Het afscheid van King

4 december 2015, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij er niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Sandra Moerman verloor vorig jaar haar levensgezel King. Sandra hielp King geboren worden, had hem 37 jaar en uiteindelijk is hij ook in haar armen gestorven.

[row]
[seven]

“Hoewel King een sterk paard was en eigenlijk nooit ergens last van heeft gehad, was hij in het voorjaar van 2014 een weekje ziek. Hij werd weer beter, maar ondanks dat hij in de wei stond werd hij alsmaar magerder. Die zomer hadden we last van een dazenplaag. Zo’n oud dier gun je het om, zeker in de zomer, lekker buiten te kunnen staan. Maar het arme dier werd helemaal lek gestoken en voor een deken was het veel te warm. Zijn altijd glimmende pretoogjes stonden afwezig, hij had er duidelijk geen zin meer in. King was inmiddels al 37 jaar en ik heb me altijd voorgehouden dat hij tot en met het eind een waardig bestaan moest hebben. Daarom besloot ik toen om hem in te laten slapen. Hij was altijd een plaatje om hem te zien en om hem zo te zien aftakelen was heel erg. Zo oud als dat hij was, was hij ondeugend en maakte hij nog plezier. Maar dat was nu over. De dierarts waarmee we zo bekend waren is toen langs gekomen en het is heel netjes verlopen.”

[/seven]
[five]
[panel]

King
1977 tot 2014

Eigenaar: Sandra Moerman (1962)
Ras/kleur: Palomino

Zo moeilijk King was in zijn eerste jaren, zo makkelijk werd hij later. Het was met recht een paard met Charisma.

[/panel]

[/five]
[/row]

Eén beentje

“We hebben letterlijk alles samen meegemaakt want hij was een heel leven bij me. Maar je moet een dier niet voor jezelf in leven houden. Hij heeft een geweldig leven gehad, dus je weet dat het de beste beslissing is. Maar hoe nuchter ik er ook in sta, zoiets blijft heel moeilijk als je 37 jaar samen bent geweest. King is geboren toen ik veertien jaar was. Dat was een bijzondere ervaring. Omdat mijn vader koeien hield, wist ik hoe een bevalling in zijn werk ging. Maar dat ik toen al moest helpen bij een bevalling, had ik niet gedacht. Mijn vader had mij en een vriendin de opdracht gegeven om de merriewei te checken, of alles nog goed ging. Ik zag dat een van de merries in de wei lag en dat er maar één beentje naar buiten kwam. Ze was erg onrustig en ik wist dat het zo niet goed ging. Dus zocht ik het andere beentje op en trok ik met de wee mee. Toen het veulen met de voorbenen en het hoofdje eruit was trok ik snel het vlies eraf. Maar ik zag geen teken van leven. Ik stond op en zei tegen mijn vriendin dat hij dood was. Maar op dat moment hoorde ik een kreun en zag zijn tongetje naar binnen gaan en knipperde hij met zijn oogjes.”

Hengst

“Hij was geen makkelijk veulen: hij liet zich niet zomaar pakken we hebben onze handen eraan vol gehad om hem zadelmak te maken. Toen hij oud genoeg was om serieus gereden te worden zei mijn vader: ‘Wat wil je? Ga je er serieus mee rijden of gaat hij weg?’. En dus ging ik met hem op een rijvereniging. Hij was nog hengst en soms erg wild dus ik werd regelmatig voor gek verklaard. Bovendien was het toentertijd nog not done als je met een hengst op wedstrijdterrein kwam. Maar als hij even uitgeraasd was, dan ging hij aan de slag en reed hij de sterren van de hemel. Zo reed ik hem naar de Z-dressuur. Iedereen kende mij als San met King de hengst. In die tijd is hij ook veranderd in een mak lammetje. Ik woonde in Rotterdam en reed met hem over de straten om naar de vereniging of het bos te gaan. Auto’s, trams en zelfs vrachtwagens: hij deinsde nergens voor terug.”

‘Na zo’n lange tijd ben je helemaal op elkaar ingespeeld. Je zag hem geboren worden en je liet hem weer gaan’

Makkelijk paard

“Wat ik het meest van hem mis is dat je alles zo makkelijk met hem kon ondernemen. ‘Zullen we naar het park?’ Prima. ‘Met de paarden zwemmen?’ Doen we. Je kon gewoon alles met hem omdat hij super makkelijk was. Hij schrok nergens van en was bovendien ook nooit ziek. Dat je paard zó lang kent is natuurlijk ook heel bijzonder. Je maakt het niet snel mee dat je 37 jaar met een paard samen bent. Na zo’n lange tijd ben je helemaal op elkaar ingespeeld. Je zag hem geboren worden en je liet hem weer gaan. Je richt ‘m af, je rijd ‘m naar het Z-dressuur. Alles deed ik met hem voor het eerst. Dat is heel uniek. Je mist alles eraan. De eerste week na zijn dood was heftig: het voelde alsof er een familielid was overleden. Hij was een onderdeel van mijn leven en ondanks dat ik hem altijd als paard heb behandeld, hoorde hij er gewoon bij.”