En toen was het winter ...
Zei ik vorige maand dat het leven in Portugal fantastisch is? Deze maand is dat een tikje anders. Of eerlijker gezegd, de afgelopen weken waren verschrikkelijk. Ik heb even getwijfeld of ik dit zou delen, want ik voel me een slechte paardenmoeder.
Tekst en foto's: Carolien Staal
Ik voel me schuldig, omdat ik onvoldoende op mijn paard heb gelet. Hetzelfde schuldgevoel als toen ik tien jaar geleden per ongeluk mijn katten vergiftigde met het beruchte vlooienmiddel dat je zo nu en dan in Duitse supermarkten tegenkomt. Een van mijn katten overleefde het niet, een tweede hield er een hersenbeschadiging aan over. Ik kon er niets aan doen, maar het schuldgevoel is altijd gebleven.
Nu Timo. Wat is er gebeurd? Hij leeft nog en heeft geen hersenbeschadiging. Deze zomer heb ik nauwelijks gereden en Timo ruim de tijd gegeven om te wennen aan de nieuwe omgeving. Hij had het naar zijn zin met de merries. Het gevolg was dat ik niet dagelijks bij hem kwam.
Shabby
Afgelopen week, tijdens een uitgebreide poetsbeurt bestudeerde ik mijn paard. Hij zag er een beetje 'shabby' uit. De half aangemaakte wintervacht oogde wat mottig, het viel me op dat de bespiering in de bovenlijn toch wel erg was afgenomen. Ik schreef het toe aan de invallende winter. De dagen zijn korter dus maken paarden een wintervacht aan. Vanwege de relatief hoge temperaturen wordt die vacht niet bijster dik. En toen kwam de regen. In Centraal Portugal valt er normaal gesproken meer regen dan in een gemiddelde winter in Nederland. De staleigenaar lacht wanneer er gasten komen voor een buitenrit terwijl er regen voorspeld is. “Wij zijn Nederlanders en wel wat gewend”, zeggen ze dan, “dit is toch zonnig Zuid-Europa?” Nou nee, het kan hier dagen achtereen hozen, met 20 tot 45 mm water per 24 uur. Ga je naar buiten dan ben je in no time doorweekt, nat tot op je onderbroek. Zo ook de paarden. Ik was me bewust van de nattigheid, maar had het vanwege de temperaturen van 15-19 graden totaal verkeerd ingeschat.
Dierentolk
En toen kwam mijn vriendin Mirjam Roenhorst een weekje logeren. Zij is dierentolk en eigenaresse van ‘De Heldere Kijk’. Al 25 jaar delen we lief en leed. Vol trots leidde ik haar rond door Timo’s enorme weide. Ze was onder de indruk van de ruimte. “Vergis je niet”, zei ik nog tegen haar, “het is een behoorlijke oppervlakte en in de winter oogt het prachtig groen, maar het is geen gras dat er groeit, het zijn vooral niet-eetbare kruiden.” Toen Timo naar ons toe kwam, deinsde ze achteruit. “Zo, die is boos”, zei ze, “hij zegt dat hij heel hard moet werken om nog een sprietje ruwvoer binnen te krijgen. Hij heeft echt honger, Carolien.” Ze keek me streng aan. Ik voelde aan Timo’s ribben en moest met schaamte toegeven dat hij ietsjes teveel was afgevallen. Dat was snel gegaan in de laatste week. “Het gevoel dat hij me geeft, is dat hij zich met moeite staande kan houden hier. Hij heeft het koud en maakt zich zorgen.”
Pittige boodschap
Dat was een pittige boodschap en ik sloeg mezelf voor het hoofd, dat ik me zo heb laten afleiden door de mooie omgeving en fijne temperatuur. Wat ik hier van leer, is dat het niet verstandig is om de verzorging van je paard, weliswaar deels, aan anderen over te laten. In dit geval bleek om de dag een appel brengen niet voldoende. Niet dat de mensen van de stal niet goed zijn in hun vak, maar er is niemand die Timo zo goed kent als ik. Ik weet dat hij niets geeft om koude, maar dat hij een hekel heeft aan nattigheid en dat eten het meest belangrijke is in zijn leven. P
