Het afscheid van Dooby

22 januari 2016, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij er niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? In 2006 verloor Linda Jager haar paard Dooby. Dooby leerde Linda met andere ogen naar het paard te kijken. Zij denkt daarom nog iedere dag aan hem terug.

[row]
[seven]

“Toen ik Dooby kocht was ik negentien. Ik verzorgde hem al bijna vijf jaar en deed alles met hem. Rijden, buitenritten en ik ging zelfs met hem op vakantie. Toen ik op een dag zelf terug kwam van een eigen vakantie hadden mijn ouders slecht nieuws: Dooby werd verkocht. Ik huilde tranen met tuiten, maar mijn ouders besloten dat, als ik een bijbaan zou nemen, ik Dooby mocht kopen van het geld dat we voor later gespaard hadden. Omdat ik hem al door en door kende veranderde er niet veel. Toch zat mij één ding niet lekker: ik kreeg hem na al die jaren nog steeds niet aan de teugel.”

[/seven]
[five]
[panel]

Dooby
1985 tot 2006

Eigenaar: Linda Jager (1976)
Ras: KWPN
Kleur: Vos

Wel uit mijn leven, maar nooit uit mijn hart.

[/panel]

[/five]
[/row]

Artrose

“Ik liet foto’s maken en Dooby bleek artrose in zijn nek te hebben. Het was dus logisch dat hij niet zoals de andere paarden liep. Je bent jong en je moet nog leren waarom dingen niet altijd zomaar lukken. Toen ik Dooby negen jaar had kreeg hij steeds meer last van kreupelheid. Ik liet thuis röntgenfoto’s maken en hij bleek vergevorderde artrose in zijn benen en hoefkatrol te hebben. Hij had van alles aan zijn voorbenen en de dierenarts raadde me aan om elke dag driekwartier tot een uur op straat te stappen. Voor zijn leeftijd zag hij er nog goed uit en hij had nooit echt wat laten merken, maar het was nu tijd voor verandering. Ik kocht verlichting zodat ik ’s avonds veilig op straat met hem kon rijden. Zo hebben we nog twee jaar van elkaar kunnen genieten. Maar op een dag liep hij echt niet lekker en ik wist direct dat er wat aan de hand was. Ik belde dierenarts en zijn hoefkatrol bleek zo vergevorderd te zijn dat zijn hoefbeen was afgebroken. Op twintigjarige leeftijd moest ik hem in laten slapen.”

Maatje

“Dooby was echt bijzonder om zijn karakter. Qua uiterlijk was hij eigenlijk niet het paard dat ik zelf uitgekozen zou hebben. Hij was 1.70 m lang en een vos, terwijl ik van de kleine, donkere paardjes ben. Maar ik had de kans om hem te verzorgen en werd verliefd op hem. Dan heb je het niet voor het zeggen. Toen ik heb verzorgde was ik iedere dag druk met hem, of het nu ging om poetsen, rijden of dierenartsbezoek. Ik was er voor hem, en hij voor mij. Hij is altijd mijn maatje geweest. Als iemand hem voor mij op de wei moest zetten, dan klopte het niet en was hij in de war waarom ik er niet was. Hij had een goudeerlijk karakter en heeft nooit wat verkeerd gedaan.”

Er het beste van maken

“Het pad dat we bewandelden was niet altijd makkelijk. Toen ik hem nog verzorgde en in de manegelessen reed was hij een sterrenkijker. Je weet op dat moment niet wat er is en moet er mee om leren gaan. Toen ik wist dat hij artrose had en hem voor mezelf reed, deden we de dingen die hij leuk vond, zoals springen en hoefde hij niet in de krul. Ik had les van iemand die de situatie begreep en ons op een andere manier lesgaf. Zo probeer je er samen het beste van te maken en dat schept een hechte band.”

‘Mensen zeiden tegen me: ‘Als ik jullie samen zie, geniet ik ervan, jullie zijn van die maatjes!’

Met andere ogen

“Het meest mis ik zijn geknuffel, het was een echte knuffelbeer en hij hield mij altijd in de gaten. Zo’n lief paard als hem vind je nooit meer. Wat hem anders maakte was zijn koppie. Hij had sprekende ogen en een hele mooie kaakvorm. Dooby was een allemansvriend maar naar mij keek hij op een andere manier. Mensen zeiden ook tegen me: ‘Als ik jullie samen zie, geniet ik ervan, jullie zijn van die maatjes!’. Dooby was voor mij alles. Ik kon me bij hem uiten. Hij is een groot deel van mijn jeugd bij me geweest en ik heb altijd gevochten om zoveel mogelijk bij hem te zijn. Voor mijn werk, in de pauzes en na mijn werk: iedere vrije minuut was ik op stal te vinden. Wat Dooby mij geleerd heeft, is om geduld te hebben. Als je zo jong bent weet je nog weinig van het paardrijden. Je ziet anderen bezig en begrijpt niet waarom het jou niet lukt. Mijn instructeur heeft me door zijn lesmethode veel geleerd over hoe je met je paard communiceert. Ik kijk daardoor met hele andere ogen naar het paard.”