Blog: Buitenrij-irritaties
NieuwsEen van de leukste dingen van paardrijden is toch wel een buitenrit maken. Heerlijk met je viervoeter een frisse neus halen in de prachtige Nederlandse natuur. Helaas hebben we dat stukje bos, heide of weg nooit voor ons alleen. We moeten het delen met soms behoorlijk irritante wezens, die we het liefste achter het behang zouden plakken! Dit zijn de voor mij irritantste ‘bosdingen’ (neem het met een behoorlijke korrel zout):
- Jongeren die je tegenkomt op een smal bospad en totaal weggedoken zitten in hun smartphone. “Shit een paard naast me. Waar is m’n hond? Ik had toch een hond bij? BOOOOORIIIIISSS!”
- Ouderen die je tegenkomt op een smal bospad en stoïcijns met hun hoofd naar beneden doorlopen. “Goedemorgen... Niet...? Oké doei, fijn u gesproken te hebben...” En dan durven ze iets te zeggen over jongeren en hun smartphone. Zij hebben niet eens een smartphone nodig om contactgestoord te zijn!
- Fietsers, als je stapt duurt het ongeveer een kwartier voordat ze vanaf de staart van je paard voorbij zijn oren zijn, maar als je draaft duurt het weer een eeuwigheid als je hen in zou willen halen!
- De overdaad aan wandelaars die je begroeten met: “Oh, wat een heerlijk weer om paard te rijden hè!” “Ja klopt, en waar zijn jullie als ik hier in het bos alleen door de regen of vrieskou rijd?”
- Koeien die je als een stel overactieve jonge honden, in volle galop van achteruit het weiland, voor aan de draad komen begroeten.
- Kinderen. Als zo’n mupke van een meter hoog zwaaiend en “PAADJE PAADJE” roepend op je af komt gerend, dan ziet je paard dat mupke meestal toch echt aan voor een enorm levensbedreigend monster.
- Tractors, omdat dat gewoon enorme levensbedreigende monsters zijn!
- Wandelaars op het ruiterpad. Een paard zonder ruiter blijft een paard, maar een ruiter zonder paard is gewoon een mens, dus opgedonderd hier!
- Ruiters op het ruiterpad. Ja, ook zij horen daar. Maar oh, wat is het balen als je terug naar stap moet uit die heerlijke volle galop!
- Automobilisten die je in een noodvaart voorbij komen. “Ik weet dat je die verlaagde, bespoilerde, snelle, grote herrieauto waarschijnlijk hebt om iets van jezelf te compenseren. Maar als je nou de volgende keer iets rustiger voorbij komt, dan is de kans dan mijn paard een deuk in je bolide en daarmee in je ego schopt een stuk kleiner.”
- Hardlopers. Waarom moet wij gaan stappen als we iemand tegen komen en kunnen zij gewoon doorrennen. Vinden paarden leuk, zo’n knalroze ritseljasje dat in een hoog tempo op ze af komt.
- Wandelaars die in dezelfde rijrichting op het pad lopen (eventueel met oordopjes in). “Ja, ik wil jullie echt het liefste in stap passeren , maar als jullie zo stronteigenwijs door blijven lopen, dan duurt het echt heel erg lang voordat ik voorbij ben. Ik heb meer te doen (lekker crossen door de bossen) dus: drrraaaff!”
- Boswachters. Die groene autootjes duiken altijd ineens op uit de bosjes. “Oeps, doe ik niks verkeerd? Rijd ik wel op het juiste pad?” Eigenlijk hetzelfde gevoel dat een politieauto achter je op de weg geeft.
- Regen. “Waarom vond ik het ook alweer nodig om mijn jas thuis te laten en niet even op buienradar te kijken voor ik vertrok?”
- En last, but not least: van die stadse figuren die vlak voor de boswandeling in een ‘eau de cologne’ bad hebben gelegen. Die types ruik je op een kilometer afstand. Weg heerlijke boslucht!
Gelukkig kan ik om de meeste mensen en situaties ook gewoon lachen en maken ze het buitenrijden juist leuker en interessant. Helemaal alleen en alles perfect is ook maar saai.
Wat zijn jullie (kleine en grote) buitenrij-irritaties?
