Mijn paardendroom in... Sydney, Australië
NieuwsMarieke Schnebeli traint racepaarden in Australië, maar is van origine dressuuramazone. De eerste keer in het racezadel viel niet mee. “Na drie rondes lag ik al in de sloot. Ik merkte dat ik heel anders moest rijden, ik was alleen maar aangepast op het dressuurzadel”, vertelt Marieke over haar eerst keer in het racezadel.
Marieke werkte al een tijdje op een dressuurstal in Nederland, toen ze besloot dat ze graag verder wilde komen in de sport. “Ik deed van alles op die stal, ik gaf les, ik reed… maar ik bleef hangen.”
En dus hield ze de internationale vacaturewebsite ‘Yard and Groom’ in de gaten. Daar kwam Marieke in oktober 2012 een vacature tegen die haar te mooi leek om waar te zijn. “Een stal in Sydney bood me aan om dressuurwedstrijden te rijden met training van olympisch teamlid Heath Ryan. Ik ging het gesprek aan, en het leek toch serieus. Drie weken later zat ik in het vliegtuig.”
Open instelling
“Natuurlijk bedenk je op zo’n moment dat je je vrienden en familie gaat missen”, vertelt Marieke, “maar ik neem ook graag een kijkje in een ander leven, ik ben altijd al erg open minded geweest wat dat betreft. Bovendien wilde ik altijd al weten hoe er in andere landen met paarden gewerkt wordt.” Met deze open instelling werd ze, na een halfjaar werken op de dressuurstal in Sydney, aangenomen als hoofdgroom van de eventingpaarden op een stalling daarnaast. “Op deze stal stonden niet alleen eventingpaarden, maar ook racepaarden. Op een dag vroeg de eigenaar mij of ik het racezadel eens wilde proberen.” Dat bleek toch wel iets anders te werken dan dressuur rijden: “In feite moet je leunen op de nek van je paard, bovendien mistte ik de kracht in mijn benen. Ik was natuurlijk een dressuurruiter, maar ik wilde absoluut niet opgeven. Ik dacht: Ik ga dit proberen.”
Hard werken
Inmiddels werkt Marieke op een racestal waar ze wat meer vrije tijd heeft. “Op de stal met race- en eventingpaarden werkte ik wel tachtig uur per week, dat was geen doen. Nu werk ik minder uren, waardoor ik in het weekend tijd heb om naar vrienden te gaan.” Echt Luilekkerland is het werken op een racestal nog steeds niet. “Op een werkdag sta ik om half vijf ‘s ochtends op. Dan ga ik eerst naar mijn eigen paard, ik kan hem al zien vanuit mijn slaapkamerraam. Nadat ik hem verzorgd heb, ga ik naar stal. Iedereen die daar werkt mest twee stallen uit, ongeacht de functie. Tot een uur of elf, half twaalf train ik de racepaarden.” De paarden worden, nadat ze een uur gestapt hebben in de stapmolen, zo’n tien minuten getraind. “We trainen vier à vijf paarden per uur, er is eigenlijk geen tijd om te eten of om naar de wc te gaan.”
Adrenaline
In vergelijking met de dressuursport is het racen echt een krachtsport. “Er komt veel meer bij kijken dan alleen het galopperen van rondjes. De paarden zijn vol energie en krijgen nog net geen Redbull door hun water. De snelheid van de paarden wordt continu gemeten, en regelmatig geeft de teller zo’n 65 kilometer per uur aan. Het is echt een adrenalinesport.” Maar het gaat niet alleen om hard lopen. “We willen ook dat de paarden nageven en over de rug lopen. Ook onze sport vindt het niet mooi als een paard met de neus hoog in de lucht loopt.”
Alle mogelijkheden open
Volgens Marieke is racen een gevaarlijke sport. “De paarden zitten vol energie en kunnen ieder
moment exploderen.” Een ongeluk is dan ook snel gebeurd. “Een jaar geleden liep ik een nekfractuur op. Ik galoppeerde op topsnelheid en plots was daar, hoe kan het ook anders in Australië, een kangoeroe op de renbaan. Mijn paard schrok en ik schoot voorover en landde met mijn nek op de rand van de baan.” Haar baas reageerde hard: er moest gewoon doorgetraind worden. Omdat het racen zo’n zware belasting is, houdt Marieke alle mogelijkheden voor de toekomst open. “Ik zou wel een cursus journalistiek of Engels schrijven op de universiteit van Sydney willen volgen. Het is belangrijk om rond te blijven kijken, want je weet nooit wat er kan gebeuren of hoe lang dit nog duurt.” Op de korte termijn hoopt Marieke wel op de Hong Kong Jockey Club te werken. Haar racestal werkt samen met deze jockey club, waar de jonge racepaarden na een periode van training naartoe gaan. “Alleen de allerbeste trainers komen daar terecht”, legt Marieke uit, “maar ik wil het gewoon proberen. Als het niet lukt is het niet erg, maar dan heb ik het wel geprobeerd.”
Leef jij ook je paardendroom in het buitenland? Of kijk je terug op een bijzondere tijd? Vul dan hier het formulier in en wie weet komt jouw verhaal in deze wekelijkse rubriek! ‘Mijn paardendroom in…’ komt iedere dinsdag online.
