Wonderpaard: Bailey

3 mei 2015, 00:00 Nieuws

We kennen ze allemaal, paarden die met een been al in het graf staan, maar wonder boven wonder er weer bovenop komen. Sommige paarden hebben echt een engeltje op hun schouder. Zo ook Bailey, de verzorgpony van Sharon Kokkelkoren, die onder het mes moest wegens koliek.

“Samen met mijn moeder verzorg ik de pony van een vriendin genaamd Bailey. Op 20 december 2013 belde mijn moeder me op dat ze met spoed de auto kwam halen, Bailey had de hele nacht gek gedaan, haar stal lag overhoop en ze was aan het schrapen en erg onrustig. De staleigenaar belde mijn moeder om 6 uur ‘s ochtends wakker, om wat met Bailey te lopen. Om 10.00 uur werd mijn moeder echter gebeld dat ze met spoed naar Utrecht moest gaan. De dierenarts die langs was geweest constateerde een koliekaanval en de darm was gedraaid.

Mijn moeder is samen met de eigenaresse van Bailey en een vriendin naar Utrecht gegaan. Daar gearriveerd moest Bailey meteen onder het mes. Het was een risicovolle operatie, er werd vier meter van Baileys dikke darm gehaald en een vetbult ter grootte van een tennisbal.

De operatie was geslaagd en er was 70 procent op herstel. Bailey moest naar de Intensive Care, waar ze geen bezoek mocht ontvangen, om tot rust te komen. Vanaf dat moment leefden we in spanning. Zou ze het halen of niet? De eerste nacht kwam ze gelukkig goed door en ook de dagen erna waren er geen problemen.

[row][seven]

Een paar dagen later mocht ze terug naar de gewone afdeling en konden we op bezoek. We kwamen langs, maar haar enthousiasme was weg, ze was duf en ook heel erg mager. Gelukkig was ze wel blij om ons te zien.

Op 31 december mocht ze weer mee naar huis, wat een opluchting! Ze moest 24 uur per dag op stal staan en niet teveel bewegen, vanwege het litteken op haar buik. Na een tijdje mochten we rustig aan gaan stappen en verder opbouwen.

Na een aantal maanden mochten we gelukkig weer rijden en groeide het litteken mooi dicht. We zijn zo trots op haar. Ik ben zelf nog steeds bang dat het nog een keer misgaat. Bailey is ons dankbaar, dat is het belangrijkste. Als ze ons ziet gaan haar oren naar voren en wil ze knuffelen. Ik ben blij dat ze wonder boven wonder nog steeds leeft.”