Arnd & Tessa: oogkleppen af

29 oktober 2014, 00:00 Nieuws

Hoe kijken Bit-fotograaf Arnd Bronkhorst en Bit-redacteur Tessa van Daalen tegen de paardenwereld aan? Iedere twee weken leggen ze elkaar een vraag voor over een onderwerp dat hen bezighoudt.

[row][six]

[handwritten]
Ha die Arnd,[/handwritten]

Ik herinner me nog levendig dat mijn moeder - dit is heel lang geleden - mijn vriendinnetje en mij een gulden bood als we het een uur lang niet over paarden zouden hebben. Het lukte ons niet. En het is bij mij nooit over gegaan. Als ik drie dagen niet heb gereden, smeekt mijn wederhelft me zo ongeveer of ik alsjeblieft op een paard wil gaan zitten, want dan ben ik kennelijk niet te genieten. Zegt hij hoor, volgens mij valt dat best mee.

Natuurlijk had ik vroeger ook in mijn hoofd dat ik ‘in de paarden’ wilde. Na een kortstondig avontuur in die richting, kwam ik er al snel achter dat ik meer talent had op een ander gebied. Maar stiekem bleven paarden altijd wel het belangrijkste.

Ik kan me eerlijk gezegd geen leven zonder paarden voorstellen, wat voor zin zou het nog hebben? Maar in mijn geval is er wel een relatie met rijden. En dan niet alleen een rondje bos of strand. Ik moet die dressuurring in. Waarom begrijp ik zelf ook niet zo goed, als ik weer eens midden in de nacht opsta om, ijs en weder dienende, mezelf naar de stal te begeven en een paard in te laden om mezelf te laten beoordelen door juryleden van zeer gevarieerd pluimage -maar daarover een andere keer meer-.

Arnd, net als ik verkeer jij tijdens je werk langs de zijlijn van de hippische wereld. Maar de tegenstelling tussen ons is dat jij in je vrije tijd liever een stalen ros of een tweewieler met meer PK’s opzoekt dan op een paard te gaan zitten. Hoe zit het eigenlijk met jouw liefde voor paarden?

[handwritten]
Groetjes Tessa[/handwritten]

[/six] [six]

[handwritten]Hoi Tessa,[/handwritten]

Ja, ik ken jouw soort: ik leef samen met zo’n exemplaar. Als je even niet oplet, bespreek je bij het avondeten de structuur en textuur van de drollen van je knollen. Daar is namelijk altijd wat mee en je kan er ook heel veel aan aflezen hoe een paard zich voelt. En niet alleen daar is vaak wat mee, ook met de rest van het paard is continu iets aan de hand dat het bespreken waard is. Zoveel, dat er geen tijd meer is om de rest van de wereld te bespreken. En daar gebeuren toch echt ook hele interessante dingen. Prachtige, interessante dingen die niets met paarden te maken hebben, maar ook veel dat nieuwe inzichten kan opleveren voor je eigen paardensport of -hobby.

En dat is één van die dingen die ik niet begrijp van de paardenwereld: je wilt toch het beste voor je vriend? Je wilt misschien de beste prestatie leveren, of de beste manier van leren en trainen vinden, of de beste manier om hem, haar of het te verzorgen. Die kennis is voorhanden: bij wetenschappers met paarden als specialiteit, bij andere sporten die vergelijkbare zaken zoals de jurering allang op een zo goed mogelijke manier opgelost hebben, die technieken zoals video-analyse uitgebreid toepassen.

Wij in de paardenwereld zitten met al onze passie zo dicht op onze paarden dat die het uitzicht belemmeren op al het moois wat er elders in de wereld te halen valt. En dat zijn geen ver-van-je-stal onderwerpen: heel veel is al voorhanden. Je kan met versnellingsmeters in peesbeschermers al analyseren of een paard onregelmatig loopt, weken voor een deskundige dierenarts het ziet. Hetzelfde geldt voor hartslagmeters: een verandering in de rusthartslag kan je op het spoor brengen van pijn, stress of een virus bij je paard, geruime tijd voor het manifest wordt. En als je dan bedenkt hoe vaak onze paarden een blessure oplopen, dan zou je denken dat we met zijn allen elke nieuwe ontwikkeling omarmen die die situatie kan verbeteren. Maar nee, we kijken onze harige vrienden diep in de ogen, we gaan op ons gevoel af, en we rijden door tot hij kreupel is. Er is enige ontwikkeling, het gaat enigszins vooruit, maar het gaat zooooooo langzaam.

Passie begrijp ik, passie voor paarden ook, maar dat het leven geen zin zou hebben zonder paarden? Mijn hemel! Ik denk juist dat die permanente focus op de paarden heel ongezond is. We houden teveel van onze paarden.

Oogkleppen af, ramen open, frisse lucht erdoorheen: er is nog een hele niet- paardenwereld te ontdekken, en daar is nog heel veel te leren…