Mijn paardendroom in... Bergamo, Italië
Nieuws“Ik leid mijn paarden op een vriendelijke en simpele manier op, met respect voor elkaar. Bij mij kunnen ze echt paard zijn,” vertelt Simone Elzinga. Ze werkt als dressuurruiter op een Lusitanofokkerij in Noord-Italië. “Mijn ideologie komt precies overeen met die van mijn baas Paulo. Verder bemoeit hij zich niet met de training, dat is echt mijn ding.”
Afgelopen winter begon Simone Elzinga op deze fokstal, genaamd I Due Merli. Haar baas Paulo richt zich volledig op het fokken van de paarden, terwijl Simone de kans krijgt om de paarden te rijden, te trainen en op wedstrijd uit te brengen. Samen willen ze de wereld laten zien hoe goed Lusitano’s het kunnen doen in de wedstrijdsport. “Ik zocht naar een vriendelijke en simpele manier om mijn paard te trainen. In combinatie met de barokke Lusitano kom je dan al snel op de klassieke rijkunst uit. Maar ik wilde de sportieve kant op!”
Tip
Paulo en Simone hadden bij de eerste kennismaking al een klik. “Toen ik ‘dressuur’, ‘Lusitano’ en ‘ruiter gezocht’ in één zin hoorde, wist ik gelijk: daar moet ik zijn!” Door een collega werd Simone getipt. “Ik had het niet naar mijn zin op de Italiaanse springstal waar ik destijds als groom werkte. Het dressuurmatig rijden van Lusitano’s is altijd al mijn droom geweest.” En dus reed Simone direct na haar werk op de springstal naar het jonge bedrijf in de regio Bergamo. “Het klikte meteen, we hadden dezelfde ideeën over het trainen van en het omgaan met paarden. Bovendien had hij een dressuurruiter nodig die hem ook kon helpen met het managen van het bedrijf.” Door haar studie Paardenhouderij & Management en haar werkervaring bij Grand Prix-ruiter David de Wispelaere heeft ze veel geleerd over hippische bedrijfsvoering. “I Due Merli staat echt nog in de
kinderschoenen. Deze week nog beginnen we hier met de bouw van zo’n twintig nieuwe boxen.”
Grand Prix
Volgende maand wil Simone de eerste wedstrijd met een paard van I Due Merli rijden. Het jonge paard heet Gin D’Atela en is een Lusitano uit Portugal. “Afgelopen april zijn we zelf op zoek gegaan naar een geschikte hengst voor onze fokstal. Omdat we pas net begonnen zijn moest hij niet al te duur zijn, maar natuurlijk wel een goede bloedlijn hebben. In Portugal kende ik nog wat mensen, en zo zijn Paulo en ik samen afgereisd.” Af en toe krijgt Simone les van de Nederlandse dressuurinstructrice Karin Retera. “Zij komt dan vanuit Nederland voor een paar dagen naar onze stal. Dan wordt er flink getraind!” Tussendoor stuurt Simone regelmatig een video naar Karin, waar zij dan weer feedback op kan geven. “Over tien jaar hoop ik toch mezelf in Aken terug te zien, als Grand Prix-ruiter met een Lusitano. Daar werk ik in ieder geval met Karin naar toe.”
Rond
Volgens Simone zijn Lusitano’s niet zomaar kunstjespaarden, maar juist onwijs werkwillig en fijngevoelig. Wat haar betreft perfect voor de sport dus. “Het lastige aan Lusitano’s is dat ze nageeflijkheid snel faken door hun korte rug. Aan de andere kant zijn ze snel in hun wendingen, sensibel van karakter en willen ze álles voor je doen. Dat maakt ze zo geweldig en uitdagend.” Toen Simone een jaar of dertien was, werd ze voor het eerst verliefd op de Lusitano. “Ik was op een evenement in Utrecht en zag daar een Lusitano. Ik vond zijn uitstraling prachtig. Toen ik negentien was kocht ik mijn eerste eigen paard. We hebben natuurlijk ook naar andere rassen gekeken, maar ik kwam weer uit bij een Lusitano. Quejito heette hij, dat betekent ‘kaasje’.” Kenmerkend aan Lusitano’s zijn hun ronde hals en de ronde achterhand. “Dat barokke, dat vind ik mooi”, zegt Simone.
Droom
Hoewel ze haar doel altijd al voor ogen had, kwam Simone niet zomaar als dressuurruiter op I Due Merli terecht. “Ik wilde het liefst paarden trainen, in een warmer land. Nederland is zo koud en nat.” Simone leerde haar huidige vriend, de Italiaanse Alberto in Nederland kennen. Ironisch genoeg moesten ze daaropvolgend naar Schotland verhuizen zodat hij zijn studie af kon ronden. Daar sleepte Simone nog een aantal lintjes in de wacht met een warmbloed paard dat ze op dat moment trainde. Maar de 31-jarige Simone zette door en zocht bewust naar dressuurwerk in Italië. Via via is ze steeds aan haar baantjes gekomen. “Ik heb veel geleerd op de stallen waar ik werkte. Van bedrijfsvoering tot groomen van de springsport. Maar ik wilde mensen helpen met hun houding en zelf paarden trainen. Oftewel: dressuurmatig aan de slag.” Met die passie zit Simone op I Due Merli echt op haar plek. “Paulo en ik hebben dezelfde dromen en doelen met de paarden. We willen zelfs een klein dressuurteam opzetten en onze manier van trainen met de Lusitano’s laten zien aan de sport.”
Leef jij ook je paardendroom in het buitenland? Of kijk je terug op een bijzondere tijd? Vul dan hier het formulier in en wie weet komt jouw verhaal in deze wekelijkse rubriek! ‘Mijn paardendroom in…’ komt iedere dinsdag online.
