Samen met Timo kilometers maken
‘Reis niet sneller dan je benen je kunnen dragen, anders kan je ziel je niet bijhouden’, is een uitspraak afkomstig van oude natuurvolken. Het betekent dat wanneer je ergens naartoe gaat, je tijd nodig zult hebben om je aan te passen en je thuis te voelen.
Tekst en foto's: Carolien Staal
Hoe verder weg je gaat, hoe groter de aanpassing zal zijn. Niet alleen voor het lichaam, maar zeker ook voor geest en ziel. Je moet wennen aan cultuur, taal, omgangsvormen, flora en fauna, klimaat en nog oneindig veel meer. Centraal Portugal ligt 2300 kilometer zuidelijker dan Amsterdam. Als ik dit met Timo had gereden, zouden we zo’n zes maanden onderweg zijn geweest, deze tocht staat nog wel op mijn lijstje.
Aanpassen kost tijd, dat geldt voor alle ingrijpende veranderingen in een mensenleven. Zelfs in de westerse psychologie krijg je soms filosofische antwoorden over dit thema. “Hoe lang duurt het voordat ik aan de nieuwe situatie gewend ben en weer gewoon mijn leven kan leiden?”, vroeg ik een psycholoog, toen ik me zes weken na mijn scheiding nog niet jofel voelde. “Twee keer alle seizoenen”, zei de beste man. Op dat moment dacht ik dat hij een grapje maakte, maar het bleek waar.
Naast het verlies van een dierbare en een scheiding, staat ook verhuizen in de top drie van stressvolle gebeurtenissen. Ik kan dat beamen, want Portugal is niet mijn eerste emigratie. Eerder woonde ik enkele jaren in Duitsland en ook daar nam het wennen aan het nieuwe leven zo’n twee jaar in beslag. Waarna we ontdekten dat dit nieuwe leven niet bij ons paste en we naar Nederland terugkeerden. Timo was toen nog aan het opgroeien bij zijn vorige eigenaresse in Groningen.
Afgelopen kerst vierde ik mijn éénjarig-jubileum in Portugal. Het voelde al heel erg als thuis, maar de moeite die Timo had om te schakelen van zomer naar herfst, liet me zien dat we deze tijd wel moesten nemen.
Vorige winter was een van de warmste en droogste winters aller tijden in Portugal. Nu hebben we zojuist de natste winter in 25 jaar achter de rug. Het blééf maar regenen. Niet prettig, maar niemand klaagt, want water is noodzakelijk om de zomer zonder al te veel bosbranden door te komen. Voor ons Nederlanders hoort regen erbij, op de socials zie ik al mijn paardenvrienden en -vriendinnen dik ingepakt door de blubber sjouwen. Wij zijn bikkels, toch? Nu ben ik in de luxe positie dat de mensen van Portugal By Horse, waar Timo in pension staat, de volledige verzorging op zich nemen. Dus ik ben vrijgesteld van ploeteren in de modder dit jaar. Hoewel ik dat niet mis, merk ik dat de afstand tot mijn paard wel groter is. Rijden hebben we de afgelopen maanden niet gedaan. Een buitje is één ding, maar urenlange hoosbuien is wat veel van het goede. Wegen en paden spoelden weg en er ontstonden rivieren op plaatsen waar ze niet hoorden te zijn. Daarnaast werden de 'dirt roads', de onverharde wegen, spiegelglad, wat buitenrijden gevaarlijk maakte. Ik heb deze tijd gebruikt om het harnachement in te vetten, hoefschoenen schoon te maken en na te kijken en leuke routes uit te werken, maar daarover volgende keer meer.
In december was ik een paar dagen in Nederland. Daar logeerde ik op Camping Boszicht, aan de Veluwezoom, bij recreatieruiters welbekend. Elke dag wandelde ik in het bos, naar de Carolinahoeve en over de Posbank. Het rook er naar natte bosgrond, wilde zwijnen en paddenstoelen. Ik miste Timo tot in mijn tenen. Wat hebben we dáár veel kilometers liggen. Het voelde onwerkelijk om er zonder hem zijn. Het was mijn thuis niet meer. P
