Annemarie Kroekenstoel
Annemarie Kroekenstoel

Dagboek van een dierenarts: Hoefbevangen

Nieuws

Dierenarts Annemarie Kroekenstoel werkt bij Diergeneeskundig Centrum Bekenland in Gelselaar. Binnen de paardengeneeskunde heeft ze speciale interesse in gynaecologie, veulenziektes en tandheelkunde. Ze geeft je een kijkje in het leven van een paardendierenarts.



“Het is volop zomer, de zon schijnt en af en toe valt er een flinke bui. Kortom, de juiste omstandigheden om het gras flink te laten groeien. Dat is direct te merken aan het aantal hoefbevangen patiënten. Zo ook een uit de kluiten gewassen Cob die nauwelijks zijn stal meer uit te krijgen is. Het paard loopt op eieren, zijn voeten gloeien van de warmte en ik voel de slagader kloppen in de kootholte. Alle verschijnselen van hoefbevangenheid zijn volop aanwezig. Terwijl we de pony behandelen voor de bevangenheid, breng ik voorzichtig het overgewicht van deze Cob ter sprake. Gelukkig ziet de eigenaresse dat ook. Dus de Cob gaat op een streng dieet. Wel blijkt tijdens het gesprek dat de pony eigenlijk al veel langer klachten heeft van wisselende kreupelheid. Eigenlijk begon de ellende drie jaar geleden, toen de eigenaresse besloot de pony van de hoefijzers af te halen. Dan zou je denken dat het een logische stap is om er dan weer een ijzer onder te laten maken, maar daar was hier geen denken aan. De voorkeur ging er sterk naar uit om deze Cob zo natuurlijk mogelijk te houden en in dat plaatje past geen hoefijzer. Omdat de klachten al langer spelen, wil de eigenaresse toch wel graag zekerheid en we besluiten om zo snel mogelijk een afspraak voor röntgenfoto’s in te plannen.

Gelukkig zien we op de röntgenfoto’s nog geen aanwijzingen voor chronische hoefbevangenheid. Wel zien we iets opvallends aan de zool. In beide voeten is de zool zo dun dat het bijna lijkt alsof de Cob op zijn hoefbeen loopt. Dit kan zeer goed verklaren waarom de pony al zolang aan het sukkelen is sinds hij van zijn ijzers af is. De zool moet het hoefbeen beschermen tegen kneuzingen. Wanneer de zool te dun is, voelt het voor de pony alsof hij met een steentje in zijn schoen rond moet lopen. Geen pretje dus. Wat mij betreft is de enige oplossing om de pony terug te zetten op een ijzer. In dit stadium zelfs met een zooltje en vulling om comfort te bieden, totdat de zool weer is aangegroeid. Ik merk enige tegenzin, maar er wordt een afspraak gemaakt bij de hoefsmid die ik haar adviseer. Helaas, de volgende week krijg ik een sms dat ze de afspraak bij de hoefsmid heeft afgezegd en dat het prima gaat. Ik moet even slikken, maar ik laat het gaan. Ik heb
ondertussen geleerd dat je mensen niet kunt dwingen je advies op te volgen, ook al ben jij ervan overtuigd dat dit het beste is voor het herstel van je patiënt. Uiteindelijk beslist de eigenaar en niet jij als dierenarts.

Twee weken later krijg ik een telefoontje: of ze nog een beetje pijnstillers mag ophalen voor de pony. Hoezo, het ging toch prima? Schoorvoetend geeft ze toe dat ze er nog een andere smid bij heeft gehad om het toch met een andere manier van bekappen te proberen, maar dat de pony nu echt geen stap meer kan verzetten. Ik heb er veel moeite mee om weer pijnstiller te moeten voorschrijven, omdat zij mijn advies niet op wilde volgen. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen van de wereld, want ik weet hoe gek ze is op haar pony, maar daar is de pony niet mee geholpen. Dat vertel ik haar ook eerlijk. Een week later komt ze langs op de praktijk om samen te praten over hoe het nu verder moet. Gelukkig weet ik haar te overtuigen van mijn behandeling en maken we een nieuwe afspraak met de smid. Diezelfde week krijg ik een filmpje toegestuurd van een blije pony die vrolijk rondstapt op zijn nieuwe ijzers. Het heeft nog een week of twee geduurd, maar de pony is helemaal van de pijnstillers af en kan weer voorzichtig aan het werk. Baat het niet, dan schaadt het soms wel is de moraal van het verhaal. Voor een goed resultaat is het belangrijk om een duidelijke koers te varen en je niet gek te laten maken door allerlei goedbedoelde adviezen van buitenaf. Dat is een wijze les die de Cob en het baasje hebben geleerd.”
annemarie kroekenstoel