Blog Dorien: Buiten rijden met Buddy en Loes (3)

16 november 2015, 00:00 Nieuws
[row]
[seven]

Tijdens mijn rijlessen lag er een groot, vastgeketend blok beton in de aanhangwagen. Dat kon geen kant op, hinnikte niet als zijn maatjes een andere trailer in wandelden en verroerde zich niet bij een bocht of irritant hoge vluchtheuvel. Vandaag maakt de aanhanger met betonblok dus plaats voor een geleende trailer, waarin ik mijn vierbenige lieveling veilig van en naar onze georganiseerde rit voor Pink Ribbon hoop te vervoeren.

‘In het echt’ is het nèt even anders

Wanneer ik klaar ben met het tarten van de mannelijkheid van mijn Spaanse knapperd en er genoeg roze linten in zijn hengstenvlecht verweven zitten, begin ik aan het project ‘koppel de trailer achter de auto’. Natuurlijk heb ik goed opgelet tijdens mijn spoedcursus, maar ‘in het echt’ is het toch net even anders. Zeker met een geleende auto. Maar je moet wat als je zelf in het bezit bent van een Fiat500 waar je je paard beter voor kunt spannen dan erachter koppelen. Het gaat veel soepeler dan gedacht en ik manoeuvreer de trailer naar een plek waar voldoende ruimte is om Iluso in te laten stappen. Bij het openen van de achterklep zie ik meteen: hier ontbreekt iets. Iets vitaals. De middenstang. Hoewel ik mijn paardje graag van zoveel mogelijk luxe voorzie, weet ik niet of ik blij moet zijn met de bewegingsvrijheid die de tweepaardstrailer zonder middenstang biedt. Ik zie alweer van alles misgaan. Alsof Sonja het van mijn gezicht kan aflezen, stelt ze resoluut en geruststellend dat ‘Loes’ onderweg vast enkel en alleen oog zal hebben voor het hooinet. Ik sta voor de keuze om van het geruststellende scenario uit te gaan of onverrichter zake de roze linten weer uit zijn manen te peuteren…

[/seven]

[five]
[panel]

Buddy, Tinker-ruin (9): [handwritten]Beresterk, eigenwijs, dapper, tikje onopgevoed, moeilijk van de wijs te brengen.[/handwritten]
Sonja (38): [handwritten]Buddy’s eigenaar en amazone, werkt mee in het bedrijf van haar man: (te) lief, stoer (net als haar paard), denkt makkelijk over dingen, snel enthousiast.[/handwritten]
Iluso (‘Loes’), PRE-ruin (6): [handwritten]Sensibel, intelligent, behoorlijk onzeker, liever lui dan moe, tikje eenkennig.[/handwritten]
Dorien (39): [handwritten]Iluso’s eigenaar en amazone, heeft haar eigen tekst en pr-bureau: tikje bezorgd, denkt in oplossingen, sociaal, positief en met rijden soms wat onzeker (net als haar paard). [/handwritten]

[/panel]

[/five]

[/row]

Super trots en opgelucht!

Ik beslis te gaan. En per slot van rekening heeft Sonja veel meer ervaring dan ik. Dit is pas mijn allereerste rit met een levend wezen achterin de trailer. Natuurlijk krijgt Sonja gelijk. Iluso verzet de hele weg geen pas en ik stuur mijn geleende combinatie in opperste concentratie achter Sonja aan naar de Loonse en Drunense duinen. En alles is nog heel: mijn paard, de trailer èn de auto. Ik ben echt super trots en opgelucht. Wat is het weer genieten! En hoe leuk is het om andere ruiters tegen te komen. Zelfs als ze roepen ‘pas op’, ‘niet te dichtbij’, ‘kun je misschien nog langzamer stappen, mijn paard is groen’ en ‘volgens mij rijden jullie verkeerd’. Onderweg eten we nog een ijsje bij een uiterst vriendelijke en vrijgevige ijscoboer, die alle ruiters een gratis ijshoorntje voor de paarden meegeeft. Ik vergeet mijn ‘wortelregime’ even en laat Iluso genieten van het knisperende hoorntje. Alles lijkt vanzelf te gaan…

‘Doe niet zo mutserig’

Volgens Sonja kunnen we bij terugkomst de paarden best even in de trailer achterlaten als wij op het terrasje even wat gaan drinken. Ik kijk bezorgd richting de grote tweepaardstrailer waarin mijn knapperd in zijn eentje aan het hooinet staat te plukken. “Dat moeten ze ook leren”, verzekert Sonja me met een toontje dat het midden houdt tussen een geruststellend ‘maak je geen zorgen’ en ‘doe niet zo mutserig’. Oke dan, hij staat er rustig bij dus waarom ook niet. Wanneer we een dik uur later terugkomen, staat Iluso nog steeds voorbeeldig op zijn hooi te kauwen.
Als we over het hobbelige weiland richting de openbare weg draaien, hoor ik een hoop gestamp achterin de trailer. Ik zet de auto stil en ga direct kijken wat er met Iluso aan de hand is. Dat ik daarmee de complete verkeersstroom blokkeer, ontgaat mij volledig. Hoewel er ten opzichte van de heenreis niets veranderd is aan de manier waarop hij in de trailer staat, heeft Iluso het gepresteerd om zichzelf in de breedte klem te zetten. En dat voelt ongemakkelijk en dan ga je stampen. Dat snap ik. Ik wijt dit incident aan het hobbelige grasveld en vermoed op dat moment nog niet dat het niet de laatste keer zal zijn dat ik acuut de auto uit ren en de trailer in spring om de kont van mijn viervoeter bij de zijwand weg te duwen.

Stilstaan op de snelweg

Wanneer we de snelweg oprijden, heb ik de hoop dat mijn paard – zoals hij normaal altijd doet – nu eindelijk eens blijft stilstaan. Het tegendeel blijkt waar. Ondanks alle politiewaarschuwingen en theoretische kennis die door mijn hoofd spookt, parkeer ik de trailer in een haventje op de snelweg. Gelukkig is de spitsstrook gesloten. Dat geeft wat meer ruimte. Ik denk nu de reden te hebben gevonden waarom Loes zich ineens aldoor over dwars vastzet. Hij wil aan de achterkant de open lucht tegemoet. Ik kan niet in zijn hoofd kijken, dus ik weet niet of hij alleen wil kijken of ook daadwerkelijk het voertuig vroegtijdig wil verlaten. Snel doe ik de bovendeurtjes achteraan dicht. Ik vervang het hooinet door een vol exemplaar, zodat hij niet zo hoeft te plukken en ik neem vol goede moed (de moed der wanhoop?) weer plaats achter het stuur. Waar is Sonja nu om mij gerust te stellen en te vertellen dat iedereen wel eens zoiets meemaakt. De tranen prikken achter mijn ogen: een tweepaardstrailer zonder middenstang… ik had beter moeten weten. De rest van de rit verloopt vlekkeloos, maar ik neem mij voor: dit doe ik nooit meer! Al komt mijn ‘dwarsliggende’ Spanjaard even later doodgemoedereerd de trailer uitgewandeld; alsof we niet vijf keer hebben stilgestaan. Mijn benen en buik voelen aan alsof ik juist aan wal kom na de Volvo Ocean Race. “Maar je hebt het toch opgelost”, stelt Sonja triomfantelijk. Tsja, daar heeft ze dan ook weer gewoon gelijk in!”