Dagboek van een dierenarts: Hijgende ruiters
NieuwsDierenarts Annemarie Kroekenstoel werkt bij Diergeneeskundig Centrum Bekenland in Gelselaar. Binnen de paardengeneeskunde heeft ze speciale interesse in gynaecologie, veulenziektes en tandheelkunde. Ze geeft je een kijkje in het leven van een paardendierenarts.
Afgelopen weekend heb ik mijn ‘vrije weekend’ doorgebracht op een samengestelde wedstrijd. In ons praktijkgebied worden sinds jaar en dag een aantal prachtige SGW’s georganiseerd. Uiteraard worden mijn collega’s en ik gevraagd om daar als dierenarts te staan. Met alle drukbezette weekenden moet ik altijd even diep zuchten als het weer zo ver is. Maar als het zonnetje dan schijnt en je ziet hoeveel plezier ruiter en paard beleven aan de samengestelde wedstrijdsport, is het uiteindelijk toch altijd genieten.
Als dierenarts staan we daar om het welzijn van de paarden te bewaken. Alle paarden worden gekeurd voordat ze de cross in gaan en wanneer ze de cross weer uitkomen. Voor de cross kijken we kritisch of het paard fit genoeg is om van start te gaan: we controleren de algehele conditie van het paard, luisteren naar de hartslag en kijken of het paard niet kreupel loopt. Als dit in orde is, mag het paard van start in de cross. Het paard is ‘fi t to compete’. De keuring na de cross is minstens zo belangrijk. De doelstelling is dat er zo eerlijk mogelijk gereden wordt en het paard ook weer gezond naar huis gaat. We zijn extra alert op wondjes en blessures zodat de paarden goed verzorgd kunnen worden.
Ieder jaar sta ik weer versteld van de grote contrasten tussen de verschillende ruiters. Er zijn echt nog steeds mensen die nauwelijks voorbereid een cross in gaan. Hijgend en piepend komen paard en ruiter over de finish. Sommige hebben bijna zuurstof nodig om niet direct om te vallen. Deels zal het ook door de spanning komen, maar het grote deel zit hem toch in de training en voorbereiding. Vaak zijn dit ook de ruiters die na de finish rustig in het zadel van het paard blijven zitten, er niet aan denken om de singel een gaatje losser doen en ook de neusriem lekker dichtlaten. Heel toevallig was de hoefsmid ook nog eens op vakantie (of op wereldreis…) en was het beslag net iets langer blijven zitten. Met rammelende ijzers doorlopen de paarden de keuring. Als klap op de vuurpijl vragen ze ook nog of ze echt van het paard af moeten komen voor de keuring. Af en toe neem ik de moeite om uit te leggen dat het wellicht ook anders zou kunnen. Maar dit wordt mij meestal niet in dank afgenomen. Het zou goed zijn als er meer aandacht wordt besteed aan dit aspect van cross rijden. Ik denk dat de meeste ruiters niet beseffen dat ze het paard aan extra risico’s blootstellen. Vermoeide paarden lopen veel sneller blessures op doordat ze minder stabiel op hun benen staan. Tel daar achterstallig hoefbeslagonderhoud en een slechte cooling down bij op en je hebt aan alle eisen voldaan om de kans op een blessure te maximaliseren.
Tot slot komen de allerkleinste pony’s die de dag afsluiten. Fantastisch om te zien hoeveel plezier die kinderen aan de cross beleven. Belangstellend vraag ik hoe het is gegaan aan een jonge amazone van een jaar of acht. “Heel erg goed”, vertelt ze met een grote glimlach. “Ik had een weigering op die hindernis en op die andere en oh ja, daar in het bos ook nog een. Maar daar kon mijn pony echt niks aan doen, die heeft zo zijn best gedaan.” En ze geeft hem een grote knuffel als bedankje. Kijk, zo kan het ook!
