Blog Renée: Van klein dikkerdje naar... Goedgekeurde hengst!

8 april 2014, 00:00 Nieuws
Shit. Ik haast me naar stal, waar Uk zielig in een hoekje voor zich uit staat te staren. Hij is kletsnat van het zweet en helemaal rillerig. Bij nadere inspectie vind ik een wond bij zijn oog – gelukkig net eronder, anders was hij zijn oog kwijt -, een diepe snee op zijn hak, een wondje aan de binnenkant van zijn linkerachterbeen, een bijtplek op zijn kont (die ook wel erg lekker is natuurlijk) en verschillende plekken op zijn buik en hals. Gelukkig loopt meneer niet kreupel en zijn het oppervlakkige wondjes. Ik koel en verzorg ze om ’s middags weer terug te komen.

Maar tegen die tijd is het een ander verhaal. De arme pony is stokkreupel. Hij komt amper zijn stal uit en vindt zichzelf ook érg zielig, compleet met hangende oortjes en zielig lipje. We wandelen wat tegen de spierpijn en ik koel hem nog maar een keer.

’s Avonds staat hij met een dik been. Nog een keer shit. Dit wordt helemaal niks meer. Maandenlang getraind voor de keuring en met één stom ongeluk is alles weg. Ik besluit hem een flinke dosis pijnstillers te geven en de volgende ochtend maar weer te gaan wandelen.

Alle zenuwen zijn zo in een klap verdwenen. De dagen erna blijf ik wandelen en koelen en vrijdagavond besluit ik hem toch maar te wassen. Zijn been is nog wel dik, maar hij is niet meer kreupel en oogt al een stuk fitter. Laten we het er dan toch maar op wagen, als hij wordt afgekeurd op een dik been weet ik in ieder geval dat ik volgend jaar nog een poging kan wagen.

Op zaterdagochtend maak ik meneer om 5 uur wakker. Hij komt stijf zijn stal uit, maar het trekt met een paar passen bij. En tja, zijn pees is nog steeds wel een beetje dik. Maar ik besluit het er toch op te wagen…

Een paar uur later sta ik zenuwachtig in de rij bij de veterinair. Het been is niet het enige waar ik me druk om maak, Uk heeft nog wel wat dingen meer waar ik over twijfel. Ik maak me al klaar voor slecht nieuws als de veearts ‘helemaal goed’ zegt. Mijn mond valt open en alles wat ik denk is “wtf?! Já hoor!” Tijd voor de volgende lading stress. “Shit, we moeten de ring in. Ik moet hem nog poetsen!”

Na een korte beautybehandeling ben ik stiekem toch wel blij dat ik mijn showhalster niet voor niets heb gekocht. Totaal niet voorbereid op het feit dat ik hem voor moet brengen kijk ik snel af bij de concurrentie. Oké, opstellen, op en neer lopen, twee rondjes rennen. Moet lukken.

Uk is een wonderpony. Hij doet precies wat hij moet doen. Staat netjes stil voor de jury terwijl hij om zich heen kijkt of ze hem wel zien. Stappen doet hij zonder dribbelen en ook het rennen gaat stiekem best wel goed. Poging geslaagd dacht ik zo.



Aan het einde van de rubriek noemen ze de nummers die terug moeten komen voor een derde of geen premie. Ik sta al klaar, maar de omroeper vergeet me te noemen. De ringmeester zegt dat ik na de pauze terug moet komen voor de tweede bezichtiging. “Tweede bezichtiging?!” Dat houdt dus in dat mijn kneusje sowieso een eerste of tweede premie heeft.

Tijdens de tweede bezichtiging worden de hengsten los aan de jury getoond. Iets wat ik stiekem wel had geoefend. Meneer kon eerst alleen maar galopperen en aangezien dat nou niet het ding is waar hij sterk op scoort, heb ik hem geleerd dat hij gewoon moet draven.

Een flink voordeel. De paardjes voor hem gaan, op een enkeling na, als een gek de ring door. Maar Uk gaat, nadat hij bij het opstellen perfect vierkant staat en ik wanhopig zijn wilde kuif uit zijn ogen haal, mooi showend de ring door. Ik mag niet klagen, hij doet zijn best en het is stiekem best gaaf dat er zoveel mensen naar míjn kleine ukkie staan te kijken.

Wachten duurt lang. Eerst worden de tweede premies naar voren geroepen… Uk zit er niet bij. “Nu zijn ze hem echt vergeten!”, roep ik uit. Maar mijn nummer wordt geroepen bij de eerste premies. Een eerste premie! Blijkbaar ben ik echt te bescheiden geweest. Oké, Uk was de knapste zaterdag. Maar een eerste premie? Dat is toch alleen voor die super dure paardjes met een topafstamming? Alhoewel, oranje is wel ‘onze’ kleur.

“Oh dat is die pony met die lok”, zegt een van de juryleden als hij me feliciteert. “Ik moest zo lachen om die wilde bos haar voor zijn ogen.”

Wie had dat nu gedacht? Ik in ieder geval niet. We gingen voor de lol, gewoon een dagje paardjes kijken en die van mij laten zien. In de verwachting dat we rond een uur of 12 al lang weer naar huis konden. Maar om vijf uur staan we er nog. Mét een oranje lintje en een pony die luid hinnikend over het parkeerterrein gaat om iedereen te laten horen dat hij het toch maar eventjes heeft geflikt.

Deel 1 

Deel 2 

Renée Müller is journaliste in spé en de komende tijd werkzaam op de redactie van Bit. Naast Uk heeft ze nog een Connemara, Eddy, waar ze vooral mee in het bos crost of zijn trukendoos oefent.