Blog: Van de regen in de blub
NieuwsAls doorgewinterde chef weidebeheer kan ik natuurlijk wel tegen een buitje. Overigens tegen twee buien ook wel en zelfs wanneer mijn maat mij vertwijfeld vanuit onze schuilstal observeert, eet ik in de stromende regen gestaag door. Maar wat er vrijdag allemaal aan water naar beneden kwam, was echt niet leuk meer...
Toen het echt losging, stonden wij inmiddels op stal op te drogen. Onze alerte buurvrouw had ons binnen gehaald, want al die nattigheid slaat nog wel eens op de spieren van maatje Ace. Ik vond het niet verwonderlijk dat er ’s avonds secuur aan het tuig werd gepoetst en dat wij rustig ons hooi mochten sorteren. Pootje over, schouder voor en netjes stilstaan zonder je kont in de regen te gooien was immers geen optie. In de bak was geen zand meer te zien, alleen nog maar blub.
Ik hou wel van zo’n schoonmaakbeurt - want dan is er gezelligheid op stal - zolang mijn maat aansluitend niet onder de douche hoeft. Die combinatie van activiteiten geeft mij terstond stress, want dat betekent dat er een wedstrijd op komst is en ik alleen achterblijf. OK, dat is niet helemaal waar, want het onderkruipseltje van hiernaast komt dan altijd ‘oppassen’ zoals het vrouwtje dat noemt. Zo’n shitlander is gezellig op stal hoor, daar niet van, maar niemand komt tussen de band die ik met mijn maat Ace heb. Mijn zenuwen zijn dus gerechtvaardigd, vanaf het moment dat de shampoofles van de plank wordt gepakt. Ace komt na de wasserij en het vlechtfestijn altijd weer thuis, maar wie garandeert je dat als hij in de trailer vertrekt?
Zachtjesaan sloeg met alle regen tegen het raam ook de stemming op stal om. Onze vrouwtjes waren echt niet blij. Logisch, want teveel plassen in de wei en wij moeten in de paddock blijven, reuze suf. De volgende ochtend begreep ik echter pas goed alle commotie: het Nederlands Kampioenschap ging voor Ace niet door. Niet alleen ons weitje stond onder water, ook het Hippisch centrum in Ermelo bleek half blank te staan. Alle weken oefenen om met z’n vieren netjes op een rijtje tegelijkertijd over te steken (zonder onderwijl gras te snaaien, maar blijkbaar is dat alleen mijn afwijking, want het viertal doet dat nooit)… allemaal voor niets? Ik gun mijn maat zo’n evenement, want hoe leuk is het om op een terrein met vlaggen, spandoeken, klappende mensen, wapperende rozetten en harde muziek je beste beentje voor te zetten. Het mooiste is het als je niet hoeft toe te kijken, maar ‘kanonnehard’ een ererondje mag scheuren en de grasplaggen door jouw hoeven bij het publiek om de oren vliegen!
Maar goed, alle pret ging dus aan de neus van Ace voorbij en ik moet voorlopig zijn spannende verhalen missen. Ik hoop jullie er volgende keer alsnog over te kunnen berichten. Maar niet getreurd: ons motto is elke dag positief af te sluiten. Dus rolde ik nog eens extra door de blubberigste hoek van de paddock, zodat ik ‘s avonds een fijne poetsbeurt kreeg. “Elk nadeel heb z’n voordeel...”
