"Love the animal first, the sport second"
Al een tijdje loop ik met het idee rond om opnieuw wedstrijden te gaan rijden. In mijn jonge jaren genoot ik daar enorm van. Ik reed als kind gymkhana’s met mijn pony Flash en later jumping met mijn warmbloed Akela. Zodra ik de ring inreed, kreeg ik werkelijk een adrenalinestoot. Ik reed echt om te winnen. Maar kan én wil ik dit nu nog op die manier?
Tekst & foto's: Sandra Boers
Ik had ook steeds van die paarden, die liepen alsof hun leven ervan afhing. Om eerlijk te zijn, mis ik deze kick wel af en toe. Maar wat gebeurt er wanneer je ouder wordt? Je gaat voorzichtiger met alles om, althans ik wel. De meesten onder ons nemen dan toch minder risico’s. Je hebt een berg aan verantwoordelijkheden en je beseft heel goed dat het belangrijk is dat je mee blijft draaien in deze maatschappij vol ‘verplichtingen’. Viel je vroeger van je paard, dan klopte je je broek weer af en stapte weer op. Hoe ouder je wordt, hoe meer je daarover gaat nadenken. En toch mis ik het wedstrijdrijden, de sfeer en de kick!
We(d) strijden
Toch had ik gewaarschuwd kunnen zijn: wanneer je het woord wedstrijden gaat opsplitsen, krijg je een duidelijke boodschap… we(d) strijden. We strijden om de titel, we strijden om de beste te zijn. En dan stel ik me de vraag: wil ik deze ‘strijd’ nog wel? Kan ik nog omgaan met die verdeeldheid, die er vaak heerst op het wedstrijdterrein? Waarom wil je de beste zijn? Winnen is, denk ik, gewoon leuk. Het is toch een soort van bevestiging dat jij en je paard goed bezig zijn. Maar is dat wel zo? Een wedstrijdproef is een momentopname. Een moment waarop veel factoren een rol spelen. Een paard is en blijft een vluchtdier, een dier dat onvoorspelbaar kan reageren op externe factoren. Je traint thuis door weer en wind op je dressuurproef, staat er ’s morgens vroeger voor op, je spendeert uren en uren in het zadel en alles wat er nog bij hoort. En dan kom je de ring binnen en is er dat vervelende juryhokje of iemand aan de kant, die een paraplu opentrekt of wat dan ook… De teleurstelling na afloop is dan ook zeer groot. Je stelt jezelf veel vragen: hoe kan het thuis zo goed gaan en op een ander terrein helemaal niet? Of is dit een signaal dat jullie thuis op andere dingen moeten gaan trainen? Kan je paard zich wel blijven concentreren, wanneer er van alles rond hem/haar gebeurt? Is er voldoende wederzijds vertrouwen? En vooral, geef jij zelf misschien jouw stress door aan het dier?
Voorzichtiger
Kun je überhaupt op alles trainen of is een wedstrijd toch meer een momentopname? Er zijn veel manieren om wedstrijden te rijden. Je rijdt voor je plezier, om je kunnen te evalueren, om je paard eens een andere omgeving te laten zien of gewoon om te winnen! Ik reed vroeger echt om te winnen. Je bent jong, je durft en gaat er gewoon voor. Maar om eerlijk te zijn, weet ik niet of ik me nog volledig durf te laten gaan. In de loop der jaren ben ik toch wel voorzichtiger geworden; met mezelf én met mijn paarden. Ik herinner me dat ik met mijn jumpingpaard alles sprong wat ik tegenkwam. Nu, zo’n 25 jaar later, bedenk ik me dat ik toen totaal geen rekening hield met de biomechanica van mijn paard. Een osteopaat kwam gewoon niet ter sprake. Van rechtrichten had ik nog nooit gehoord.
Maatwerk
Nu pak ik het anders aan, houd veel meer rekening met mijn paarden. Ik train doelgerichter en ondersteun het met de nodige therapieën. Atleten, mens en dier, hebben doelgericht onderhoud nodig om optimaal te kunnen presteren. Iedere vorm van belasting heeft invloed op het bewegingsapparaat. Met deze zaken ben ik nu zeer intensief bezig en ik ga steeds op zoek naar wat werkt voor elke specifieke combinatie. Niet elk individu of combinatie heeft dezelfde behandelingstechnieken nodig, het is maatwerk. En bedenk dat geen enkel paard van nature gebouwd is om bereden te worden.
Intern conflict
Wat ook onmisbaar is, is passie en karakter. Soms vraag ik mezelf af, heb ik nog wel voldoende lef en karakter om te strijden? Aan passie heb ik gelukkig een overvloed, maar ik denk wel steeds meer na. Kan ik de extra stress die erbij komt kijken nog wel kanaliseren? Een aantal jaren geleden ben ik lichamelijk door een heel diep dal gegaan, wat er ook mentaal heeft ingehakt. Het lijkt alsof mijn mogelijkheid om stress te laten afvloeien op is geraakt tijdens die moeilijke tijd. Ik zoek tegenwoordig vooral de veilige en rustige momenten op in het leven. Maar is dit dan wel optimaal leven? Als je dingen die je graag doet, uit de weg gaat om stress te voorkomen. Leef je dan niet gedeeltelijk vanuit angst? Aan de ene kant beperkt het je en aan de andere kant beschermt het je. Toch is voluit leven mijn doel!
