Reünie met Ringo (deel 1)
Ik zit in de auto met mijn laptop op mijn schoot, een lange terugreis voor de boeg nadat ik twee weken in het mooie Slowakije verbleef. Ook mijn vorig artikel schreef ik vanaf het terras van de Slowaakse hoeve, waar ik een prachtig uitzicht op de bergen had. Waar kan je beter schrijven dan in de rust van de natuur, want waar alles stil is, kun je zoveel horen. Ik popel om jullie mijn wondermooie verhaal te vertellen over hoe ik na meer dan twintig jaar mijn grote en eerste liefde in Slowakije ben gaan opzoeken.
Tekst & foto's: Cindy Handschoewerker
Eerst wil ik beleefd mijn eerste grote liefde aan jullie voorstellen, want hij is wel een hele speciale kerel. Zijn naam is Ringo, afkomstig van Ringo Star. Hij was het eerste Amerikaanse veulen dat destijds bij ons op de fokkerij geboren werd. Mijn ouders fokten eerst enkele Engelse Volbloeden en warmbloedpaarden, daarna lieten ze een American Paint-hengst en ongeveer tien merries vanuit Amerika overkomen. Eén van de merries was drachtig en enkele maanden later werd Ringo geboren, een prachtig gekleurd hengstveulen.
Smoorverliefd
Meteen was ik smoorverliefd en werd Ringo mijn beste vriend. Ik bracht hem alle belangrijke dingen bij in zijn eerste levensjaren. We leerden heel veel van elkaar, voornamelijk door samen veel plezier te maken. We beleefden elke dag wel een nieuw avontuur vol deugnieterij. Hij dronk uit mijn flesje, maakte me nat met de tuinslang als hij deze kon afpakken, likte me elke dag van kop tot teen, ik hing ondersteboven aan hem, stond recht op hem, zat achterstevoren op hem en kon hem geblinddoekt rijden met of zonder handen, het maakte ons allemaal niets uit. Hij had een stevig karakter, maar dat had ik zelf ook dus we begrepen elkaar en voelden elkaars grenzen aan. En gingen we er toch eens overheen, dan maakten we het altijd weer goed. We vormden een heerlijk recept voor een goede relatie, want die hadden we zeker!
Kans
Ondertussen gaf ik ook wat lesjes met Ringo. Op een dag kreeg hij de unieke kans om samen met een toenmalige leerling te verhuizen naar de ongerepte natuur in Slowakije. Ik zou het erg egoïstisch van mezelf hebben gevonden om hem die kans te ontnemen. Ringo was toen een jaar of vier en nog een echte puber. Ik reed net mijn eerste wedstrijdjes met hem. Zijn schoonheid, wat eigenwijze karakter en de liefdevolle teddybeer in hem spraken mijn toenmalige leerling en ondertussen goede vriend enorm aan. Ik had het erg moeilijk bij het idee dat ik hem zou moeten laten gaan en ging eerst een paar keer mee om naar zijn mogelijk nieuwe huis te kijken. Al snel werd ik zelf verliefd op het ongerepte Slowakije en de prachtige plek middenin de natuur die zijn nieuwe thuis kon worden. Wetende dat ik hem dit leven hier in België nooit zou kunnen geven, hakte ik de knoop door om hem te laten gaan.
Nieuw hoofdstuk
Ringo had ondertussen ook een goede band opgebouwd met Koen, de nieuwe eigenaar. En zo startte er een nieuw hoofdstuk in zijn nog prille leven: hij verhuisde mee naar Slowakije. De gedachte ging vaak door mijn hoofd om mee te verhuizen, maar er waren te veel dingen in België die ik niet kon achterlaten. Ik liet hem dus gaan en kreeg regelmatig bericht over hoe het met hem ging. Maar hem opzoeken kwam er steeds niet van. De drang om hem weer te zien bleef erg groot en ik dacht vaak aan hem, maar toch zorgde het leven ervoor dat we elkaar meer dan twintig jaar niet meer terugzagen. Vaak was ik bang dat ik hem nooit meer terug zou zien of ik op een dag een bericht zou krijgen, dat hij er niet meer was. Tot op een dag ergens in juli, toen alles zou veranderen.
