Instructeursblog: Kruisbestuiving, zinvol of onzin?
NieuwsHet valt me de laatste jaren op dat we steeds breder naar de paardensport kijken. Toen ik ruim dertig jaar geleden begon met paardrijden, vonden we een paard een paard, en een jaarlijks bezoek aan de tandarts werd als heel vooruitstrevend gezien. Tegenwoordig heeft een paard een volledig team van experts om zich heen, en ook de ruiter kan hulp inroepen uit allerlei hoeken. Waar we van oudsher gewoon een keer in de week les hadden, en ons misschien eens verdiepten in een beetje meer binnen- of juist buitenbeen bij het aanspringen in galop, zie je nu steeds meer kruisbestuiving met andere sporten.
‘Hoe duidelijk mijn trainer de oefening ook uitlegt, pas na zijn ‘ja, zo!’, weet ik wat de bedoeling is’
Gerichte training in de sportschool, aandacht voor mentale begeleiding, technologische ondersteuning met bijvoorbeeld een hartslagmeter, we kijken er niet meer raar van op. Ik denk dat veel ruiters hier veel baat bij kunnen hebben. Niet alleen omdat je zelf fitter wordt en gerichter kunt trainen, maar vooral omdat je bewuster wordt van de principes achter het trainen. Nu ik zelf regelmatig in de sportschool kom, snap ik beter wat we van ons paard vragen als we met een nieuwe oefening bezig zijn. Hoe duidelijk mijn trainer de oefening ook uitlegt, pas na zijn ‘ja, zo!’, weet ik wat de bedoeling is. En ik weet ook hoe het voelt om totaal kapot te zitten en toch die laatste serie te willen afmaken. En dus probeer ik mijn hulpen duidelijker te doseren en hamer ik er in mijn lessen op dat een paard ook tijdens een training fysiek en mentaal rust nodig heeft. Dat wist ik natuurlijk voor die tijd al, maar nu voel ik het ook.
Ook de belangstelling voor traditioneel minder bekende disciplines vind ik een goede ontwikkeling. Zo is ‘Tristantuckeren’ een bekende term geworden. Ik denk dat veel sensibele dressuurpaarden – maar ook hun ruiters – er veel profijt van hebben als ze niet meer met ingehouden adem naar de bloembakken staren, maar lekker door hun proef kunnen swingen. En als eventer kan ik het iedereen aanraden om eens mee te doen met een crossles, ook als je eigenlijk helemaal niet van springen houdt. Lekker galopperen over het terrein en een boomstammetje meepakken, daar worden paard en ruiter soepel en makkelijk van.
‘Je paard vertelt je of je goed bezig bent, maar daarvoor moet je goed blijven voelen en kijken’
Toch zijn er in mijn ogen ook risico’s verbonden aan deze ontwikkeling. Door het enorme aanbod van stromingen, visies en theorieën verlies je makkelijk het overzicht. Alle verhalen klinken even mooi en doordacht en iedereen belooft fantastische resultaten. Als minder ervaren ruiter, of als ruiter in een dip, is het al snel verleidelijk om allerlei trends te volgen in de hoop op betere resultaten. Zeker als er gerekend wordt op een instant-effect, kan dit leiden tot het steeds maar weer proberen van iets nieuws. En zo lang dat beperkt blijft tot het nieuwste bit of een andere sportschool, valt het nog wel mee. Maar als het paard wekelijks met een andere benadering of rijstijl geconfronteerd wordt, wordt het een ander verhaal. Dat is dan ook mijn belangrijkste boodschap aan de ruiters. Je paard vertelt je of je goed bezig bent, maar daarvoor moet je goed blijven voelen en kijken. Verwacht niet meteen positief resultaat als je een nieuwe weg in slaat, maar wees alert op signalen van je paard dat het niet goed werkt. En zoek steun bij je instructeur in dit proces, hij kan je hierbij helpen. Niet alleen door ‘gewoon les te geven’, maar vooral door te observeren hoe jij en je paard zich ontwikkelen. En waar nodig kan hij je doorverwijzen naar een specialist voor een specifiek onderdeel. En dan is die brede keuze erg prettig!
| [handwritten]Lielle van Laren is een gedreven eventingamazone en -instructeur. Ze verdiept zich graag in nieuwe ontwikkelingen in de paardensport om haar trainingen meer diepgang te geven. In 2016 volgt ze daarom een opleiding Equipilates, waarin het verbeteren van houding en zit door gerichte fitness oefeningen centraal staat. [/handwritten] |