Ik wil leven!
Daarom heb ik me in 2007, als een Pitbull vastgebeten in mijn behandelingen rondom het gevreesde K-woord, rotsvast overtuigd om te blijven leven, leven om doelen en dromen waar te maken. Leven met een hoofdletter L. Nu, voor het eerst na vijftien jaar, voel ik mezelf er weer klaar voor. Ik merk dat ik bereid ben om uit mijn comfortzone te stappen. Terwijl ik dit schrijf, wordt mijn motivatie om weer op wedstrijd te gaan steeds sterker. Ik hoef niet wekelijks de competitie aan te gaan, maar af en toe zou toch wel leuk zijn. Het is grenzen verleggen, het is doen wat je leuk vindt en het is voor mij Optimaal Leven.
Go for it!
De discipline waarin ik graag wil starten heet Working Equitation ofwel WE. Dit is een zeer interessante tak van de paardensport. Een proef bestaat uit vier onderdelen: dressuur, stijltrail, speedtrail en cowtrail. De dressuur spreekt voor zich, de trailproeven zijn een hindernissenparcours, in de trage en speed-variant, en bij de optionele cowtrail wordt er te paard een koe uit de groep gehaald. Het is een leuke, uitdagende sport. Vaak wordt er gedacht dat alleen Iberische paarden hier aan kunnen deelnemen, maar niets is minder waar. Net zoals vaak beweerd wordt dat Lusitano’s niet sterk zouden zijn in de dressuur. Steeds vaker blinken ook Lusitano’s uit in de dressuursport. En de Haflinger van een vriendin blinkt uit in de WE én in de dressuur. Uiteraard is het voor een warmbloed die dressuurmatig gefokt is, wel makkelijker. Maar vinden jij en je paard plezier in een bepaalde tak van de paardensport, go for it! Houd wel rekening met wat je paard aankan. Geeft het dier aan het gevraagde absoluut niet leuk te vinden, ga dan op zoek naar waar hij/zij wel in uitblinkt. Tenslotte is het belangrijk dat jullie allebei er plezier aan beleven!
Motivatie
Ik ben al vele jaren actief bezig met deze tak van de paardensport. Enorm gepassioneerd vervolg ik mijn weg. Vaak zijn mijn man Peter en ik te vinden op WE-wedstrijden om te supporteren. Bij elke wedstrijd heb ik een ander gevoel. Wanneer een combinatie waarvan je weet dat ze super goed geoefend hebben, plots door externe factoren faalt, krijg je dat vervelende gevoel. En op een ander moment rijdt een combinatie op de toppen van zijn kunnen en worden doorzettingskracht en het vele trainen beloond. Voorbereiden op een wedstrijd is een enorme drive om je bed uit te komen. Je hebt een doel, een plan, je bent gemotiveerd. Het stressniveau is voor iedereen verschillend. Sommigen zijn gewoon niet bestand tegen de druk die erbij komt kijken. En ook dat is oké! Niemand moet wedstrijden rijden. Je hoeft geen competitie te rijden om jezelf te bewijzen. Wanneer je het toch doet, doe het dan voor jezelf. Doe wat jij denkt aan te kunnen. Doe waar jij en je paard vrolijk van worden.
Samen
Overal waar competitie bij komt kijken, zijn er risico’s te nemen of te laten. Vandaar ook dat wedstrijden een momentopname zijn. Want doordat de anderen uitvallen, door onverantwoord gedrag of pure pech, kan jij met een snellere tijd toch nog winnen. Maar wil je op deze manier wel winnen? Want dan is het zo, dat jouw ‘geluk’ de pech is van een ander! Het mooiste is, dat je als gelijken kunt strijden. Dat je elkaar de titel gunt, maar toch stiekem hoopt dat jij het net iets beter doet. En als de ander de beker wegkaapt, dat je oprecht hem of haar feliciteert. Teamspirit, dat is het allerbelangrijkste. Toch vrees ik ergens dat het vaak helemaal anders gaat en zeker wanneer er geld mee gemoeid is. Ik kan heel goed begrijpen dat veel paardenmensen tegen competitie rijden zijn. De trend van nu is dat veel meer mensen paardvriendelijker en natuurlijker met hun paarden omgaan. Ik begrijp dus heel goed waar hun afkeer van wedstrijden vandaan komt. En toch blijf ik het mooi vinden om te strijden TEGEN elkaar en te rijden MET elkaar. Samen passie delen, samen genieten, samen lachen, samen…
Graag kom ik weer uit mijn comfortzone: 'Because out of our comfortzone, that's where the magic happens!' Wat de toekomst brengt, dat weet niemand. Maar sta ik binnenkort opnieuw aan de start, dan zal ik met enorm veel passie verantwoord we(d)strijden rijden. Met één gouden regel: 'love the animal first and the sport second!' P
