Het afscheid van Dachanti

15 januari 2016, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij er niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? In mei vorig jaar verloor Malika Verbeek haar Haflo-Arabier Dachanti. Ze kocht haar als veulentje en waren twintig jaar samen.

[row]
[seven]

“Ik kende haar eigenlijk al vanaf haar geboorte, omdat ze gefokt is op de stal waar ik op dat moment reed. Ze was een bijzonder veulen: ze was bangig en eigenlijk niet te benaderen. Zelfs een halstertje omdoen was een hele uitdaging. Ik wilde haar onder mijn hoede nemen, dus toen ze met vijf maanden verkocht werd, nam ik haar over. De eerste drie jaar dat ik haar had hebben we samen heel veel gewandeld en grondwerk gedaan. Toen ze oud genoeg was om bereden te worden, zocht ik een bijrijder voor haar en dat was nog knap lastig. Slechts een paar meiden konden goed met haar overweg. Dachanti was een heethoofd, maar nooit op de boze manier. Ze was schopte of beet nooit.”

[/seven]
[five]
[panel]

Dachanti
1995 tot 2015

Eigenaar: Malika Verbeek (1973)
Ras: Haflo-Arabier
Kleur: Vos

Dachanti was een ondeugende grappenmaker, als ze iets uithaalde en iedereen in paniek raakte, stond zij vervolgens rustig toe te kijken.

[/panel]

[/five]
[/row]

Acuut

“Toen ze twintig jaar was – ze was altijd een kerngezond paard geweest – kreeg ze acute hoefbevangenheid. Als altijd was ze ’s middags om vijf uur op stal gezet, maar toen ik ’s avonds kwam wilde ze er niet meer uit. Normaal begroette ze met een hinnik, ook die bleef uit. Toen we haar met een halster met veel moeite uit stal haalden kon ze geen stap verzetten. Toen wist ik dat het mis was. De dierenarts is direct gekomen en ze bleek acuut bevangen aan alle vier de hoeven. De dierenarts schreef haar een medicijn voor waarvan ze binnen 24 tot 72 uur moest opknappen, maar dat gebeurde niet. We probeerden van alles: ontstekingsremmers, pijnstillers, maar niets hielp. Na vier weken knokken, samen met de dierenarts en hoefsmid kon ze eindelijk even op drie benen staan, wat het mogelijk maakte om röntgenfoto’s maken. Omdat ze zo slecht was belde ik stad en land af voor mobiele apparatuur. De foto’s waren helder: ze had gekantelde hoefbenen.”

Bijzonder paard

“Hoe het kon gebeuren, weet ik nog steeds niet. We hebben haar ook op PPID getest, maar daar kwamen prachtige waardes uit. Dat heeft het verwerken ook lastig gemaakt, want ze had nooit eerder zoiets gehad. Het was heel plots en ook afschuwelijk om te zien hoe ze er bij stond. Ik had haar twintig jaar en ze was een bijzonder paard. In het begin was het een moeilijk dier, maar ze was nooit gemeen en vooral met kinderen heel lief en voorzichtig. Ik begon dressuurmatig met haar: in mijn ponytijd reden we dressuurmatig en waagden we af een toe en sprongetje. We reden L-niveau dressuur maar ze vond er niets aan. Buitenrijden vond ze wel leuk en toen ik op stal kennismaakte met reining ben ik daarmee begonnen. Dat deden we de laatste vijftien jaar, samen met veel buitenritten door de duinen.”

‘Je krijgt van iedereen tips en adviezen, maar uiteindelijk moet je vertrouwen op je paard en je gevoel’

Luisteren naar je paard

“Ik kocht haar toen ik 22 was en destijds was ik soms nog ongeduldig. Dachanti heeft me dat afgeleerd, want iets afdwingen werkte bij haar averechts. Ik moest echt leren communiceren met haar. Ze leerde me om goed te kijken en te luisteren naar je paard. Ik herinner me nog dat ze met rijden uit het niets begon te bokken. Sommigen zeiden: je moet haar aanpakken, maar ik wist dat ze me iets probeerde te zeggen. Het bleek dat er een wervel in haar rug verschoven was. Je krijgt van iedereen tips en adviezen, maar uiteindelijk moet je vertrouwen op je paard en je gevoel. Voor mijn kinderen was het verlies ook heftig. Zij zijn met haar opgegroeid, het was het eerste paard waar mijn zij mee knuffelden, speelden en reden. Bij mijn dochters zette Dachanti geen stap verkeerd. Ze konden, zo klein als dat ze waren, alles met haar.