De beste raad: ‘Voor een paard maakt het niet uit welke taal je spreekt’

In deze rubriek vertellen Bit-lezers welke wijze raad ze nooit meer vergeten… Lize (31) heeft door haar werk als equitherapeut bij Stichting Kind te Paard geleerd dat paardentaal universeel is. Het maakt niet uit welke taal je spreekt, een paard zorgt voor verbinding.

“In mijn werk als equitherapeut werk ik onder andere met kinderen die traumatische dingen hebben meegemaakt. Het zijn mijn paarden en de kinderen die me de afgelopen jaren hebben laten zien dat het niet uit maakt welke taal je spreekt. Paardentaal is universeel en een paard zorgt voor verbinding. Via het omgaan met de paarden bevordert equitherapie de ontwikkeling van kinderen.

‘Samen met mijn paarden help ik ze die ervaringen te verwerken’

Ik werk onder andere met vluchtelingenkinderen die vreselijke dingen hebben gezien en meegemaakt. Samen met mijn paarden help ik ze die ervaringen te verwerken. Vaak spreken de kinderen nog nauwelijks Nederlands, maar de communicatie met het paard via lichaamstaal maakt dat we elkaar tóch begrijpen. Doordat ze vaak ervaring hebben met paarden en muildieren in hun thuisland, lukt het hen meestal al snel om te communiceren met de dieren als ze bij ons komen. Die herkenning, de rust en ontspanning zorgt ervoor dat het communiceren met mij ook makkelijker gaat. Een jongen uit Afghanistan was heel verdrietig door de vreselijke dingen die hem waren overkomen. Dit deelde hij met niemand en naar andere mensen toe hield hij een vrolijk masker op. Op de rug van mijn IJslandse ruin Glotti begon hij in het Afghaans te praten. Hij vertelde hele verhalen tegen het paard en uiteindelijk begon hij te huilen. Hij boog voorover, knuffelde de hals van zijn paard en begroef zijn hoofd in de manen. Toen hij opkeek zag hij mij, hij sprong van de rug en omhelsde mij. Eindelijk mocht ik hem troosten en stelde hij zich open. Na een paar minuten liep hij terug naar Glotti en gaf hem een kus. Daarna konden we weer verder.

‘Hij boog voorover, knuffelde de hals van zijn paard en begroef zijn hoofd in de manen’

Ik heb ook kinderen in behandeling gehad met angst om te praten. Die kinderen spraken buitenshuis helemaal nooit, maar tegen de paarden durfden ze zich wel non verbaal te uiten. Gedragen op de paardenrug voelden ze zich zó gesteund, dat er uiteindelijk toch communicatie op gang kwam. Eerst praatten ze voor het eerst hardop tegen hun paard. En uiteindelijk praatten ze ook met mij. Kinderen met ernstig autisme die in hun eigen onverstaanbare fantasietaal spreken, maken zich tijdens de therapie verstaanbaar door bij het paard te laten zien wat ze bedoelen. Het blijft voor mij iedere keer bijzonder om te zien wat er gebeurt door het contact tussen kind en paard.”

Van wie leerde jij een les die je nooit meer vergeet? Was het je instructeur? Iemand bij wie je een clinic volgde? Je dierenarts? Hoefsmid? Of je opa die een echte paardenman was? Welke raad gaf hij of zij je? Stuur ons de beste raad die je ooit kreeg en wie weet word je binnenkort geïnterviewd voor www.bitmagazine.nl.

Bron: Bitmagazine.nl