Project Paard 8-3
Project Paard 8-3

Project paard. Red Madelief! Aflevering 8

Nieuws

Madelief, de lievelingspony van Angel en Eefje op de manege,  is voorgoed kreupel. De twee meiden hebben een plan bedacht om te zorgen dat ze niet naar de slager hoeft: ze kan in de wei staan bij Sem, een stukje verderop. Sem breekt namelijk voortdurend uit als hij alleen is. Om Cas, de manege-eigenaar, over te halen hebben ze zo veel mogelijk mensen geregeld voor de zaterdag. Alleen heeft de moeder van Eefje net nu een dagje quality-time gepland…



Zaterdag


Goof heeft me gered. Op zaterdag gaan Thijs en hij voetballen. Vince gaat altijd mee en mama soms. Vandaag is er een toernooi en Goof wilde per se dat mama kwam kijken. Hij bleef zeuren tot ze beloofde dat ze er  ’s middags zou zijn. Samen met mij! ‘Echt niet!’ zei Goof. Hij knipoogde naar mij en voegde eraan toe: ‘Angel geeft niks om voetbal, die kan alleen over paarden praten. Laat haar maar thuis.’ Goof kan heel goed doordrammen en uiteindelijk mocht ik kiezen. Opgelucht zei ik: ‘Ik ga naar de manege, kijken hoe het met Madelief gaat.’ ‘Zie je wel,’ zei Goof. ‘Altijd paarden.’ Dank je wel, broertje! Hierbij heb je goedgemaakt wat je me donderdag flikte. Mijn geheime bestanden zijn niet voor niks geheim! Een halve quality-time-dag overleefde ik wel. Mama kocht een jurkje en ik twee nieuwe shirtjes en een spijkerbroek. Maar wat betekenen nieuwe kleren als je lieveling haar leven niet zeker is? Niks toch? Ik kon er niet echt van genieten.

Om goed te maken dat mama woensdag tijdens de lunch haar telefoon opnam, gingen we na het shoppen naar mijn favoriete eetcafé. Niet dat er iets goed te maken viel. Ze deed me een plezier, wat ze nooit zal begrijpen. In het café staan van die luie zachte banken waarin je heerlijk kunt wegzakken. Ze hebben er zelfgemaakte warme chocolademelk. Natuurlijk nam ik die met slagroom. Op mijn lijn hoef ik (nog) niet te letten. Ik nam er een broodje sla met ei en kaas, zonder ham, bij.

De gedachte aan het varken waar de ham vanaf kwam, verminderde mijn eetlust. En toen kwam de grote verrassing: mama’s verhaal over jou verandert, papa! Ze wist ineens zeker dat je Paul heet. Toen ik naar je achternaam vroeg, draaide ze eromheen. Vroeger was ze duidelijk: ze wist niks. Nu zei ze geen ja en geen nee. In plaats daarvan begon ze gauw over school. Alsof dat interessant is. Ik moet een manier bedenken om het uit haar te krijgen! Wat is ze te weten gekomen over jou, papa? Genoeg om je ooit te vinden?
‘Toen keek hij de kantine rond en vroeg: "Maar waarom zijn jullie hier met zo veel?"’

Ik fietste de longen uit mijn lijf en rende precies om twee uur de kantine in. Eefje was er al en ze was niet alleen. De kantine was overvol! Er waren minstens drie keer zo veel mensen als wij hadden uitgenodigd. De enigen die ik miste, waren Levi en Vivian. Levi wist waarschijnlijk van niks. Jammer genoeg heb ik zijn telefoonnummer niet. Vivian zit er altijd, maar nu Madelief hulp nodig had, was ze er niet. Expres of per ongeluk? Cas was er wel! Ik sloeg helemaal dicht bij het zien van zo veel mensen. Eefje niet. Ze vertelde zonder haperen wat we hadden bedacht. Het stukje over de slager liet ze natuurlijk weg; ze wilde Cas niet boos maken. Tot slot vroeg ze Cas of hij Madelief aan Amy wilde geven. Cas kon niks anders dan ja zeggen. Hij keek zelfs blij en zei: ‘Wat een geweldig idee! En zo snel, ik was zelf nog helemaal niet zover.’ Toen keek hij de kantine rond en vroeg: ‘Maar waarom zijn jullie hier met zo veel?’ ‘Omdat Eefje en Angel bang waren dat je Madelief aan de slager zou verkopen,’ flapte Nathalie eruit. Ze was speciaal gekomen, want normaal is ze alleen op maandag op de manege. Heel lief, maar waarom kon ze haar mond niet houden? Of had ik dat kunnen verwachten van iemand die graag op Boris rijdt? Dan kun je niet echt slim en subtiel zijn, toch? ‘Geen van mijn paarden gaat naar de slager. Ze werken hard voor mij zolang ze leven en verdienen een waardig einde,’ zei Cas ernstig. Mijn hoofd werd zeker zo rood als dat van Eefje. Pfoe, wat schaamde ik me. Het was Eefjes idee, maar ik geloofde het, dus had ik net zo veel schuld.
‘We waren blij om niks, want het was helemaal niet zo goed geregeld als wij dachten.’

