Mijn paardendroom in... Bocairent, Spanje
NieuwsVoor haar opleiding Dierverzorging liep Bo Bleeker vijfenhalve week stage bij een stichting die paarden opvangt. “Het mooiste van mijn stageperiode op de ranch was, dat ik de paarden zag uitgroeien tot lieve en knuffelige beestjes.”
Bo vond wat de stichting allemaal deed erg interessant: “Ik heb de eigenaresse van de stal gewoon benaderd, want ik wilde graag mijn steentje bijdragen.” Ze volgde op Facebook namelijk al een tijdje stichting Paard in Nood, in Spanje. “Eerder moest ik al tien weken stage lopen. Helaas had de stichting toen al genoeg aanmeldingen. Afgelopen voorjaar kon ik er gelukkig wel terecht.” In eerste instantie zou Bo alleen vertrekken, maar ze ging uiteindelijk met een klasgenoot. “Mijn klasgenootje gaf aan dat zij het ook wel zag zitten om met me mee te gaan. Dat we samen waren, was niet alleen gezelliger, maar bovendien hadden we ook heel veel steun aan elkaar. We konden de leuke en moeilijke momenten delen.”
Stagiaires
Bo en haar klasgenootje waren niet de enigen die stage liepen op stichting ‘Los Caballos Luna’. “Op de ranch waren we met een groep van zo’n tien stagiaires. Ze kwamen overal vandaan. Sommigen waren er al vier maanden, anderen nog maar net.” Bo kreeg haar eigen paarden toegewezen om te verzorgen. “Laura, de eigenaresse, vangt verwaarloosde en zieke paarden op. Stagiaires helpen met de verzorging. Het maakte eigenlijk niet veel uit wat we deden, als ze maar genoeg aandacht kregen. We konden poetsen, knuffelen en wandelen.” Het was wel belangrijk om rekening te houden met de geschiedenis van de paarden. “Sommige hadden artrose en konden niet ver lopen, anderen waren weer heel angstig.”
Verzorgpaarden en rijpaarden
Andere paarden waren er minder slecht aan toe, zo ook Pietertje, één van de verzorgpaarden van Bo. “Ik probeerde me niet aan de paarden te hechten, maar Pietertje was speciaal. Hij was een kruising van een Shetlander en een IJslander: zijn manier van lopen was erg mooi.” Bo kreeg de mogelijkheid om met hem wat te rijden, en kon uiteindelijk zelfs met hem op buitenrit. “Pietertje was zeker niet de slechtste, en we zetten hem uiteindelijk ook in voor de ruitervakanties.” Die ruitervakanties maken de paardenopvang betaalbaar. “Vanuit de ruitervakanties verzamelt Laura het geld om de opvang van de paarden te kunnen vergoeden. De rijpaarden, voor de toeristen, zijn bijna allemaal sterke paarden uit Nederland.” Toch komt het voor dat een enkel paard, dat erg braaf en sterk bleek, als rijpaard op de ranch mag blijven.
Ver van huis
“Het was heel mooi werk, je ziet de paarden echt opknappen. Vijf weken is eigenlijk te kort om een goed beeld te krijgen van het hele proces. Toch was het geweldig om te zien hoe de pas aangekomen, dunne en angstige pony’s veranderen in lieve en knuffelige paarden.” Vijf weken intensief werken, zo ver van huis, was niet altijd makkelijk. “Ik was nog nooit zo lang alleen geweest en had heimwee naar mijn eigen paard. Gelukkig kon ik goed praten met Laura, de eigenaresse.” De horizon van Bo is dankzij haar stage verbreed. Ze zou daarom ook eens terug gaan om te helpen. “Laura is bezig de ranch naar een andere locatie te verhuizen, ik zou wel weer terug willen gaan om te helpen.”
Leef jij ook je paardendroom in het buitenland? Of kijk je terug op een bijzondere tijd? Vul dan hier het formulier in en wie weet komt jouw verhaal in deze wekelijkse rubriek! ‘Mijn paardendroom in…’ komt iedere dinsdag online.
