Laurens
Laurens

Blog Laurens van Lieren: Eerlijk duurt het langst

Nieuws

Wat kan het toch snel gaan... Zo ben je gepassioneerd aan het trainen, helemaal in de wolken, en zo ben je je paard kwijt. Vorige week besloten de eigenaren van Gunner KS dat ze hem op wilden halen en ergens anders wilden laten trainen. Want ze waren niet tevreden over zijn ontwikkeling van de laatste tijd, en hadden het idee dat ik hulp vanaf de grond miste. Ik stond perplex!


Toegegeven, ik was zelf ook nog niet helemaal tevreden over de prestaties in de hengstencompetitie; ik had het gevoel dat het nóg beter kon. Dat nog niet alle puzzelstukjes op de juiste plek vielen, dat hij nog niet één keer had gelopen zoals hij thuis loopt. Maar wat was hij in bloedvorm de laatste tijd! Fantastisch zoals hij ontwikkelde, met name in zijn vermogen om te schakelen! En ik wist dat ik de tijd had om deze puzzel met geduld op te lossen, dat hadden we afgesproken. Ook de eigenaren hadden een langetermijnvisie. Het is simpelweg geen paard om succes op korte termijn na te jagen, maar meer een paard voor het grote werk. When the going gets tough, the tough get going... Dat idee. Hoe groot dus mijn verbazing (en teleurstelling) toen mij mede gedeeld werd dat ze een andere ruiter gingen zoeken voor hun paard. Des te meer omdat er daarvoor nooit enig signaal was geweest van onvrede, of ook maar de geringste aanwijzing dat het anders moest. Het is niet mijn bedoeling om hier mijn gram te halen tegenover eigenaren die jarenlang wél vertrouwen in mij leken te hebben, het is meer het delen van mijn overpeinzingen van waar het is misgegaan in het communicatieproces. Ik kan me slechts verwonderen over hun kant van het verhaal, maar ik kan wel kritisch kijken naar mijn eigen rol. Wie weet kan ik er iets van leren...
‘Feedback wil ik horen, ook als ik het niet wil horen...’


In mijn bedrijf is alles georganiseerd rondom een langetermijnvisie. Het is geen handelsstal waar meerdere paarden per week komen en gaan, maar een plek waar talentvolle hippische atleten worden ontwikkeld, voor sportieve en commerciële doeleinden. En dus hebben we te maken met langdurige samenwerkingen met paarden en eigenaren, en langere termijn trajecten. Daarvoor is het belangrijk de onderlinge relaties goed te houden en te zorgen voor goede communicatie. Wat kan ik dan leren van de gebeurtenis met Gunner? Ik ben er nog niet helemaal uit, zou eigenlijk nog eens met de eigenaren in gesprek moeten gaan waarom ze niet met mij besproken hebben wat hun overpeinzingen waren. Voorlopig heb ik daar nog geen zin in, dus ik kan alleen maar gissen. Waren ze misschien bang voor mijn reactie op het moment dat ze kritiek zouden uiten? Ik kan misschien wel eens wat heftig reageren, ben gevoelig voor kritiek. Maar dat heeft ook een goede kant, namelijk dat ik er alles aan wil doen om die kritiek te doen verstommen! Ik hou niet van kritiek, maar wie wel? Het is pas erg als je onverschillig bent, dan is er geen redden meer aan. Ik heb wel het besef dat kritiek en andere vormen van feedback essentieel zijn om beter te worden. Feedback wil ik horen, ook als ik het niet wil horen... En als je kritiek hebt moet je dat ook wel (durven) uiten natuurlijk, tegen iedere verwachte of onverwachte reactie in. Dan moet je bereid zijn om even door de regen te lopen, om de storm die je opwekt ook te doorstaan. Iedere storm gaat weer liggen, en na regen komt zonneschijn.
‘Toen ik eenmaal begreep welke emotie ze probeerde te communiceren was het alsof ik vanzelf veranderde’

Dezelfde ochtend, voordat ik de eigenaar van Gunner sprak, had ik nog een eigenaar gesproken die me aan het belang van goede communicatie herinnerde... Zij gaf te kennen wat meer op de hoogte gehouden te willen worden, maar in eerste instantie begreep ik haar boodschap verkeerd. Ze zei dat ze niet wist of ik haar paard wel voldoende aandacht gaf. Ik reageerde gepikeerd, begreep niet hoe ze daarbij kwam, want ik loop het vuur uit m’n sloffen voor al mijn paarden, en die in het bijzonder! Maar als ik goed geluisterd had dan had ik opgemerkt dat zij niet WIST of ik haar paard wel voldoende aandacht gaf. Hoe had zij dat ook kunnen weten? Ik vertelde haar inderdaad niet alles wat ik met hem mee maakte, welke stappen we aan het zetten waren. Ja, af en toe, als zij daar om vroeg... Maar verder was ik gewoon altijd druk met de paarden! Met haar paard... Toen ik eenmaal begreep welke emotie ze probeerde te communiceren was het alsof ik vanzelf veranderde. Ze mist haar vriendje nog iedere dag, maar ze hoopt dat ik er net zo gek mee ben als zij. Dan vindt ze het niet erg om hem te missen, dan hoopt ze dat hij haar trots gaat maken, door zich tot volle potentie te ontwikkelen. En het enige wat ik hoef te doen is haar op de hoogte te houden, zodat ze ervaart hoe goed we ons best doen en hoe leuk wij het hebben samen.

Zo hoort het dus: Als je ergens niet tevreden mee bent, dan geef je een signaal af. Misschien komt er in eerste instantie een andere reactie dan je had gehoopt, en dan moet je nog duidelijker uitleggen wat je bedoelt. Als er bij de ander een goede wil is om mee te werken, dan kun je ervan uitgaan dat het goed komt, zo lang je zelf duidelijk communiceert. Het lijkt wel een theoretische uitleg van dressuurtraining. Goed bekeken is dat in grote lijnen hoe ik de hele dag aan het trainen ben met mijn paarden. Maar de principes van communicatie zijn dan ook hetzelfde! Jammer dat niet iedereen verstand heeft van dressuur...

Wat ik ervan geleerd heb? Ik houd van tegenslag. Wat raak ik dan gemotiveerd zeg!

Groet,



Laurens van Lieren


Ruiter & Trainer | Directeur Sportief Dressuur bij CHIO Rotterdam | Commentator paardensport bij NOS Studio Sport | Eigenaar bij Laurens van Lieren Dressage B.V.