Blog: Werken aan een droom
NieuwsJe passie voor paarden combineren met je werk is een droom voor veel paardenmensen. Dat lukt niet altijd en dan is het fijn dat je paardenliefde een hobby is naast je werk. Werk en hobby mixen lijkt geweldig, maar ook leuk werk blijft werk.
Voordat ik Blizz kreeg, ging ik al graag naar fantasyfestivals en was ik gek op het maken van filmachtige kostuums die zo uit Lord of the Rings, Game of Thrones of de serie Vikings leken te komen. Met Blizz erbij werd dat alleen maar gaver om te doen. En dan vooral ook te delen door hier en daar een show te geven. En van het één kwam het ander, de veilige afgebakende bak met publiek langs de bakrand werd verruild voor een festivalterrein. Daar lopen we midden tussen de mensen en op kleine open stukjes geven we een minishowtje. In een zelfgemaakt kostuum natuurlijk. Het lijkt alsof we uit een droom komen rijden. Hij steigert op commando en wappert met zijn sokken. Fotografen en kinderen komen erop af als motten naar een gloeilamp. Nog eens steigeren, vragen ze, steigeren! Er worden schitterende foto`s geschoten en de kinderen mogen allemaal de pony aaien die nu kalm blijft staan en in slaap lijkt te vallen. Het is heerlijk weer en iedereen geniet.
Ja, ik geniet ook. Dat we deze ervaring aan mensen mogen geven. Ik zie de dromen in de ogen van jong en oud die ik vroeger had als ik naar een ridder op een paard keek. En nu ben ik de ridder en Blizz is het paard. En Blizz geniet ook, van het applaus en de aandacht. Hij steigert hoger en zorgt dat hij ieder kind even aankijkt. Maar het is ook werk. Hij is op vreemd terrein en er zijn heel veel indrukken. Muziek, vlaggen, vuurwerk, lichtshows, tenten, felgekleurde hoepeljurken, zwaardvechters, kampvuren, kinderhandjes die naar eten ruiken, vreemde geluiden, kraampjes en heel veel mensen. Gelukkig zijn er ook vertrouwde dingen: brokjes, applaus en het voetvolk dat altijd met ons mee is. De crew die oplet dat er geen kinderen onder zijn voeten gaan staan, die zijn mest van het pad schept, die meeloopt met een arm over zijn kont zodat hij weet dat hij veilig is.
Na een rondje werken, mag hij in zijn paddock staan, meestal ergens achteraf met bordjes erbij dat hij niet geaaid en gevoerd mag worden omdat hij even pauze heeft. Voor de mensen die de bordjes niet zien omdat ze alleen maar een paard zien, lopen wij rond. Meestal met een stuk op het kampvuur geroosterd brood in onze handen, omdat we ook even pauze hebben. We vragen vriendelijk om Blizz met rust te laten. We beantwoorden al hun vragen en zeggen dat we vanmiddag weer een show geven of op pad gaan en dat het paard dan geaaid kan worden. Tussendoor ruimen we mest, zorgen we voor eten en halen we water voor zowel mens als dier. Dat betekent buiten koken op het vuur en een festivalterrein over met twee grote jerrycans om water te halen.
Inmiddels zijn we geroutineerd en weet het hele kampement dat het niet vanzelfsprekend is dat er een paard mee is. Zonder team is het niet leuk om te doen. En omdat het geen betaald werk is, is plezier heel erg belangrijk. Vorige week stonden we op het Imaginarium festival in Friesland. Lekker dichtbij en dat was maar goed ook. Er stonden geen andere paarden waar Blizz steun aan had. Vanwege de indeling van het terrein hebben we de ‘niet aaien bordjes’ niet opgehangen. Blizz werd dus de hele dag door geaaid. Hij kwam uit zichzelf op de mensen af, die keurig achter de draadjes van zijn paddock bleven. De minishowtjes gingen super met mooie steigers, spaanse passen en buigingen. Toen ik hem op commando liet liggen, ging hij languit liggen en… viel in slaap! Wat een vertrouwen in mij, prachtig. Maar het geeft ook aan hoe vermoeiend het is. Ik liet hem uit zichzelf wakker worden en opstaan. Het publiek genoot geduldig van de rust en de kleintjes konden een liggend paard aaien.
Tegen het einde van de middag stond hij bij het draadje van zijn paddock en volgde me met zijn blik. Ik vroeg hem wat er was, hij had voldoende water en eten. Hij begon heen en weer te lopen en het was duidelijk voor mij, tijd om naar huis te gaan! Het festival was voor ons nog niet voorbij, maar voor Blizz wel. Rustig wandelden we nog één keer het terrein over en brachten hem in de trailer naar huis. Hij liep tevreden zijn wei in en bleef bij zijn maatjes staan. Hij gaapte. Zijn kuddegenoten snuffelden aan hem. Hij gaapte weer. De andere paarden gingen grazen, Blizz gaapte. En toen ik omdraaide om weg te gaan zag ik hem nog eens gapen. Hij had heel veel indrukken om te verwerken en was moe.
Na zo’n festival hebben we heel veel spullen om schoon te maken en weer op te ruimen. Maar er zijn ook heel veel foto`s om te bewonderen en herinneringen om te koesteren. De foto`s laten de droom zien. Ze zijn het resultaat van al het werk, voorzorgsmaatregelen en trainingen die je niet ziet. Dat is niet erg, want als je dromen maakt, dan moet het eruit zien alsof het allemaal vanzelf gaat.
