Paardje spelen op de fiets en andere jeugdherinneringen

• Je fiets was je paard. Omdat je nu eenmaal niet elke dag op die leuke manegepony kon rijden, was je fiets een prima alternatief. Netjes je hakken naar beneden, cap op, ‘verlicht’ zitten bij iedere drempel of stoeprand en voor de echte durfals: touwtjes tussen je stuur zodat je je fiets als een echt paard kon sturen. Levensgevaarlijk, maar oh zo leuk!


• Paardje spelen, altijd en overal. Op de parkeerplaats, op het schoolplein, in de achtertuin. Je vader was niet zo blij met die hoefslag in het gazon maar hoe kon jij anders dat gebroken lijntje ‘rijden’?!


• Briesen, hinniken en galopperen: je was bijna niet van een echt paard te onderscheiden. Vliegende galopswissels gingen ook prima, als je een beetje de ruimte had. Want de helft van de tijd speelde je het paard en was je vriendin de ruiter of instructeur. Je hebt dus heel wat tijd als paard doorgebracht.


• Als je vriendin het paard was en jij de ruiter krabde je voor het longeren haar ‘hoeven’ met een echte hoevenkrabber uit je eigen coole poetskist. ‘Voetje!’


• Op school werd het paardje spelen helemaal echt, met die leren tuigjes met teugels en al die je echt om je hoofd kon doen. Zodra de bel klonk rende (uh, galoppeerde) je naar buiten om de hele pauze hinnikend door te brengen.


• Als jullie vanwege noodweer een keer niet buiten konden spelen, waren daar nog de videobanden over paarden en computerspelletjes als Anky van Grunsven’s Riding Star. Die cd-rom hield jou uren zoet met het virtueel poetsen, knuffelen, verzorgen en rijden van paard Star. De stippellijntjes gaven aan welk figuur er van je verwacht werd in de dressuurring of hoe je springparcours verliep. Springen met spatie en drijven met enter, zoiets? ;)


• Langs een weiland komen zonder de paarden en pony’s te aaien? Onmogelijk!


• Klikken met je tong, naar alles en iedereen. Dat doen we stiekem nog steeds weleens...

Was jij ook gek op paardje spelen of jij nog meer van dit soort herinneringen? Deel ze, we zijn benieuwd!