Editorial Suzanne Vlieger-Admiraal: “Paarden bieden ons van alles, gewoon om wie ze zijn”

wo 24 apr, 14:00 Welzijn Editorial Suzanne Column

Inmiddels alweer bijna een jaar geleden las ik voor ‘Paard & Boek’ het boek ‘Van depressie naar droom’ van Kiara van Grevenbroek. Haar verhaal raakte me. Dat ze vanuit zo’n diep dal omhoog wist te klimmen naar zo’n hoge top – het bereiken van haar droom – is al bijzonder genoeg. Maar wat ik het meest speciaal vond: ze heeft alles te danken aan de paarden in haar leven, zonder hen was het haar niet gelukt.

Het bleef maar sudderen; dit inspirerende verhaal verdiende meer dan één pagina in Bit & Cap. In dit nummer zijn het er maar liefst negen: “Paarden zijn voor mij de beste psychologen”, kopt het prachtige interview op pagina 16-24.

Natuurlijke, pure, sociale wezens

Bijzonder, speciaal, inspirerend – dat is Kiara’s verhaal. Toch kijk ik er niet van op, in de zin van: ik verbaas me niet meer over de helende en therapeutische krachten van paarden. En dan denk ik niet per se dat ze begenadigd zijn met bovennatuurlijke superpowers. Nee, ze zijn helend en therapeutisch om wie ze zijn. Om de natuurlijke, pure, sociale wezens die ze zijn.

En Kiara is lang niet de enige die daar profijt van heeft gehad, heeft of ooit zal hebben. Niet voor niets wordt het paard alom ingezet voor coaching en therapie, en niet voor niets stoppen drommen paardenmensjes en -mensen al hun tijd, geld en energie in een pak haar op vier hoeven.

“Misschien heb ik een paard nodig”

Mijn eigen situatie is niet te vergelijken met die van Kiara. Maar ik kan wel zeggen dat paarden ook mijn therapeuten zijn, altijd al zijn geweest en waarschijnlijk ook altijd zullen blijven. Als kind stortte ik mijn basisschoolperikelen uit in de stal van mijn favoriete manegepony. Als tiener en begin twintiger maakte ik twee keer per week een bosrit en hield dat me min of meer in evenwicht. Waar al mijn vriendinnen op kamers gingen, bleef ik om die reden lekker bij mijn ouders wonen.

Ik zou gek worden zonder mijn ‘therapie’; zonder die ritjes, zonder paarden. Als jonge moeder, thuis met een peuter en een baby en zonder paarden, sliep ik slecht (ook als de kinderen wél goed sliepen) en voelde ik me waardeloos. “Misschien moet je eens naar de dokter”, opperde mijn man. “Misschien heb ik een paard nodig”, was mijn antwoord.

Gevoel van vrijheid

Paarden bieden ons van alles. Sociale interactie op een heel ander niveau dan met mensen: fysiek contact, geborgenheid, verbinding met de natuur. Maar ook: frisse lucht, beweging, het gevoel van vrijheid. Ik denk dat daarmee een groot deel van onze ‘basisbehoeften’ als mens in het algemeen en als paardenmens in het bijzonder wordt vervuld. En dat houdt ons gezond.

Want in die zin denk ik dat mensen niet heel verschillend zijn van paarden en alle andere dieren; als onze natuurlijke basisbehoeften niet worden vervuld, plukken we daar vroeg of laat de zure vruchten van. Mentaal, fysiek of allebei. Hoe dat werkt voor paarden, wat er gebeurt als er niet voldoende in hun basisbehoefte ‘vrije beweging’ wordt voorzien, en waarom dit zo belangrijk is voor hun geest, maar zeker ook voor hun lichaam, lees je in het artikel ‘Vrij, blij & gezond’ op pagina 34-40.

Voor mij, en voor velen met mij, zijn paarden zowel therapie als een basisbehoefte als de vervulling van een hele reeks basisbehoeften waardoor verdere therapie onnodig is. Dat is wat paarden doen, gewoon om wie ze zijn. En daar mogen wij – en de zorgverzekeraars – hen dankbaar voor zijn.