Arita Baaijens
Arita Baaijens

Ontdekkingsreizigster te paard

Nieuws

Twintig jaar lang zwierf ontdekkingsreizigster Arita Baaijens op een kamelenrug door de woestijn. Vorig jaar verruilde ze haar kameel voor een paard en waagde zich aan het Centraal-Aziatische Altai-gebergte. “Reizen op een paard brengt me heel dicht bij de natuur.”


Ooit nam een vriend Arita in een jeep de woestijn in. “Na een dag wilde ik terug”, herinnert ze zich. “We lieten sporen achter en ik vond het verschrikkelijk. Ik hoef niet snel. Met een paard of een kameel heb ik de snelheid die mijn lichaam en geest ook snappen en ik zie zo veel meer. Bovendien reis ik op een manier waarop de mensen daar reizen. Ik vind het fijn om verantwoordelijk voor en afhankelijk van een dier te zijn.” In Azië vonden de lokale bewoners Arita’s activiteiten niet zo vreemd. ”Ik reed daar met mijn paarden en de paardenman. In Egypte dachten ze echter dat ik gek was. Niemand ging alleen de woestijn in, veel te gevaarlijk. Waarschijnlijk dachten ze dat ik door mijn man was verstoten. In Soedan vond men het geweldig. Daar is iedereen nomade.” Arita reisde daar met een Arabische stam, de Mahria. “Tijdens de oorlog heeft deze stam niet bepaald leuke dingen gedaan, maar voordat de oorlog in Darfur uitbrak leek de Mahria de meest betrouwbare stam.” Op andere reizen huurde Arita beschermers in of reisde ze met een handelskaravaan mee. Reisgezelschappen als deze opzoeken was noodzakelijk. “Deed ik dat niet dan was ik binnen de kortste keren mijn kameel kwijt aan bandieten”, vertelt Arita.

Tijdens Arita’s laatste reis rond het Altai-gebergte bestond haar reisgezelschap uit een partner, een paardenman, die verantwoordelijk was voor de huurpaarden, een tolk en op sommige dagen een bioloog, die Arita alles over de natuur en de bescherming ervan vertelde. “Het liefst had ik meer lokale mensen meegenomen, maar dat lukte helaas niet.” De omstandigheden waren bar. Desondanks genoot Arita van het dagelijkse contact met de paarden. “Dieren hebben niet zulke dubbele agenda’s als mensen. Gaat er iets niet goed, dan ligt het aan jou. Er is een soort onvoorwaardelijkheid waarmee paarden zich voor je inzetten. Je hoeft je niet steeds af te vragen of hij je nog wel leuk vindt en of je niet te veel rimpels hebt. De band met paarden is veel directer dan die met mensen en misschien kun je er ook meer op projecteren. Vooral bij de paar paarden die ik tijdens de expeditie heb gereden waar het echt fantastisch mee klikte, dacht ik: daar kan een partner bijna niet tegenop. Die verstandhouding vind je tussen mensen bijna niet.” En dat wil Arita graag nog sterker met paarden ervaren. Deze zomer vertrekt ze naar Siberië. Alleen, met als enig gezelschap een paard. “Ik denk dat ik die bijzondere band zal ervaren als ik helemaal alleen met een paard reis. Ik heb zin om goede maatjes te worden en die diepe verstandhouding ontstaat juist in de verzorging. Contact maken, de geur inademen. Paarden voelen je aan, dat weet ik, maar echt snappen doe ik het niet. In de Altai lachen herders me uit als ik naar hun paardengeheimen vraag. Dus zit er niets anders op dan het zelf maar uit te vinden..”

Bekijk een filmpje over Arita’s leven in de woestijn.


Wil je meer weten over Arita Baaijens? In Bit 217 lees je haar volledige verhaal. Deze editie ligt vanaf vrijdag in de winkel.