18 0503 Sharon sessie (184)
18 0503 Sharon sessie (184)

Mijn paard, mijn therapeut: Bo, Boris en Star

Welzijn

In deze nieuwe rubriek lees je bijzondere verhalen over hoe het paard ons helpt in moeilijke periodes. Denk aan een ziekte, burn-out of depressie. Paarden zijn niet alleen ons beste vriend, maar werken ook therapeutisch. Lees het verhaal van Sharon (39) en haar paarden Bo, Boris en Star

“In mijn loopbaan heb ik veel meegemaakt maar uiteindelijk was een incident waarbij een verdachte mij probeerde te wurgen de druppel”, vertelt oud-agente Sharon. “In een smalle hal pakte de verdachte mij bij de keel en duwde hij mij tegen de muur. Mijn armen waren te kort om hem te raken en de ruimte was te klein om te kunnen schieten in verband met het eventuele terugkaatsen van de kogel. Ik vernam mijn kracht minder worden en was bezig mijn bewustzijn te verliezen. Op dat moment ontdekte mijn collega wat er gebeurde en kon hij mij ontzetten.”

In het ziekenhuis constateerde artsen een zwelling aan haar luchtpijp, waardoor ze enkele dagen zelfs enkel vloeibaar voedsel kon eten. Nog lange tijd hield ze moeite met het dragen van sjaals en ook een dekbed kon ze ’s nachts niet op haar hals verdragen. Sharon: “Het was een heftige gebeurtenis met een lange nasleep.” De rechtszaak die volgde werd een over-en-weer tussen de agente en de verdachte en zijn familie. “Doordat ik mijzelf in deze rechtszaak en het hoger beroep constant moest verantwoorden dacht ik wel ‘wat voor werk doe ik in hemelsnaam?’ en ‘wanneer komt het moment dat ik een incident niet overleef?’ Gedurende mijn loopbaan heb ik nooit goed kunnen herstellen van incidenten omdat ik door bleef gaan… dat eiste nu zijn tol.”

Sinds het incident kampte Sharon met herbelevingen, nachtmerries en raakte extreem vermoeid en daardoor ook emotioneel. Uiteindelijk werd PTSS geconstateerd en raakte ze in een depressie. “Door mijn PTSS en depressie werd ik in 2015 opgenomen. Na mijn opname heb ik heel hard gewerkt om weer beter te worden. Ik wilde weer re-integreren maar merkte dat er vooral gekeken werd naar de beperkingen, functies en taken die ik niet meer zou kunnen doen door PTSS. Men wilde alle risico’s wegnemen om ervoor te zorgen dat ik niet in een situatie zou komen waardoor ik terug zou vallen. Contact met mensen bijvoorbeeld; stel je voor dat iemand agressief zou worden of een heftig emotioneel verhaal zou vertellen. Wat zou dat met mij doen en zou ik dan getriggerd worden? Uiteindelijk was de enige passende baan een baan achter de computer. Een baan waar ik als mensenmens enorm ongelukkig van werd.”

Coachen

“Ik dacht bij mijzelf: ‘ik heb te hard geknokt om mij weer beter te voelen dat ik mij niet ziek wilde laten worden door werk dat niet bij mij past.’ Ik besloot dat het nu de tijd was om echt voor mijzelf te kiezen. Jaren geleden heb ik op de Engelse televisie een uitzending gezien over paardencoaching en welke uitwerking dat kan hebben op mensen. Ik vond het prachtig! Mijn eigen paarden hebben mij ook door de moeilijke periode heen geholpen en ik had zelf ervaren wat paardencoaching kan doen. Ik had altijd moeite om mijn lijf te voelen. Lijf en hoofd waren voor mij twee verschillende dingen. Toen ik bij iemand kwam die coachte met paarden en het paard zijn neus tegen mijn buik duwde en hem daar ook hield kon ik niet anders dan mijn lijf voelen. Deze ervaring heeft een boost gegeven aan mijn herstel.”

