Het afscheid van Luxor

1 januari 2016, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij er niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Iets meer dan een jaar geleden verloor Thamar van Oostende haar paard Luxor, het paard waar ze in vijftien jaar heel erg naar toe is gegroeid.

[row]
[seven]

“Luxor was een pittig paard. Ik kreeg haar toen ik zeventien was, destijds had ze niet veel vertrouwen in mensen. Zelf werk ik in de jeugdzorg, daar heb je ook vaak kinderen met problemen of ouders die zich geen raad weten. Ik vind het mooi als je een kind, of een paard, vertrouwen kan geven. Door die vertrouwensband bereik je veel meer. Bovendien ben ik wel een druk type en Luxor was dat ook. Ze spiegelde mijn gedrag.”

[/seven]
[five]
[panel]

Luxor
1993 tot 2014

Eigenaar: Thamar van Oostende
Ras: Engelse Volbloed
Kleur: Bruin

Alleen ik had Luxors vertrouwen. Ze vertrouwde mij blind.

[/panel]

[/five]
[/row]

Stappen aan de hand

De laatste drie jaar dat Luxor en Thamar samen waren, werd Luxor steeds vaker kreupel. Een keer raakte ze kreupel na het springen. “Luxor vond springen geweldig, dus dat deden we vaak. Totdat ze een keer verkeerd terecht kwam en daarna kreupel liep. Ik heb vier maanden met haar gestapt en we konden uiteindelijk weer rijden. Maar Luxor hield er wel van om een sprintje te trekken langs de dijk. Dat hadden we altijd al gedaan, vertel je paard dan maar eens dat dat niet mag. Steeds raakte ze weer kreupel en steeds stapte ik weer een periode met haar aan de hand. Uiteindelijk heb ik er een dokter naar laten kijken en toen bleek dat ze artrose had en een kleine tumor in haar linker voorbeen. Ze is toen behandeld en een hele tijd ging het goed. We reden rustiger, ze kreeg speciaal beslag en ze mocht niet meer op het land. Totdat ze weer een uitbarsting had en in rengalop langs de dijk ging.”

Het land

“Ze raakte weer kreupel en vroeg me af hoe lang ik zo nog verder moest gaan. Ik dacht altijd dat ik goed wist wanneer ik ermee moest stoppen. Maar het is je eigen paard en je wil er alles aan doen om haar te helpen. Ik hield van haar, ze hoorde bij mij en ik wilde haar niet kwijt.” Van de één op de andere dag ging het heel slecht me Luxor. “Ik werd gebeld door een stalgenoot en ben er meteen naartoe gegaan. Ze stond op drie benen in haar stal en had veertig graden koorts. De dierenarts vertelde me dat ze een infectie had die naar binnen is geslagen. De dierenarts stilde haar pijn en ieder uur moest ze uit de box om voor een goede doorbloeding te zorgen. Dat was onze laatste redding. Het leek iets beter te gaan, maar een aantal dagen later kon ze haar stal niet meer uitkomen. Ze had zoveel pijn en ik ontdekte een diepe wond bij haar koot. Ik wilde haar niet nóg een nacht zo laten lijden en dus zorgden we ervoor dat de mensen die dat wilden, nog afscheid van haar konden nemen. Met vier man begeleiding hebben we haar naar het land gebracht. Daar was ze al een tijd niet meer geweest en ze begon dan ook eerlijk te grazen. We hebben haar nog even verwend en in de kou van de avond is ze rustig ingeslapen.”

‘We hebben haar nog even verwend en in de kou van de avond is ze rustig ingeslapen’

Liever en rustiger

“Ondanks de lastige start met steigeren en bokken, wist ik: ik vind haar leuk. Ik heb haar eerst anderhalf jaar geleased en toen gekocht. Na een paar jaar kon ik alles met haar. Buiten was ze heel braaf, we sprongen vaak en ik nam haar ook mee op vakantie. Het pittige karakter bleef, maar ze werd wel steeds liever en rustiger. De laatste tien jaar was geweldig. Zelfs toen ik zwanger was hield ze rekening met me. Het leek echt alsof ze wist: nu moet ik geen gekke streken uit halen. Het meest mis ik dat ik naar haar toe kan. Ze hoorde echt bij mijn leven. Als ik haar riep, dan hinnikte ze naar me.”

Samenwerken

“Wat ik van haar geleerd is, is écht goed rijden en blijven zitten. We hebben met elkaar leren samenwerken, we hebben ons echt aan elkaar overgegeven. Ik kon wel kwaad over iets blijven, maar dan ging zij het niet doen. Uiteindelijk werd ik rustiger en zij ook. Dat gold ook andersom. En als zij druk was, dan zorgde ik ervoor dat zij weer kalmeerde.”