Het afscheid van Arlando

18 november 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Inge Verschoor vormde een eenheid met haar Haflinger Arlando. Maar helaas deelde deze eenheid ook veel angsten. Inge besloot daarom een ruiter die zekerder van zichzelf was te zoeken voor Arlando. Maar tijdens de keuring voor de verkoop bleek Arlando artrose te hebben, hiernaast had hij al ataxie. Inge besloot hem bij zich te houden. Maar helaas werd de artrose hem al snel teveel en moest ze afscheid van hem nemen.

“Ik ben altijd al weg geweest van Haflingers. Per toeval kwam ik op de site van haflingerstal ‘van de Tibbe’. Ik heb mijn ouders overgehaald en we zijn langs gegaan. Gewoon om te kijken. Twee maanden later gingen we er weer heen omdat er veulentjes geboren waren. Na lang gekletst te hebben met Jan, eigenaar van ‘van de Tibbe’, kregen wij het ook over de hengsten en onderweg naar huis vroeg mijn moeder wat ik ging doen omdat er een optie was op een van de hengsten. We hadden nooit besproken dat ik een paard zou kopen, maar mijn moeder en ik voelden hetzelfde. Die ene hengst was net drie, ingereden en in optie. Maar Jan vertelde mij geen paarden vast te houden. Ik vertelde mijn vader thuis dat ik een paard wilde kopen, de dag erna belde ik Jan op en vertrokken we weer naar Groningen. Arlando was jong en kende nog niet veel. Ik mocht hem uitproberen, maar mijn zachte stemmetje maakte weinig indruk op de hengst. Toch zei mijn gevoel dat hij het voor mij was en riep ik door de bak dat ik hem wilde kopen. Arlando werd bij Jan gecastreerd. Twee weken na de castratie liet Jan zijn favoriete paard gaan en ik nam hem mee naar Lelystad.”
[panel]Arlando
2001 tot 2013
Eigenaar: Inge Verschoor (1984)
Ras: Haflinger
Kleur: Goud
Arlando was een zeer sensibel en trouw paard.
[/panel]

Angsten

“Wat we het liefst samen deden wisselde erg. Het ene moment waren we druk met dressuur en het andere moment reden we veel buiten. Zowel alleen als met vrienden of met mijn vader die dan op de fiets meeging. Weer een ander moment waren we vooral bezig met zoveel mogelijk vanuit vrijheid te werken: we reden zonder zadel, zonder bit, Arlando ging los mee het bos in, we deden grondwerk en spelletjes. In welke fase we zaten lag vooral aan onze angsten.”

Verkoop

“Uiteindelijk vond ik dat Arlando een andere, meer dappere ruiter verdiende. Ik was op dat moment voor de tweede keer zwanger en kon in die periode niet veel rijden, mede door mijn angst voor het controleverlies met een baby in mijn buik. Ik stuurde iemand anders met hem op pad en merkte dat hij door een minder angstige ruiter zelf ook veel meer vertrouwen kreeg. Ik vond het erg lastig dat wij elkaars angsten versterkten, maar ik was van mening dat hij het beste verdiende. Omdat ik die periode al minder kon rijden en minder naar stal zou komen, zou er al enige afstand ontstaan. Hierdoor dacht ik dat dit het juiste moment was om helemaal afstand van hem te nemen. Dit ging uiteraard gepaard met de nodige twijfels en tranen.”

Artrose

“Ik had iemand gevonden en Arlando werd gekeurd, op dat moment was er bij mij al bekend dat hij last had van ataxie. Verschillende mensen hadden me er ook al eens op gewezen dat er iets niet klopte aan zijn achterbenen, maar niemand kon precies zien wat. Tijdens de keuring vonden ze al snel artrose, wat voor mij veel (vlucht)situaties verklaarde. Arlando stond in die tijd bij iemand op stal die zelf ook in de Haflingers zat. Zij heeft mij heel goed begeleid met alles rondom de verkoop, maar ook na de keuring in het begeleiden van Arlando’s ziek zijn. Nadat ik te horen kreeg dat Arlando artrose had besloot ik hem bij me te houden, ik wilde de volledige regie over hem houden. Vanaf dat moment wist ik dat ik voor Arlando moest kiezen en niet voor mezelf. Ataxie en artrose gaan niet samen: bij de één heb je spieropbouw nodig, bij de ander juist rust. ”

