Mijn paard, mijn therapeut: Scoop

17 juli 2020, 00:00 Welzijn

In deze nieuwe rubriek lees je bijzondere verhalen over hoe het paard ons helpt in moeilijke periodes. Denk aan een ziekte, burn-out of depressie. Paarden zijn niet alleen ons beste vriend, maar werken ook therapeutisch. Lees het verhaal van Suzanne en haar Scoop.

“Het bij hem zijn zorgt ervoor dat ik alles vergeet. Als ik een zware trauma-therapiesessie heb gehad en ik kom bij Scoop, valt al het verdriet van me af”, vertelt Suzanne. “Wat ik van mensen in mijn omgeving hoor, is dat ik opener ben geworden sinds Scoop mijn lease-paard is. Dat ik vrolijker ben, meer zelfvertrouwen heb. Dat ik meer voor mezelf op kom.”

“Ik merk zelf ook dat ik beter slaap als ik ‘s avonds nog bij hem op stal ben geweest. Sommige mensen doen aan yoga of mindfulness om hun hoofd rustig te krijgen, voor mij heeft Scoop dat effect. Ik ben geen goede prater, ik vind het moeilijk om te delen wat er in me om gaat. Bij Scoop hoeft dat niet, hij voelt het aan en troost me. Bij hem hoef ik er alleen maar te zijn, dat is genoeg.”

Leasepaard

Haar traumatische jeugd, waarbij ze veel geweld heeft meegemaakt heeft zijn sporen achtergelaten. “Aan alles wat mij is indertijd is aangedaan en wat ik toen heb meegemaakt, heb ik een Complexe Posttraumtische Stress-stoornis (C-PTSS) overgehouden”, legt Suzanne uit. “Ik volg al jaren behandeling voor mijn C-PTSS. Begin vorig jaar vroeg een behandelaar mij waarom ik niet weer begon met paardrijden. Zij wist dat paardrijden en mijn verzorgpony in mijn jeugd mij erg veel steun hadden geboden. Ik ben rond gaan kijken op internet naar maneges in de buurt: zo kwam ik toen bij Stal Lunia terecht.”

In mei 2019 begon Suzanne weer met paardrijden, nadat ze bijna 15 jaar niet gereden had: “Ik was vergeten hoe bevrijdend het eigenlijk was.” Suzanne reed iedere week in de groepsles en hoorde al snel van de mogelijkheid tot het leasen van een paard. “Na lang nadenken besloot ik om me op te geven voor de wachtlijst. Hoewel het niet mogelijk is om je leasepaard te kiezen, hoopte ik stiekem op Scoop. Die ene keer dat ik op hem had gereden, had hij gelijk mijn hart gestolen.”

Toeval of niet: juist op het moment dat Suzanne de manege-eigenaresse benaderde, kwam Scoop vrij en kreeg ze hem aangeboden. Drie dagen per week rijdt Suzanne op Scoop. Ze rijdt één keer per week in de groepsles en mag de andere twee dagen zelf bepalen wat ze met Scoop wil doen. Ze zorgt ervoor dat hij er piekfijn bijloopt en mest in de winter op de leasedagen zijn stal uit. “Maar afgelopen winter heb ik zeven dagen per week z’n stal uitgemest: iedere kans om bij hem te zijn grijp ik aan. Op de momenten dat hij niet in de les loopt, dan ga ik eventjes naar hem toe. Men verklaard me voor gek, maar voor mij zijn het genietmomentjes.”

Regen op het dak

Suzanne: “De C-PTSS zorgt ervoor dat ik erg veel last heb van nachtmerries, flashbacks en herbelevingen van de dingen die ik mee heb gemaakt. Ik heb hier iedere dag last van. Op het moment dat ik de stal binnen loop en Scoop zie staan, valt alles van me af. Ik doe veel verschillende dingen met hem: ik hoef niet persé te rijden. Ik geniet ook van dingen als toiletteren, met hem in de bak spelen, uitgebreid borstelen, longeren, over het erf lopen en met hem bij de schapen en de kippen kijken. Maar mijn favoriete moment is toch wel als ik helemaal alleen op stal ben, bij hem in de box in het stro zit en de regen zachtjes op het dak van de manege tikt. Het enige wat je dan hoort is de regen en het kauwen op zijn hooi. Af en toe komt zijn neusje dan eventjes mijn kant op en kriebelt hij me even.”

Scoop leerde me om voor mezelf op te komen. Dat ik als ik iets wil, het moet menen en ervoor moet blijven staan.

