al die jaren manege en ponykamp bij elkaar. Ik zou er een boek mee kunnen vullen! Dat belooft dus wat voor mijn volgende blog...
