Het afscheid van Mupke

27 november 2015, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij er niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Afgelopen zomer verloor Jessie Goossens onverwachts haar verzorgpaard Mupke.

[row]
[seven]

“We hadden net ons eerste L-proefje gereden en het weekend ervoor crossten we nog door het bos en sprongen we over plassen. Maar toen kreeg ik een berichtje van de eigenaresse van Mupke, dat het niet goed ging met haar. Mupke had koliek gekregen en was naar de kliniek gebracht. Ik was die nacht wakker gebleven tot ik meer hoorde. Om half drie ‘s nachts hoorde ik dat ze er niet meer was… Vanwege haar leeftijd was opereren geen optie en dus lieten ze haar inslapen. Het was allemaal heel onwerkelijk: de dagen ervoor was er nog niets aan de hand en had ik zelfs nog gereden met Mupke”

[/seven]
[five]
[panel]

Mupke
1994 tot 2015

Verzorger: Jessie Goosens (1996)
Ras: KWPN
Kleur: bruin

Mupke was eigenwijs, maar met voldoende geduld deed ze alles voor je.

[/panel]

[/five]
[/row]

Beste vriendinnetje

“Ik heb Mupke zes jaar lang verzorgd. Ik heb niet alleen heel veel mooie momenten met haar beleefd, maar ook heel veel van haar geleerd op het gebied van paardrijden. Ze was een prachtig paard met een enorm mooi en sterk karakter. Ze was echt mijn allerbeste vriendinnetje en als het allemaal te veel werd, dan bood zij me troost. Ze was heel bijzonder voor mij omdat ze eigenlijk best eigenwijs was, maar met de juiste hoeveelheid geduld was ze heel rustig en deed ze wat je van haar vroeg.”

Iedere dag

“Ik reed dressuur met haar, maar springen vond ze ook leuk. Ik ging bijna iedere dag naar haar toe. Ze voelde daardoor als mijn eigen paard: ik mocht ook met haar doen wat ik wilde. Ik reed met haar thuis in de bak, maar ging ook op wedstrijd of buiten rijden met haar. Het meest mis ik dan ook dat zij dagelijks in mijn leven was en dat ik iedere dag iets anders met haar kon ondernemen. Ze was echt een maatje.”

‘Ik ging bijna iedere dag naar haar toe. Ze voelde daardoor als mijn eigen paard: ik mocht ook met haar doen wat ik wilde’

Geduld

“Ik heb heel veel geduld van haar gekregen, want als je dat niet had dan deed ze het gewoon niet. Ik blijf paardrijden, want van haar leerde ik alles dus het zou verschrikkelijk zijn als ik vanwege haar dood zou stoppen. Er hangt een enorme foto van haar midden in mijn kamer en haar manen draag ik in de vorm van een ring om mijn vinger. Mupke gaf me altijd de kracht om door te gaan, ze liet me zien dat dingen niet onmogelijk waren zolang ik erin geloofde. Ik wil dat nooit vergeten.”