Blog: Ik ga het doen! Afl. 8

27 april 2016, 00:00 Nieuws
Door het tanende aantal gegadigden voor vrijwilligerswerk de afgelopen seizoenen had een van de bestuursleden van onze rijvereniging een nieuwe methode ingevoerd om dit aantal weer op te krikken. Ze verdeelde alle taken over de dag in blokken van 2 uur, zette namen erbij en stuurde vervolgens een verzoek per Whatsapp. Dat luidde ongeveer zo: “Peet, je bent ingedeeld om te schrijven om 13:00 uur, is dat goed?” Twee dagen later: “Peet, de jury’s nemen allemaal een eigen schrijver mee dus je bent parkeerwacht van 11:00-13:00 uur, is dat goed?” Het zinsdeel achter de komma was dan bedoeld om je het gevoel te geven dat je het helemaal vrijwillig deed. En zo had ze binnen no time een klein leger vrijwilligers op de been.

Haar aanpak typeert haar trouwens ook als amazone, zo heeft ze het inmiddels ook tot de Subtop geschopt (niet letterlijk hoor ;-) en ze krijgt altijd complimenten over de harmonieuze manier waarop zij en haar paard zich presenteren in de ring.

De Subtop was een groot succes. Deelnemers, jury en publiek spraken lovende woorden over de locatie en de organisatie. In de vrijwilligers-groepsapp gingen de “we did its” over en weer. Wat hebben we toch een geweldige club met dito mensen.

Ik was dus parkeerwacht en stond in mijn oranje KNHS-hemd vlakbij het losrijterrein. Natuurlijk blikte ik ook met grote regelmaat die kant op. Ik vind het altijd interessant om te zien hoe de paarden worden losgereden, zeker in de hogere klassen. De manier waarop de combinaties met concentratie, rust en souplesse door de baan gingen straalde een bijna meditatieve sfeer uit. Dit serene beeld werd echter ruw verstoord door één combinatie. (Gelukkig maar één). Het paard werd tijdens het losrijden bijna continu met de kin op de borst getrokken. Boeg en hals dropen van schuim en zweet. Het arme dier liep voor wat hij kon, terwijl zijn hals helemaal opgerold werd en de sporen met regelmaat in zijn buik werden geramd op de beginnende (of net genezen) doorspoorplekken. Ik vroeg me ongerust af hoe erg het er dan thuis aan toe zou gaan, want met vreemde ogen erbij is men toch altijd wat meer gereserveerd. Gelukkig was ik niet de enige die er zo over dacht en werd de official van de KNHS erbij geroepen. Toen deze een officiële waarschuwing gaf, was de verbazing bij de ruiter groot en was deze erg beledigd, want hij/zij vond dat het allemaal echt zo erg niet was.

Goh, dacht ik. Je had jezelf eens moeten zien. En de blik in de ogen van je paard. Hoe hij bewoog. Dan had je gezien dat hij alles al gaf. Benieuwd of je er dan nog steeds zo over zou denken. Omdat deze ruiter vervolgens wel mocht starten, vroeg ik me ook af of de waarschuwing van de official afdoende zou zijn om het gedrag van deze ruiter ook in de toekomst te voorkomen. Niet alleen op wedstrijd maar helemaal. Zou het bewustwording creëren of zou het enkel gezien worden als bemoeizucht van bovenaf? En zou zo’n ruiter wel beseffen dat hij/zij niet alleen het paard maar ook zichzelf dwarsboomt op de weg naar succes of zou hij/zij dat werkelijk niet beseffen?

Op Wikipedia las ik dat diverse wetenschappelijke onderzoeken wijzen op verschillen tussen gedrag dat ontstaat vanuit extrinsieke motivatie (bijv. de waarschuwing door de KNHS), en intrinsieke motivatie (motivatie die komt vanuit jezelf). Ik citeer:

Het is wetenschappelijk bewezen dat intrinsieke motivatie leidt tot:

• Een hoger concentratieniveau


• Meer creativiteit


• Grotere gevoelens van zelfcompetentie en trots


• Meer plezier tijdens het uitvoeren van een taak

Ook las ik dat intrinsieke motivatie leidt tot het ontstaan van flow. Dit wordt uitgelegd als de mentale toestand waarin een persoon volledig opgaat in zijn of haar bezigheden. Flow wordt gekenmerkt door op de betreffende acties gerichte energie en activiteit, volledige betrokkenheid daarbij, alsmede het feit dat men de activiteiten succesvol uitvoert.

Dit geldt, denk ik, niet alleen voor de ruiter maar ook voor het paard. Ik denk dat deze flow ontstaat wanneer paard en ruiter in volledige harmonie samenwerken, en dit kan mijns inziens nooit ontstaan met hardhandige dwang.

Een goed voorbeeld van flow tijdens onze Subtop was Judith Huizinga, die in de Intermediair I een prachtige vierde plaats met 67,96% behaalde. Achter Emmelie Scholtens (1^e plaats) en Patrick van der Meer (2^e en 3^e plaats). Een citaat uit haar enthousiaste Facebook post:  “Amadeus was echt bij mij! We waren één! Wat een heerlijk gevoel is dat zeg.... Smaakt naar meer en dat kan ook, want er is zeker ruimte voor verbetering”. Het stralende gezicht van Judith na haar rit sprak direct al boekdelen en het resultaat bevestigde dit.

Deze gebeurtenissen tijdens de Subtop versterkten mijn gevoel dat het plan dat ik heb, kan bijdragen aan het versterken van de intrinsieke motivatie van ruiters. En daarmee indirect aan de verbetering van het welzijn van sportpaarden. Mijn plan heeft echter tijd nodig om uitvoerbaar te kunnen worden. Veel meer tijd dan ik dacht. Eerst moet ik achter de schermen alle puzzelstukjes bij elkaar zien te krijgen. Er staat bijvoorbeeld ook een bezoek aan een producent in Amerika op de agenda, in de loop van deze zomer.

Soms vraag ik mezelf af: waarom moet ik nou zo nodig, ik kan toch gewoon lekker blijven doen wat ik doe, daar is helemaal niets mis mee. Maar kennelijk doe ik dit vanuit diezelfde sterke intrinsieke motivatie die ik net illustreerde. Zolang ik telkens een ‘Ja’ krijg tijdens mijn onderzoek naar de mogelijkheden, zet ik door. ‘Nee’ probeer ik om te buigen in ‘Ja’ en dat lukt aardig tot nu toe. Met elk klein of groot succes op de weg ernaartoe ben ik blij en dit geeft me de drive om door te gaan. Net als Judith. En net als de vele andere ruiters die op zoek zijn naar die flow, die resulteert in dat fantastische gevoel dat harmonie met je paard je kan geven.