13493219_1248237215216270_1867368592_o
13493219_1248237215216270_1867368592_o

Paradepaardje: Morgan May was niet te vertrouwen

Nieuws

Van trouwe Tinker tot ritselige Belg, van fanatieke minishet tot atletische Shire. In deze rubriek gaan we op zoek naar de niet alledaagse paardenrassen en hun talent. Dat hoeft niet per se dressuur te zijn of springen. In deze rubriek zetten we deze opvallende paradepaardjes in de schijnwerper. Vandaag: May, een Morgan.


Matthany May I Boogie of eigenlijk gewoon May, is een 12-jarige Morgan-merrie die in drie verschillende landen heeft gewoond. Geboren in Wales, op haar vierde verkocht aan een Britse vrouw in Italië en uiteindelijk op haar tiende bij mij in Nederland terecht gekomen”, vertelt Emmeline Hoogland.

Oorsprong


Een Morgan-merrie? ,,Morgans komen oorspronkelijk uit Amerika, waar ze aan het eind van de 18de eeuw zijn ‘ontstaan’ uit de hengst Figure. Justin Morgan was de eigenaar van deze (pony) hengst. Niemand wilde hem hebben, omdat hij zo klein was. Totdat ze zagen hoe sterk hij was en hoe lang hij door kon gaan. Dat is ook waar de Morgans om bekend staan: hun uithoudingsvermogen, kracht, bouw en veelzijdigheid”, legt Emmeline uit. ,,Daarnaast zijn ze ook het ras waarop veel andere Amerikaanse rassen zijn ‘gebaseerd’”, weet Emmeline nu ze eigenaresse is van de 1.55 m hoge Morgan-merrie May.

Niet geschikt


,,In al die jaren dat ze nog niet van mij was, heeft ze verschillende dingen gedaan. In Wales liep ze Morgan-shows, zowel aan de hand als onder het zadel. In Italië was het de bedoeling dat ze als leidpaard werd gebruikt om ritten voor toeristen te begeleiden. Hiervoor was ze niet heel geschikt en werd ze uiteindelijk steeds minder gebruikt. In 2012 ging mijn beste vriendin Eef voor vrijwilligerswerk naar Italië en kwam ze terecht op de boerderij waar May stond. Op dat moment werd ze nog nauwelijks gebruikt, omdat je niet goed kon opstappen (achteruit stormen, met de voorbenen slaan, etc.) en omdat ze op buitenrit niet te vertrouwen was (steigeren, bijna van de berg afspringen). Eef heeft toen drie weken met haar gewerkt en werd eigenlijk een beetje verliefd op dit paard. In twee jaar daarna had ze het er vaak over dat ze May naar Nederland wilde halen, maar ze had al twee paarden en drie werd toch wel erg veel.”

Brief


,,Na vier jaar in het buitenland te hebben gestudeerd, verhuisde ik in 2014 weer terug naar Nederland. Ik wilde graag weer een paard en op de één of andere manier moest ik opeens aan May denken, een paardje dat ik alleen van foto’s en verhalen kende. Zonder eerst met Eef te overleggen (ik wilde haar geen valse hoop geven) heb ik een brief naar de eigenaresse van May geschreven. Het was mogelijk een van de vreemdste dingen die ik ooit heb gedaan: een brief sturen naar iemand die ik nog nooit heb ontmoet om haar te vragen of ze mij haar paard wilde verkopen dat ik ook nog nooit had gezien.”

Prachtige ogen


De eigenaresse was overtuigd en twee maanden later arriveerde May in Nederland. ,,Ze was onbespierd, wat aan de magere kant en niet heel schoon, maar het enige wat me opviel waren haar prachtige ogen, die dwars door je heen keken. Ik was op slag een beetje verliefd (ik moest bijna ook wel, ik had dit paard net helemaal uit Italië laten komen). Mijn rode prinses was er.”

Bijten


Het zou helemaal een mooi verhaal zijn als alles nu in een keer perfect zou gaan en we nog ‘happily ever after’ samen zouden zijn. Niets is minder waar, May was (zoals verwacht) best wel een draakje. Aan de hand was ze eigenlijk heel braaf. Ze liep goed mee, was super verkeersmak en over het algemeen vrij makkelijk. Behalve dat ze nog weleens wilde bijten en zich niet echt liet poetsen. Onder het zadel was echter een ander verhaal. Opstappen was best lastig (slaan met voorbenen, achterbenen, achteruit lopen, bijten, etc.), de rem en het stuur waren ook niet altijd aanwezig.”

TREC


,,We nemen nu maar even een sprong in de tijd - om zo de verhalen van frustratie en moedeloosheid over te slaan - naar onze eerste kennismaking met TREC (een cadeautje van Eef voor mijn verjaardag). Ik had nog nooit met haar gesprongen of in het bos gereden en onze remweg was behoorlijk lang, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden echt een geweldige dag. Dit was het begin van onze TREC carrière en zo stonden we op 3 oktober 2015, precies een jaar nadat May in Nederland was gekomen in Arnhem, voor onze allereerste eendaagse TREC-wedstrijd. Mijn enige doel was de wedstrijd uitrijden en ervan te kunnen genieten en dat is gelukt! Ja, we zijn verdwaald op de Veluwe en misschien ging het PTV-gedeelte ook niet super, maar May was geweldig en op sommige momenten de perfecte partner!

Sprookjespaard


In het afgelopen half jaar zijn we verhuisd naar een paddock paradise met geweldige uitrijmogelijkheden. May is in de omgang veel liever en rustiger geworden, aangezien ze een deel van haar energie niet veel beter kwijt kan. Ze is nog steeds niet altijd even dol op poetsen, maar je hoeft niet meer steeds angstvallig over je schouder te kijken of er geen hoef en tanden op je af komen. We zijn ook druk bezig om de paden in het bos, op de heide en alles wat daartussen ligt te ontdekken. Soms in een rustige stap en soms in en galop zo snel dat het lijkt alsof we vleugels hebben. Het zou me niet verbazen als ze die ook echt heeft, want vliegende sprookjespaarden bestaan. Echt waar.

PS: Heb jij ook een Paradepaardje? Vul dan hier het formulier in en wie weet komt jouw paard in deze wekelijkse rubriek! Elke zondag vind je een nieuw Paradepaardje online.


 
black5
DSC1439