Mijn paardendroom in... Florida, Verenigde Staten

24 november 2015, 00:00 Nieuws

Zes jaar geleden, toen Dinette Neuteboom vierendertig was, besloot ze om te gaan reizen. “Ik vond reizen altijd al leuk en dacht: daarmee moet ik niet te lang wachten. Ik was nergens aan gebonden en besloot te gaan.” Na veel verschillende baantjes in verschillende landen werkt Dinette op dit moment als groom en ruiter op een springstal in Wellington, een hemel voor paardenmensen in het Amerikaanse Florida.

“Ik was begin dertig, had een baan voor de klas en werkte met springpaarden. Bovendien schreef ik regelmatig voor onder andere Het Sportpaard, nu De Paardenkrant, en gaf ik paardrijles.” Dinette deed in Nederland van alles, maar wilde graag nog reizen. “Ik dacht: er is zoveel moois te zien in de wereld, ik moet niet wachten tot ik oud ben. Ik wilde de paarden daar wel voor opgeven.” En dus spaarde Dinette een paar jaar om vervolgens alles op te zeggen wat ze had en te beginnen aan de reis van haar dromen. “Ik ben begonnen in Californië, toen Cuba en de Bahama’s. Ik dacht dat het afgelopen zou zijn met mijn paardenleven, maar wilde wel graag het Winter Equestrian Festival in Wellington, Florida, zien. Het is eigenlijk een heel groot paardendorp, met alleen maar mooie stallen en rijbanen. Ik wilde dat weleens meemaken en heb er begin 2010 twaalf weken gewerkt als groom.”

Spaans

Na dit avontuur was Dinette nog niet klaar met reizen. In Peru deed ze vrijwilligerswerk. “Ik zorgde ervoor dat weeskinderen op school een goede maaltijd kregen. Ik wilde er ook Spaans leren om me op de rest van mijn reis door Zuid-Amerika beter te kunnen redden.” Daarna reisde Dinette door Bolivia, het Amazonegebied, de Galapagoseilanden, Paaseiland en Chili. “Ik deed daar niets met paarden, maar dat vond ik prima. Hierna kwam ik terecht op Stoeterij Zangersheide in Argentinië waar ik graag wilde kijken omdat ze een paar duizend jonge springpaarden op de pampa opfokten. Dat leek me geweldig om te zien.”

Twaalf paarden per dag

“Op die stal in Argentinië waren vaak ruiters te kort. De eigenaar zei op een dag tegen mij: ‘Jij kunt ook rijden, hè?’. Ik zei dat ik dat wel kon, ja, maar dat ik niet wist of het goed genoeg was. Hij sommeerde wat jongens om rijkleding voor mij te halen en toen ze me zagen rijden waren ze onder de indruk. De eerste twee dagen reed ik twee paarden, toen zes en al snel reed ik twaalf paarden per dag.” Dinette had een jaar niet gereden, dus dit was wel even wennen. “Ik was helemaal kapot en had de siësta echt nodig om bij te komen. Maar ik kwam er wel achter dat de paarden echt mijn passie zijn.”

Douane

Een jaar is ze daar blijven werken, om vervolgens naar Nieuw-Zeeland te vertrekken. Al snel kwam ze op Yard and Groom een nieuwe vacature tegen voor een baantje in Wellington. “Ik wilde graag terug en ze vroegen een groom, dus ik dacht: dat doe ik. De mensen waarvoor ik ging werken bleken mij al eerder in Argentinïe bezig gezien te hebben en dat klikte.” Vanwege mijn visum kon ik daar maar drie maanden blijven en in 2012 keerde ik even terug naar Nederland. “Daarna ben ik nog een keer naar Amerika geweest, maar op een gegeven moment vertrouwt de douane het niet als je heen en weer blijft reizen. Ik wilde altijd nog een keer naar China, dus daar heb ik toen een baan gezocht. Dat is echt een ontwikkelingsland op het gebied van paarden, en dat wilde ik graag een keer van dichtbij meemaken.” Hoewel ze een goede tijd had, zag ze ook dat er weinig paardenkennis en -kunde was, met alle gevolgen van dien. “De paarden van mijn baas hadden het goed, maar ik heb ook veel paardenleed gezien. Na een jaar besloot ik dan ook terug naar Nederland te gaan.”

Visum

Via Nederland kwam Dinette, hoe kan ik ook anders, weer in Wellington terecht. “Op de stal in Wellington waar ik eerder werkte voor de mensen die mij in Argentinië hadden gezien, was mij destijds al een baan aangeboden als stalmanager. Dat wilde ik niet, maar dit keer wisten zij iemand voor wie ik kon rijden. Het beviel heel goed en mijn baas wilde dat ik zou blijven en betaalde mijn visum.” Inmiddels zijn Dinette en haar baas bezig met een nieuw visum, waarmee ze drie jaar kan blijven. Ze hoeft wat haar betreft nu niet heel veel meer te reizen, want op deze stal zit ze op haar plek. “Ik heb het hier naar mijn zin. Ik groom en rijd de paarden voor een springruiter die harstikke goed voor zijn paarden is. Het werk is hier lichamelijk beter vol te houden dan in Nederland. Ik heb het gevoel dat ik in deze baan oud kan worden zonder dat ik roofbouw pleeg op m’n lijf. De meeste grooms hoeven zich op een dag maar over drie paarden te ontfermen. Daar staat wel tegenover dat de paarden intensieve zorg en heel veel aandacht krijgen.”

Droom

“Ik heb geen specifieke doelen of dromen voor de toekomst, als ik maar doe wat ik leuk vind. Daarom ben ik zes jaar geleden ook gegaan, ik wilde niet wachten. Als je een droom hebt, moet je ‘m proberen waar te maken. Mensen denken al snel dat iets niet kan, maar in veel gevallen kan het toch. Ik ben er op deze manier ook achter gekomen dat mijn rijkwaliteiten goed genoeg zijn om er m’n geld mee te verdienen, iets wat ik zes jaar geleden niet gedacht had.”