“Scoop is mijn grote vriend. Letterlijk, want hij heeft een stokmaat van 1,75 meter. Hij is nu 17 en heeft vroeger Z-dressuur gelopen. Ik leer veel van hem met het rijden: hij test me regelmatig uit. Als een oefening niet lukt, denk ik meestal dat het aan mij ligt. Dat ik de verkeerde hulpen geef of onduidelijk ben. Met het lessen, ik volg zowel groepslessen als privélessen met hem, kwam ik erachter dat ik wél de goede hulpen gaf, maar het niet genoeg meende. Daardoor nam hij een loopje met me. Ik realiseerde me dat ik dit in het dagelijks leven ook deed: als iets niet lukte, was het voor mij altijd mijn eigen schuld.”

“Scoop leerde me om voor mezelf op te komen. Dat ik als ik iets wil, het moet menen en ervoor moet blijven staan. De lessen die ik van hem leer, hebben ook effect op mijn privé-leven. Het lukt me beter om voor mezelf en mijn grenzen op te komen. Voordat ik Scoop kende, liet ik makkelijker over me heen lopen”, vertelt Suzanne.

Lief

Scoop is niet alleen Suzanne’s spiegel, hij kalmeert haar ook. “Als ik verdrietig of angstig de stal binnen kom, omdat ik bijvoorbeeld last heb van flashbacks of herbelevingen, merkt hij dat direct. Hij steekt zijn neusje naar me toe en is ontzettend lief en rustig. Hij voelt mij feilloos aan. Ook met rijden is hij op die dagen ontzettend lief en braaf. Alsof hij me wil steunen.”

“Toen ik hem net begon te leasen, was hij niet echt een knuffelpaard. Je armen om zijn nek had hij liever niet en na het rijden nog even op zijn nek liggen was ook niet zijn ding. Inmiddels vindt hij dit alles prima. Soms lig ik na het rijden nog een hele tijd vanuit het zadel op zijn nek, met mijn armen om hem heen, terwijl ik hem zachtjes aai. Hij blijft nu gewoon staan en briest zachtjes.”

Springpaard

“Scoop is van oorsprong een dressuurpaard: hij stond op stal niet bepaald bekend als een springer. Scoop en ik zijn samen aan ons spring-avontuur begonnen. Ik was er een beginner in en Scoop zijn techniek was ook niet bepaald geweldig. In het begin waren we twee klungels bij elkaar, ondertussen zijn we een team. Samen hebben we veel privé-springlessen gevolgd en zijn we als combinatie echt gegroeid. Scoop doet altijd zijn best voor me: hij weigert nooit en springt elke hindernis”, vertelt ze trots.

“Ik voel soms wel dat hij onzeker is, maar als ik hem dan aanmoedig springt hij toch. Alsof hij denkt ‘ik weet niet of ik het kan, maar als jij het graag wilt, dan spring ik wel’. Vroeger struikelde hij over een drafbalk, maar ondertussen springen we hindernissen van 60 tot 70 centimeter. Dat is niet erg hoog voor een paard, maar voor Scoop al een enorme prestatie. Scoop krijgt steeds meer zelfvertrouwen tijdens het springen en ook zijn techniek wordt steeds beter! We hebben het afgelopen jaar meegedaan aan verschillende onderlinge wedstrijden op stal en zijn zelfs naar een echt oefenparcours op een andere locatie geweest.”

Alleen het nu

“Scoop is mijn grote vriend, mijn veilige maatje. Als ik bij hem ben, heb ik geen last meer van mijn verleden. Alles valt van me af, alle herinneringen en nare dingen. Bij hem is er geen verleden of toekomst, alleen het nu. Mijn hoofd wordt leeg en mijn lichaam ontspant. Ik zie gelijk als ik op stal kom aan hem hoe hij in zijn vel zit, maar andersom ziet hij dat ook gelijk aan mij.”

“Als ik een goede dag heb heeft hij dat ook direct door: dan is begint hij een beetje te ouwehoeren”, lacht Suzanne. “Dan is hij een stuk ondeugender en probeert dingen uit. Hij zoekt grenzen op. Alsof hij weet: ‘nu kan ze het wel hebben’. Ik zou niet weten wat ik zonder Scoop moest. Hij is degene op wie ik altijd terug kan vallen, hoe zwaar ik het ook heb en hoe rot ik me soms ook voel. Hij helpt me, steunt me en leert me nieuwe dingen. Hij is m’n allergrootste vriend.”