“Ik vind het heerlijk om met mensen te werken, met paarden en ik vind het heerlijk om buiten te zijn. Deze drie dingen komen samen tijdens het coachen. Ik heb een opleiding gevolgd tot Equine Assisted Coach, om zo mijn ervaringen professioneel in te kunnen zetten en herstelondersteunende zorg te verlenen. Deze zaken voeg ik samen in mijn werk”, legt Sharon uit.

Kracht vinden

“Met behulp van de paarden laat ik mensen hun eigen kracht vinden én benutten. Door ze met de paarden te laten werken help ik ze bewust te worden van de fases van herstel en hun eigen houding en gedrag. Het mooie aan dit beroep is dat het ervaringsgericht is en dus veel langer en beter blijft hangen. Ik zie de verandering die mensen doormaken en dat is altijd een cadeautje om te zien. Ik heb moeten leren om van het oplossingsgerichte werken vanuit de politie te gaan naar het ‘laten gebeuren’. Door het te laten gebeuren krijgt iemand de kans om te leren en dat blijft altijd hangen. In mijn herstel leerde ik vooral door te mogen vallen en de kracht te voelen om weer op te staan. Als mensen zijn we tot veel meer in staat dan we voor mogelijk houden. Omdat de paarden geen oordeel hebben durven mensen het meer te laten gaan en dan ontdekken ze dat je veel meer kunt dan je denkt. Ik had een aantal jaren terug nooit gedacht dat ik weer zou gaan werken, laat staan een eigen praktijk in het coachen van mensen met behulp van paarden!”, vertelt Sharon enthousiast.

Naar buiten

Sharon: “Mijn eigen paarden Bo, Boris en Star hebben ervoor gezorgd dat ik tijdens mijn slechte dagen naar buiten móest om voor ze te zorgen. Ze zorgden voor structuur in mijn dag. Vóór mijn depressie was ik vooral heel resultaatgericht bezig met de paarden. Het moest allemaal een doel hebben en ook het rijden was prestatiegericht. Tijdens mijn depressie merkte ik dat het soms heel erg fijn rustgevend kan zijn om alleen maar bij ze in de buurt te zijn. Het geluid van het kauwen van het hooi maakte mij rustig en tijdens de avondschemering kijken naar de paarden en luisteren naar de vogels vond ik heerlijk.”

“Ieder van m’n paarden heeft zijn of haar eigen manier van helpen. Bo is erg zachtaardig: wanneer ik gewoon behoefte heb aan contact of even wil ‘voelen’ dan legt Bo haar neus tegen mijn wang en kan ik even staan en genieten van het moment. Wanneer ik erg druk ben in mijn hoofd en mijn gedachten overal zijn behalve bij het nu, laat Boris mij dat weten. Hij trekt me dan alle kanten op. Als ik mij hier bewust van ben en weer rustig ga ademhalen en mijn gedachten bij Boris heb dan gaan we als een speer. Hij snapt mij en samen hebben we plezier en kunnen we relaxt en ontspannen bezig zijn. Star is echt heel gevoelig en weet op de juiste momenten wat ik nodig heb. Soms staat ze alleen naast me en word ik rustig, het andere moment komt ze bij me en legt ze haar hals om mij heen en mag ik mijn gezicht in haar manen drukken voor een knuffel”, vertelt Sharon.

Speciaal

“Wanneer ik tot rust moet komen is Boris degene die mij helpt. Heb ik behoefte aan een knuffel dan kan ik bij Star terecht en wanneer ik mijn lijf weer wil voelen komt Bo mij helpen. Ieder op hun eigen, speciale manier.” Bo, Boris en Star blijken perfecte therapie-paarden. Na Sharon te hebben geholpen bij haar depressie, spelen ze nu een cruciale rol in haar werk als coach. Ze zet de krachten van het drietal in om anderen te helpen. “Ik laat de coachee in eerste instantie zelf een paard kiezen, maar uiteindelijk dient het paard waar we verder mee werken zichzelf aan. Dat kan blijken uit verschillende signalen: het paard dat gekozen is loopt bijvoorbeeld juist níet mee, terwijl een van de anderen bij de coachee komt staan. Samen, met elkaar kunnen we bieden wat de ander nodig heeft!”

