Mijn paardendroom in... Jaburibari, Aruba
NieuwsSinds acht jaar runt Hienke Verploeg een ranch op het Antilliaanse eiland Aruba. Ze geeft daar paardrijlessen aan kinderen en verhuurt stallen. “Rancho Jaburibari is een kleine en gezellige manege. Per les lopen er zo’n vijf paarden mee. Het gaat bij ons echt om het plezier.”
Toen Hienke 21 jaar was verhuisde ze naar het warme Aruba. “Ik ben op Aruba geboren, maar in Nederland opgegroeid. Omdat mijn ouders wel al langer op Aruba hebben gewoond, was ik hier al snel ingeburgerd.” In Nederland volgde Hienke al paardrijlessen, en tijdens haar vakanties op Aruba reed ze met het familiepaard genaamd Gringo. Toen ze definitief naar Aruba verhuisde, ging ze door met haar lessen. “Op een zeker moment gaf ik ook les op een Arubaanse manege en leidde ik de zogenaamde ‘tour guides’.” Dit werk, waarbij ze buitenritten met toeristen begeleidde, heeft ze een aantal jaar gedaan. Maar ze wilde eigenlijk ook graag voor zichzelf beginnen en paardrijlessen geven.
Trotte Galope
Tijdens één van die tourguides kwam Hienke vaak langs een vervallen ranch. “Ik zag dat het fout ging, en dus ben ik op de eigenaar afgestapt. Ik zei: ‘Ik heb een mooi plan voor deze ranch, mocht je het willen verkopen.’” Verkopen wilde hij het niet, maar Hienke mocht de locatie wel huren. Ze bouwde er een dressuurbak en wat stallen, de volgende stap was lespaarden kopen. “Dat betekent: alle ranches van Aruba langs om geschikte paarden te vinden.” Dat was nog lastig, want het enige ras dat je op Aruba vindt, is de Paso Fino, maar daar had Hienke niets aan. “Ik wilde dressuurles geven, en de Paso Fino is daar niet geschikt voor door zijn dribbelende stapjes. Toch is het belangrijk om écht de paarden van Aruba te nemen. Zo heb ik bijvoorbeeld een Quarter Horse, die al twaalf jaar hier op Aruba is. En nog steeds heeft hij last van de warmte.” En dus kwam Hienke uit op de Trotte Galope. “Dat is een slank en klein paardje, maar ze kunnen goed tegen de temperaturen en het rotsachtige terrein. De helft staat hier zonder ijzers, kun je nagaan hoe sterk ze zijn!
Plezier
“Het gaat in de lessen op mijn ranch écht om het plezier”, vertelt Hienke, “ik geef les in kleine groepjes en let goed op of het voor de kinderen en de paarden niet te warm is.” Hienke is de enige op het hele eiland die dressuurlessen geeft. “Ik geef vaak les aan de kinderen van Nederlandse mariniers. Zij gaan na ongeveer drie jaar terug en in die tijd leren ze bij mij alles wat ze moeten weten om goed door te kunnen stromen in de Nederlandse lessen.” Om die reden is het niveau op de manege ook wisselend. “Vaak heb ik wel een paar goede ruiters op de manege, maar als zij vertrokken zijn, begin ik weer op een lager niveau met andere kinderen.” Eén keer per jaar organiseert Hienke een wedstrijddag op Rancho Jaburibari. “De wedstrijden zijn voor mijn eigen leerlingen, omdat wij de enige zijn die Engels rijden. We maken zelf de proeven. Het gaat erom dat het een leuke dag is met een gemoedelijke sfeer, zodat de leerlingen niet al te nerveus worden.” Op hele bijzondere dagen, bijvoorbeeld op een feestdag als er geen bedrijvigheid op Aruba is, gaat Hienke op buitenrit met een paar gevorderde ruiters: “We rijden dan langs de zee aan de noordkust. Sommige paarden zijn wat bang voor het water, maar andere plonzen zo door de branding.”
Afhankelijk
Vanwege de hoge temperaturen op Aruba (op dit moment zo’n 36 graden!) beginnen de lessen pas na 15.00 uur. “Ik let erg op de gezondheid van mijn paarden. In tegenstelling tot de paarden die in tourguides meelopen, werken mijn paarden maar één à twee uur per dag. De rest van de tijd staan ze in de kudde.” Hienke maakt zich altijd zorgen om de paarden, en dat kan soms om ogenschijnlijk simpele dingen gaan, zoals voer regelen. “Voer is wel een ding op Aruba. Het wordt geïmporteerd omdat hier gewoon niets groeit, en dat maakt je afhankelijk. Zo hoorde ik net dat de container met voer vertraging heeft opgelopen. Zo’n twee weken. In die tussentijd moet ik er toch voor zorgen dat mijn paarden drie keer per dag te eten krijgen, en dus meng ik de brokken met hooi en grasmix. Soms koop ik ook paardenbrok op van de ranches hier in de omgeving.”
Andere dingen zijn dan weer makkelijk te regelen op Aruba: “Deze ranch kon ik zo beginnen. Hier heb je niet zoveel papieren nodig als in Nederland, zeker niet als je op Aruba geboren bent. Dus met mijn leservaring , inschrijving bij de lokale Kamer van Koophandel en beste bedoelingen kon ik dit opzetten.” Zelf heeft Hienke veel paardenkennis overgenomen van haar instructeurs in Nederland. “Meestal heb ik twee meiden in dienst die hier les geven. Vaak hebben zij wel een diploma, maar het belangrijkste is dat ze op een leuke manier les geven en goed met kinderen zijn.”
Aandacht
Hienke wil haar ranch zo kleinschalig houden als het nu is. “Ik wil geen grotere groepen, want dat gaat ten koste van de aandacht voor de kinderen en de paarden. De paarden die hier staan, kunnen naar buiten, worden verzorgd en krijgen genoeg te eten. Er wordt echt naar ze omgekeken.” Hienke is er met haar 46 jaar van bewust dat het werk ooit wel zwaar wordt, en dat ze uiteindelijk niet meer fulltime les kan geven. “Maar,” zegt ze, “zolang ik energie heb, ga ik hiermee door. Voor later ben ik van plan om met één of twee paardjes les te blijven geven en de rest van de stallen te verhuren. Ik zal echter nooit stoppen met paarden houden.”
Leef jij ook je paardendroom in het buitenland? Of kijk je terug op een bijzondere tijd? Vul dan hier het formulier in en wie weet komt jouw verhaal in deze wekelijkse rubriek! ‘Mijn paardendroom in…’ komt iedere dinsdag online.
