Het afscheid van Tristara

4 augustus 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Rianne van der Heijden wilde graag een veulen fokken met haar KWPN merrie Tristara. Helaas kon Tristara niet drachtig worden, maar alsof Rianne het aanvoelde dat er iets ging gebeuren zette zij toch door. Samen met de dierenartsen lukte het haar om een embryo van Tristara in een draagmerrie te plaatsen. Twee maanden later kreeg Rianne een telefoontje dat Tristara met een grote wond de weide uit kwam. Haar been was gebroken.

“Tristara werd geboren op de boerderij van mijn broer. Ik woonde zelf drie kilometer verderop. Ik had drie weken op een stretcher in de trailer geslapen, wakende voor de geboorte. Het was zo spannend en wat een gelukkig moment was het toen ze er eindelijk was. Tristara was een bijzonder mooi veulen wat veel belangstelling van andere paardenliefhebbers trok, maar ik wilde haar zelf houden. Isostar, haar moeder, was mijn wedstrijd paard. Ze had zeer goede papieren en een gewaardeerde genetische reeks van drie generaties elite sport preferent prestatie. Tristara gaf toekomst aan mijn fokkerij.”
[panel]Tristara (Elite Sport Prestatie)
2000 tot 2017
Eigenaar: Rianne van der Heijden (1964)
Ras: KWPN Flemmingh (keur) x Cassis (elite sport prestatie) x O.Mozart (keur preferent prestatie)
Kleur: Donkerbruin
Tristara, mijn beste maatje voor altijd.
[/panel]

Prestaties

“Na het afspenen kwam ze in de weide tegenover mijn huis te staan. Hier groeide ze op met een andere jaarling. Vanaf haar derde jaar heb ik haar gereden, tot aan Z-dressuur. Ik kreeg zelf een tweeling, dus vanaf dat moment zat rijden er even niet meer in. Ik besloot Tristara daarom bij een Grand-Prix amazone te stallen, zij reed haar tot het ZZ-Licht op haar 7e jaar! Datzelfde jaar werd ze kampioen op de Centrale Keuring van Brabant en elite. Ze was toen drachtig van Scandic. Wat was ik trots! Ze zou op de stal van de Grand-Prix amazone blijven tot het veulen geboren was, daarna zou ze naar huis komen. Toen ze hoogdrachtig was heb ik haar veel gepoetst en geknuffeld, maar helaas kreeg ik een naar telefoontje. Het veulen was dood. Er was niemand bij de geboorte geweest. Ik heb nog vele jaren geprobeerd Tristara opnieuw drachtig te krijgen, maar helaas lukte dit niet.”

Embryotransplantatie

“Mijn dertienjarige dochter rijdt fanatiek wedstrijden met haar pony, maar reed daarnaast ook regelmatig op Tristara en zou haar deze zomer ook op wedstrijden gaan starten. Op zulke momenten dacht ik vaak, wat als ze er straks niet meer is? In december 2016 kwam er veel vuil uit Tristara’s baarmoeder. Ik heb haar laten onderzoeken en de dierenartsen verzekerde me dat ze hier geen last van had. Wel stond vast dat ze nooit meer drachtig kon worden. Dit zou alleen nog via onnatuurlijke wegen kunnen. Ik kon me niet voorstellen dat dit het einde van mijn fokkerij zou betekenen. Daarom besloot ik in april 2017 om een behandeling via OPU en ICSI in te zetten. Bij het Equine-fertiliteitscentrum zeiden ze dat dit zo’n 30% slagingskans had. Daarnaast werd mij ook verteld dat ze soms zelfs bij overleden paarden nog met succes eicellen wonnen. Er werden uiteindelijk vijf eitjes bij Tristara gewonnen, waar één embryo uitkwam. Deze embryo werd in een draagmerrie geplaatst. Het was erg spannend, maar alles lukte! In 2018 verwachtten we dus toch een Tristara veulen!”

Telefoontje

“Maar op 20 juni 2017 kreeg ik ‘s ochtends een telefoontje. Het was een warme dag en Tristara en haar stalgenoot zouden rond 11.00 uur weer van de weide naar de stal gaan. Maar Tristara had een wond en kon niet meer lopen. Ik verstijfde van angst en reed in paniek naar stal, hopende dat het mee zou vallen. Maar mijn gevoel zei van niet. Toen ik aankwam was de dierenarts al aanwezig. Zijn woorden als een donderslag: ‘het been is gebroken’. Mijn wereld stortte in en ik klampte me aan haar vast. Ik huilde en knuffelde haar. De vreselijke open wond en het geluid van rammelende botten vergeet ik nooit meer. Het besef dat ik haar op dat moment zou verliezen was vreselijk en deed pijn. Mijn maatje, mijn beste vriendin.”

Draagmerrie

“Wel schoten de woorden van het Equine-fertiliteitscentrum nog door mijn hoofd. Zij konden bij een overleden merrie nog eicellen winnen en zo een embryo ‘creëren’. In mijn shock vroeg ik aan de dierenarts of hij de eierstokken wilde verwijderen. Dit deed hij en met een isolerende box met hierin twee eierstokken reed ik naar het fertiliteitscentrum. Ze wonnen zeven eitjes, deze werden allemaal bevrucht. Helaas is het met al deze eitjes uiteindelijk niet gelukt. Maar gelukkig heb ik nu nog een draagmerrie, met hierin een inmiddels vier maanden oude embryo van Tristara. Mijn verdriet en het gemis worden hierdoor verzacht. Ik leg de draagmerrie erg in de watten, ik ben er zuinig op haar en hoop op een mooie nakomeling als aandenken aan mijn geliefde merrie.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/20150515-Myrthe-mama-samen-rijles-75.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/Tara-gestorven.-20-juni-2017.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/Tara-lief-28032017.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/Tristara-krant-juli-2007.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/Tristara-ZZ-licht-2007.jpg|”]

[hr]