Blog: Rijbewijs

27 augustus 2015, 00:00 Nieuws
De dichtstbijzijnde manege in mijn woonplaats is  een acceptabele 20 minuten fietsen, de dichtstbijzijnde leuke manege ligt op ruim 10 kilometer afstand. Voor één keer per week prima te doen, maar tel daar twee verzorgpaarden bij op die allebei in andere, afgelegen uithoeken van de polder gestald staan en dan wordt paardrijden ineens écht een topsport.



Het afgelopen jaar begon ik me dus steeds vaker af te vragen waarom ik nog geen autorijles had genomen. Op deze momenten had ik bijvoorbeeld graag een auto gehad:

• Toen ik halverwege de route naar stal overvallen werd door een enorme onweersbui, en toen moest ik nog zes kilometer fietsen én een uur rijden in een buitenbak in compleet doorweekte kleding.


• Alle keren dat ik bijna thuis ben en me ineens afvraag of ik het tuig wel heb teruggehangen/de zadelkast op slot heb gedaan/de pony eigenlijk wel terug in de wei heb gezet, of zou hij nog steeds op de poetsplaats staan?


• Wanneer ik mijn nieuwe laarzen, cap, zadeldekje, poetskist en 10 kilo wortels allemaal tegelijkertijd mee naar stal wil nemen (intussen ben ik wel een ster in het efficiënt behangen van fietsensturen).


• Als ik een onderlinge wedstrijd op de manege heb en in vol tenue bij de bushalte sta, en me er heel, heel erg van bewust ben dat ik in feite een witte legging draag en dat iedereen het kan zien.

Toen ik een paar weken geleden ook nog eens royaal te laat kwam op een belangrijke afspraak (voor Bit, nota bene) vanwege problemen op het spoor, was de maat eindelijk vol. Tijdens de terugreis boekte ik een proefles bij de eerste de beste rijschool.

Een week later kon ik al terecht en reed ik mijn eerste autorondjes over een verlaten parkeerplaats naast een manege. Vanuit de auto had ik goed zicht op het ruiterpad dat door het park om de parkeerplaats liep. Ik bedacht me hoe veel liever ik nu op een paardenrug had gezeten. Kunnen ze geen auto maken die op stemhulpen en zit reageert?

Om mijn zenuwen weg te praten, vertelde ik de rijinstructeur dat ik binnenkort mijn ruiterbewijs ging halen. Even moest hij daar over nadenken. Toen knikte hij begrijpelijk. “Ja, dat is natuurlijk hartstikke gevaarlijk, met zo’n beest in het verkeer. Goed dat je er een bewijs voor moet halen!”

Dat het niet verplicht is, durfde ik toen niet meer te zeggen. Eigenlijk is het ook een beetje vreemd: voor een auto moet je tientallen lessen en examens doen, maar met een paard mag iedereen de straat op. Ik houd mijn hart vast als ik stalgenoten (zonder cap, soms zelfs zonder zadel) door de polder zie rijden. Op het kleine eindje ‘buitenrijden’ van binnen- naar buitenbak ben ik me maar al te goed bewust van mijn kwetsbare hoofd en de harde straat onder me. Zou een rijinstructeur me hierbij ook kunnen helpen?



Een onzekere ruiter én een onzekere automobilist zijn hoe dan ook een gevaar op de weg. Ik doe dus nog maar even rustig aan. Maar de eerste stappen zijn gezet: mijn CBR1 is al in de pocket. Nu dat rijbewijs nog...