Slecht nieuws

“Omdat Arlando duidelijk liet merken dat hij het er niet mee eens was dat andere paarden wel mochten werken en hij niet, besloten we hem toch weer rustig op te pakken. Een beetje stappen en draven zorgde ervoor dat Arlando het gevoel had er weer bij te horen: zijn oortjes stonden weer naar voren. Ik ging ook weer vaker naar hem toe en samen genoten we van een klein beetje werk en het samen zijn. Het was zomer en ik hoopte dat hij tot aan de komst van de winter goed mee zou komen. Zodra zijn artroseklachten zouden opspelen zou dat voor mij het moment zijn om voor hem te kiezen en hem het lijden te besparen. Toen ik een midweek op vakantie was met mijn gezin, belde de staleigenaresse mij op: Arlando lag alleen maar. Zodra de staleigenaresse in de buurt kwam, stond Arlando even op maar zodra ze wegliep ging hij weer liggen. Mijn maag draaide zich om, want dit klopte natuurlijk niet. Ze had contact gehad met de dierenarts en deze gaf 50% kans dat medicatie zou aanslaan, waardoor Arlando zich beter zou kunnen gaan voelen. Het wegnemen van de pijn bij Arlando kon voor ons een kans zijn om nog enkele dagen ongestoord samen te kunnen zijn. Een kans om samen zijn laatste momenten te kunnen delen zonder de pijn van zijn artrose. Een bijkomend nadeel was dat, als hij deze medicatie zou krijgen, hij twee dagen van de medicatie af moest zijn wanneer ik hem uit zijn lijden moest gaan verlossen. Dit zou inhouden dat Arlando, na enkele pijnloze dagen, weer twee dagen veel pijn zou hebben. Dit vond ik een ondraaglijke keuze en besloot daarom direct om ons midweekje vakantie af te breken. We zijn naar huis gegaan en ik heb toen nog twee dagen samen met Arlando doorgebracht.”

Afscheid nemen

“De eerste dag liet hij duidelijk merken dat hij zich niet fijn voelde. Maar de tweede dag was als een droom: alles was perfect. We hebben samen gespeeld en geknuffeld. Alles was zoals het moest zijn. De volgende ochtend heeft de staleigenaresse hem meegenomen om hem uit zijn lijden te laten verlossen. Ik kreeg van haar te horen dat Arlando duidelijk alleen nog maar op wilskracht had gelopen: hij had geen enkele spierkracht meer over in zijn meest slechte been. Arlando verdiende deze pijn niet, maar het was een hel om afscheid van hem te nemen. Achteraf gezien ben ik blij dat de verkoop niet door is gegaan. Ik had er niet na de verkoop achter willen komen wat zijn problemen waren geweest. Nu had ik zeggenschap over hem en heb ik voor hem kunnen kiezen nadat hij jarenlang voor mij koos. Het was mijn ergste nachtmerrie om mijn beste vriend te ‘moeten’ laten gaan. Ik zei altijd tegen iedereen dat we tot mijn 50ste samen zou zijn, maar hij heeft mijn 30ste niet eens gehaald.”

Gemis

“Ik mis de band die we samen hadden. Zijn koppie, zijn gevoeligheid. Eigenlijk alles behalve de angst die we samen deelden. We hadden een speciale band: het ene moment waren we een eenheid, het andere moment vlogen we uit angst over de weg of door het bos. Buitenstaanders begrepen dit nooit. Ik reed zonder zadel, bitloos en alleen zonder problemen. Het volgende moment vlogen we door de buitenbak. Veel mensen zeiden dat hij mij in de zeik nam en dat deed pijn. Tijdens trainingen die ik met Arlando heb gevolgd heb ik veel met en van hem geleerd. Ik kende mijn paard, andere dachten hem te kennen en oordeelden veel over hem en ons samen. Ik ben blij dat ik erachter ben gekomen wat er aan de hand was. Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats en ik dacht weer aan de woorden van Jan: ‘Arlando is een gouden paardje’ en hij had gelijk! Ik mis Arlando nog dagelijks. Zijn heerlijke vlakke draf, het sprintje trekken samen met mijn hond, de spelletjes in de bak of genieten van een wandeling samen. Mijn maatje, mijn alles. Rust zacht mijn vriend.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2005-03-16-Eerste-wandeling-zonder-te-hinniken.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2007-04-04-Samen-aan-het-werk.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2009-03-27-93-Spelen-en-uitdagingen-zoeken-in-het-bos.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2009-04-11-Training-bij-Jessica..jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2009-04-11-Training-bij-Jessica.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2009-04-29-Los-in-het-bos.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2010-03-17-Bit-en-zadelloos-een-rondje-naar-buiten.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2012-02-23-Met-onze-kudde-in-het-bos.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/2013-06-27-Ons-laatste-moment-samen.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/FB_IMG_1455090342914.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/FB_IMG_1455090422672.jpg|”]

[hr]