Cas legde uit hoe het zit: ‘Paarden die echt niet meer kunnen werken, laat ik door de dierenarts op een rustig moment inslapen. Madelief heeft niet genoeg pijn om daartoe opdracht te geven. Zolang ze niet werkt, heeft ze nergens last van. Met pensioen naar een pensionstal is te duur. Ze kan nog wel tien jaar blijven leven en zo veel geld kan ik echt niet missen. Ik ken veel mensen met een weilandje en een stalletje, en ik had al hier en daar rondgevraagd. Er was iemand die erover zou nadenken, maar dat hoeft dus niet meer. Dankzij Angel en Eefje is er een prima oplossing.’ Nadat hij nogmaals had beloofd dat hij goed voor Madelief zou zorgen, nam Cas ons apart. Hij prees ons uitgebreid voor onze inzet. Alleen was het nog beter geweest als we eerder met hem waren komen praten,  in plaats van heel de manege op te trommelen vanwege een verzonnen horrorverhaal. Het was een pijnlijk gesprek. Vooral omdat Cas niet boos was, maar teleurgesteld. Hij begreep niet dat wij zoiets van hem dachten. We schaamden ons, maar waren toch vooral blij. Blij omdat Madelief was gered. We waren blij om niks, want het was helemaal niet zo goed geregeld als wij dachten. Daar kom ik dadelijk op terug.

Bijna iedereen die in de kantine had gezeten, stond op ons te wachten. Ze wilden weten hoe het gesprek was gegaan én ze wilden afscheid nemen van Madelief. ‘Alles is goed,’ zei Eefje vrolijk. ‘Madelief gaat naar Sem.’ Ach ja, toen wist ze nog niet beter. ‘We willen wel afscheid nemen,’ zei Nina. ‘We zwaaien haar uit,’ riep Nathalie. ‘Ze gaat niet meteen,’ zei Cas, ‘en ik wil liever niet zo’n grote groep in de stallen. Te onrustig, en bovendien kunnen de leerlingen van drie uur dan nergens bij.’ Hij stuurde iedereen naar de binnenplaats, behalve Eefje en mij. Wij mochten Madelief halen. Madelief was blij ons te zien en omdat ze mee mocht, werd ze nog blijer. Onderweg naar buiten vertelden we haar dat ons plan was gelukt. Met gespitste oortjes liep ze tussen ons in. Op de binnenplaats werd ze geaaid, geknuffeld en gezoend. Bijna iedereen had wel iets lekkers voor haar. Eten is haar favoriete hobby en ze genoot van alle aandacht.

Na het afscheidsfeestje brachten we Madelief terug naar haar stal. Daar belden we Amy. Eefje zette haar telefoon op de luidspreker. De bedoeling was dat ik kon meegenieten van Amy’s enthousiaste reactie. Niet dus! ‘O, nee,’ zei Amy. ‘Ik wil haar niet, ik heb me bedacht.’ Ze vindt twee pony’s toch te veel. Madelief heeft elke acht weken een hoefsmid nodig en minstens één keer per jaar de dierenarts voor inentingen. Die kosten kan ze niet betalen, zei ze. Met Sem alleen heeft ze al genoeg zorgen. Ze gaat hem harder laten werken en verder kan hij best op stal. Wat Eefje en ik ook zeiden, Amy begon er niet aan, zei ze.
‘We waren doodsbang voor zijn reactie. Zou hij ons wegsturen?’