Bo, Boris en Star staat bij Sharon aan huis. “Ze hebben hier een inloopstal, zodat ze zelf kunnen bepalen of ze buiten of binnen willen staan. Overdag helpen ze me bij het coachen en mogen ze daarnaast naar de wei om lekker te grazen.”

Verliefd

Sharon kocht Bo elf jaar geleden. “Door mijn onregelmatige werktijden was het voor mij geen doen om elke dag te rijden dus zochten we een paard dat ook af en toe een dag niet bereden hoefde te worden. Toen ik Bo vond was ik meteen verliefd op haar uitstraling en warme ogen. Ik heb direct de eigenaar gebeld en die vertelde dat hij haar echt nét op internet had gezet… en dat ze drachtig was. Het zou nog enkele weken duren voordat het veulen zou komen. Ik kon de volgende dag langskomen om even kort op haar te rijden. Ik wilde dolgraag maar vond het ook lastig dat het veulen bij ons geboren zou worden. Wat als er nou van alles mis zou zijn? De volgende morgen werden we weer gebeld door de eigenaar. Hij snapte er niets van maar het veulen was er al! Dat moest zo zijn dacht ik. We zijn naar Bo toegegaan. Ze stond in de wei met haar pasgeboren veulen. Ik mocht gewoon bij ze komen zonder dat ze boos werd. Toen wist ik het zeker: dit is mijn paard! Ik had haar niet gereden en niet gekeurd, dus het was een risico maar we hebben het risico genomen en ik ben er tot de dag van vandaag dolblij mee. Bo is een Tinkermerrie met een ontzettend zachtaardig en lief karakter, maar toch is ze een pittige tante: met rijden wil ze graag vooruit!”

Het veulen van Bo, Boris, is inmiddels 11 jaar oud en óók bij Sharon blijven plakken.“Hij zou bij ons opgroeien en dan zouden we hem verkopen, maar toen het moment daar was kon ik hem echt niet meer weg doen. Boris is qua uiterlijk een stoere ruin, maar van binnen kan het een angsthaas zijn. Hij heeft ontzettend veel moeite om bij de anderen uit de buurt te zijn: wanneer ik met Bo een buitenrit maak gilt hij de hele buurt bij elkaar. Boris heeft altijd wat meer tijd nodig voordat een boodschap bij hem doorkomt en zal ook niet gauw moe worden. Bo en Boris gebruik ik beide bij mijn werk als coach en ik rijd ze ook nog beide onder het zadel.”

De kleine Welsh/Shetlander-kruising Star, van nu 14 jaar, kocht Sharon toen ze een half jaar oud was. “We kwamen haar tegen bij een veehandelaar, die vertelde dat ze op transport naar de slacht zou gaan. We zochten een gezelschapspony, dus was voor mij de keus snel gemaakt. Voor de slachtprijs hebben we haar meegenomen. Star is een echte tante. Ze laat duidelijk merken wanneer ze het ergens niet mee eens is. De naam Barbie zou haar niet verkeerd staan! Als coachpony doet ze het echt geweldig. Ze is heel sensitief en ik kan aan haar houding en gedrag vaak zien hoe de ander erbij staat. Star wordt bereden door kleine kinderen en ze loopt af en toe voor de menwagen.”


Foto: Sharon van der Zwaag

Is jouw paard jouw therapeut?

Is jouw paard jouw therapeut? En wil je graag jouw verhaal met Bit delen? Geef je op voor deze rubriek via bit-cap@mphorses.nl

20191229_143630