Lokroep
Het begon met een herinnering die ik kreeg op Facebook, een post die ik ooit had geplaatst van Ringo en mezelf in mijn tienerjaren terwijl we samen op wedstrijd waren. Zoals de zoveelste keer in de afgelopen twintig jaar, kreeg ik heimwee en wilde mijn eerste echte grote liefde terugzien. Ik ging door een erg woelige periode en de natuur weet me altijd wel tot rust te brengen. Iets in mij wou even weg van alles en proberen te resetten. Het was niet alleen de lokroep van de natuur, maar ook die van Ringo en Slowakije, die mij overhaalden om Koen een berichtje te sturen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stuurde een berichtje om te vragen hoe het met Ringo, Koen en zijn familie was. Ik schreef dat ik hen erg mistte en dat ik hoopte Ringo nog ooit terug te zien, want ondertussen is hij een oude man geworden. Kort erna kreeg ik een telefoontje. Ik nam op en een enthousiaste stem vroeg spontaan: ‘Wanneer kom je?'
Eigenwijs
Ik was wat overweldigd en wist niet meteen wat te zeggen. Koen vertelde me ondertussen hoe het met Ringo ging: hij zou de baas zijn van een kleine kudde, bestaande uit zichzelf, een ezel en een muilezel. Dat hij de baas was, verbaasde me helemaal niet. Toen vertelde Koen dat het huis leeg op ons stond te wachten; hij had verderop een nieuw pand gekocht en had enkele maanden Oekraïense vluchtelingen op de hoeve laten verblijven. Zo kende ik hem ook, want het was destijds zijn goede hart dat me ervan overtuigde hem Ringo toe te vertrouwen. Ik zou het er met mijn partner en kinderen over hebben, maar eigenlijk had iets in mij al beslist dat ik zou gaan. Hoe eigenwijs Ringo ook was, dat ben ik ook en juist dat maakte zo’n sterk team van ons. Het overleg duurde dan ook niet lang. Mijn kinderen waren erg enthousiast, want hadden reeds veel Slowaakse verhalen van hun mama gehoord.
Plannen
Mijn oudste zoon Nigel is nu op de leeftijd die ik had, toen ik voor het eerst naar Slowakije ging. Voor mij zou het ondertussen mijn vierde keer worden, maar de eerste keer met Ringo erbij. We begonnen te plannen. De adrenaline stroomde door mijn lijf, want eindelijk zou toch die grote dag komen dat ik Ringo terug zou zien. Ik vond het ook erg spannend; zou hij me nog herkennen, hoe zou hij reageren, wat zou dit alles in mij losmaken? Het verlangen om te vertrekken werd elke dag groter, maar er moest nog veel geregeld en gepland worden. Ik wil natuurlijk ook altijd met een gerust hart kunnen vertrekken, in de wetenschap dat mijn dieren thuis goed opgevangen worden. Het stond al vast dat ik mijn honden Cavali en Roy zou meenemen op dit grote avontuur. Ik wist zeker dat dit een paradijs voor Roy, mijn Australische herder, zou zijn. Roy kan je erg vergelijken met Ringo, maar dan in een hondenlijf. Ik heb dus een nieuw 'eigenwijsje' in mijn leven. Hoewel, ik moet zeggen: mijn kinderen hebben wel wat van hun mama meegekregen, dus eigenlijk vormen we gewoon een hechte, eigenwijze familie van mensen en dieren.
Klaar voor het avontuur
Na het plannen en organiseren was het eindelijk zo ver, het was ondertussen ergens in augustus en we waren klaar voor het avontuur. Mijn Dodge RAM was volgeladen, iedereen en alles had een plekje gekregen en het was tijd om te vertrekken. Hoe het avontuur verder gaat en hoe onze reünie verliep, lezen jullie in het vervolg van dit artikel. Op mijn website www.thehorsesense.com vinden jullie onder Media een filmpje, dat jaren geleden opgenomen werd door Afrit 9. Daarin zie je een groot stuk van Ringo en mij, op de fokkerij waar hij ook geboren werd. Veel van mijn huidige werk en inzichten zijn gebaseerd op wat Ringo mij, samen met vele andere paarden, heeft geleerd. Want wat was hij een grote uitdaging voor mij. Hij werd geboren als puber en ook al die tijd erna heb ik hem als puber gekend. Als je echt stil bent en naar paarden luistert, dan hoor je zeker wat ze je te vertellen hebben. P