Nadat Amy had opgehangen, bleef Eefje naar haar telefoon kijken. Alsof ze het niet kon geloven. Ik wilde het niet geloven, maar het was zo. Amy liet ons, en vooral Madelief, in de steek. ‘We zullen het Cas moeten vertellen,’ zei ik. We schaamden ons nu echt heel diep. Al dat gedoe in de kantine was voor niks geweest, er was geen oplossing. Madelief hoefden we het niet uit te leggen. Ze had alles gehoord. Veel had ze er niet van begrepen, want ze probeerde ons te troosten. Ze duwde haar neus in mijn buik en daarna tegen Eefjes zij. We knuffelden haar, aaiden haar en klopten op haar hals. Tot we moed genoeg hadden verzameld om het slechte nieuws aan Cas te vertellen. We waren doodsbang voor zijn reactie. Zou hij ons wegsturen?

Cas verplaatste hooibalen met de loader. Toen hij ons zag, stopte hij. ‘Is er iets?’ ‘Ja,’ zei ik. ‘Madelief, hè…’ zei Eefje. ‘Ze kan…’ zei ik. ‘… vandaag niet,’ viel Cas ons in de rede. ‘Haar hoeven zijn nogal lang en ik laat haar bekappen voor ze weg mag. De hoefsmid komt maandag, dus tot die tijd blijft ze hier.’ Hij had niet begrepen waarvoor we kwamen. Hoe kon het ook anders met dat gehakkel van ons? Voor ik het kon uitleggen, reed Cas alweer weg. Ik stak mijn hand op om hem tegen te houden. Eefje greep mijn mouw en trok me mee. ‘We hebben tot maandag,’ fluisterde ze. ‘We hoeven het niet nu te zeggen.’ Ik vond het niks. Vervelende dingen doe ik liever meteen, dan ben ik ervan af. ‘In twee dagen kan er heel veel gebeuren,’ zei Eefje. Volgens haar weet Amy niet wat ze wil. Eerst zei ze nee, toen ja, daarna weer nee en morgen zegt ze misschien weer ja. Ik liet me overhalen en beloofde om tot maandag te wachten. Dom, dom, dom…
‘Het is een chaos in mijn hoofd.’

Hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt. Maar twee dagen extra met Madelief kon ik niet afslaan. Mocht Cas ons wegsturen, dan heb ik die tenminste nog gehad. Op de terugweg naar Madelief ging Eefjes Levi-alarm af. Deze keer keek ze niet blij, maar geschokt. Terecht! In de achterste hoek van de zadelkamer, een beetje in het donker, stond Levi. Vivian was bij hem en ze zoenden. Uitgebreid, met tong!

Daarom waren ze niet in de kantine. Blijkbaar was zoenen belangrijker dan Madelief redden. Niet dat het wat uitmaakte, het ging allemaal toch niet door. Aan het eind van de middag was ons humeur diep gezakt. We konden alleen maar hopen. Hopen dat Amy zich nog één keer bedacht. Hopen dat het niet serieus was tussen Levi en Vivian. Hopen dat het voor Madelief goed afliep. En voor ons ook! Afwachten is niks gedaan. Ik wil iets doen! Was het dom om Cas niks te vertellen, papa? Of juist slim? Zijn Vivian en Levi nu een stelletje? Of maak ik nog kans? Wil ik dat wel? Ik weet het echt niet meer. Het is een chaos in mijn hoofd.
‘Is dit het einde van Project Paard?’

Eefje en ik gaan proberen om Amy over te halen. Daar hebben we nog twee dagen voor. Of Madelief gaat naar Sem, of Cas gooit ons eruit. Daar ben ik van overtuigd, want we hebben er echt een rommeltje van gemaakt. Is dit het einde van Project Paard? Zonder manege wordt het lastig om veel paarden te zien, voelen, horen en ruiken. Ik ga pas morgenmiddag weer naar Madelief. ’s Ochtends heeft Eefje een uitgebreid ontbijt met haar ouders en haar vier broers. Omdat haar broers uitslapen, wordt het laat en ik ga niet zonder haar.

Het boek Project Paard – Red Madelief van Nicolle Christiaanse verschijnt in tien afleveringen op deze site. De grappige tekeningen zijn gemaakt door Marja Meijer. De volgende aflevering staat 19 februari 2018 online. Kun je niet wachten bestel het boek dan via onze webshop.

Lees hier alle afleveringen!


 

 
Project Paard 8-1
Project Paard 8-2
Project Paard 8-4