Hoe ik een hoefsmid werd
In mijn jeugd waren er geen paarden in mijn leven. Een schoolvriend, die op het platteland woonde, zei me eens dat koeien van lang gras houden en paarden van kort. Ik vond dat tegelijkertijd interessant en vreemd en heb het altijd onthouden. Toen ik van school kwam, wilde ik niet verder studeren. Ik nam elke job aan die ik aangeboden kreeg. Ik poetste, ik werkte bij de vuilophaaldienst en later werd ik vrachtwagenchauffeur. Het is in deze periode dat ik besloot om naar Ierland te gaan om Engels te leren én om met paarden te leren werken. Het alternatief was dat ik zelf een paard zou kopen. Dat deed ik niet. Mijn toekomst wachtte op mij. Ik was nogal wereldvreemd op dat moment en ik sprak geen andere taal dan Nederlands. Het afscheid van mijn tweelingbroer aan het treinstation viel me zeer zwaar. Er hebben toen tranen gevloeid, maar ik wist dat ik moest gaan. Ik kwam terecht in het zuiden van Ierland in een prachtig dorpje. Toen het lente werd, was er een stalhouder die me aanbood om toeristen rond te leiden met de paarden. Zonder loon uiteraard.
Enkele jaren later kwam het idee om hoefsmid te worden in me op. Ik zocht op ‘blacksmith’ in Google, maar het correcte woord is ‘farrier’. Ik had dit woord nog nooit gehoord. Ik vond maar één website die me aansprak. Dat was waarschijnlijk ook de enige website van een Ierse hoefsmid die online was. Ik belde hem vanuit een telefooncel in de stad. 'Jorgen, I can bring the horse to the well, but I can’t make it drink. Do you understand?' Op dat moment begreep ik hem niet, maar ik zei 'Yes, I do'. Aan het begin van de zomer was ik terug in Ierland. Ditmaal in het noorden. 'Show me what you can', zei de hoefsmid. Er stond een kleine witte D-pony voor me. Waarschijnlijk de enige pony op het hele eiland, die perfect stilstond. Ik moest zijn hoeven opnemen, maar ik wist niet hoe. Mijn knieën begonnen letterlijk te trillen. Zo zenuwachtig was ik. Iedereen was aan het lachen.
Mijn verblijf was in een B&B vlakbij. ’s Morgens maakte ik de stallen schoon en controleerde ik de voorraad hoefijzers en nagels. Overdag moest ik de paarden vasthouden of hoefijzers afnemen. Mr. Murphy deed vooral springpaarden. Mijn mentor stelde me aan iedereen voor. 'This is Jorgen from Belgium, specialized in donkeys', zei hij dan. Ik wist niets van ezels af toen. Ik was deel van het team en dat betekende de wereld voor mij. Deze man leerde me alles wat ik moest weten over paarden en hoeven, maar niet alles wat hij wist. Zo zei hij altijd mysterieus: 'Do as we say, not as we do' of 'Never hit or kick a horse or you be on your way home', 'Parkeer je auto bij klanten steeds zo dat je meteen kunt wegrijden' en ook nog 'Grab the f*** foot'. Eigenlijk ging elke zin gepaard met de nodige F***s.
Hier was ik, 27 jaar oud. Wereldreiziger, allerlei jobs op mijn naam en uiteindelijk ook hogeschoolstudent, maar deze Ierse hoefsmid maakte een man van mij. Net zoals in een film waarbij een veel te brave buitenlandse jongeman terechtkomt bij een bonk van een kerel om lessen te leren over een nieuw leven, levensstijl en toekomst. Soms is het leven je erg toegenegen en ontmoet je een vloekende Ierse hoefsmid met een groot hart, die je leven verandert. 's Nachts werd ik vaak wakker omdat mijn handen tweemaal zo groot aanvoelden als ze werkelijk waren. Dat kwam door het gebruik van de kniptang en de hoefmesjes. Maar samen met mijn handen groeide ik ook. Elke dag een beetje, tot de hoefsmid die ik vandaag ben. Nu run ik een succesvolle zaak. Wel switchte ik van hoefijzers naar barefoot, omdat dit beter bij mij en mijn klanten past.
Mijn favoriete gespreksonderwerpen bij klanten zijn niet de hoeven, maar de dromen die zij hebben voor zichzelf. Durven zij ook hun droom achterna te gaan? Ook als ze moeten huilen als ze hun tweelingbroer achterlaten? Aan Mr. Murphy zeg ik dit: bedankt voor het redden van mijn leven. Jij toonde me mijn weg. P