Blog: Even bevallen en weer terug naar stal… of toch niet?

In het begin was dat ook zeker zo, op pijnlijke borsten na had ik tijdens mijn zwangerschap nergens last van, de buitenritten in de duinen en op het strand waren nog bijna dagelijks een feit en het leven leek prima tot bijna ideaal.

Totdat ik toch vrij snel heel veel kwaaltjes kreeg en echt ontzettend ziek ben geworden van en tijdens mijn zwangerschap. Die pijnlijke borsten waren al lang het probleem niet meer, voor ik het wist zat ik echt ziek thuis.

Niks werk, ik zat volledig in de ziektewet. Niks buitenritten, zelfs het uitmesten en de verzorging van mijn paard waren niet meer mogelijk. Paardlief ging op full-pension, dus dat was al een zorg minder.

Ineens was zwanger zijn helemaal niet zo rooskleurig meer... Het was echt een drama en ik hoopte dan ook dat zodra ik bevallen was, weer de oude zou zijn. Ik verlangde stiekem terug naar mijn leven voordat ik zwanger was. Ik miste het zo, en ook de aanspraak die ik op stal altijd had.

Na een keizersnede met wat complicaties was na 8,5 maand mijn zoon geboren. Wat een geschenk, en alle drama verdween ineens. Ik had ook geen hechtingen of explosie ‘down under’ dus ik zag mijzelf eigenlijk vrij snel weer op stal en te paard.

Nou viel dat even tegen zeg! Ik was na een keer knipperen met mijn ogen veranderd in een Pamela Anderson look-a- like en dan heb ik het niet over diens wespentaille. Ook gierden er hormonen door mijn lijf, waarvan ik niet wist dat ze überhaupt bestonden.

En toch ging ik zeulend met kindlief in de Maxi-Cosi (een hooibaaltje is er niks bij qua gewicht) naar mijn paard. Op stal kon ik zo tot rust komen, genieten van mijn paard, de geur weer opsnuiven en mijn pasgeboren zoon laten besnuffelen door mijn paard, die uiterst voorzichtig en liefkozend met hem omging. Dit was het allemaal waard geweest.

Het rijden liet nog even op zich wachten, aangezien in de praktijk toch wel bleek dat je echt zes weken moet herstellen van een keizersnede. Het dweilen van mijn huis tien dagen na de ingreep bleek toch niet zo’n goed idee. Ik heb tegen de arts maar verzwegen dat ik zelf mijn kind in de Maxi-Cosi tilde en ook de boodschappen al deed.

Het was een leerproces, net zoals zo veel in het leven... Na twee maanden zat ik dan toch eindelijk weer op mijn paard, met kindlief in zijn zebra Maxi-Cosi op veilige afstand, maar toch in de buurt. Dit was het helemaal, best of both in één. Ik was nu Moeder met Paard en dat gaat nooit meer over!