Blog: Voor het leven getekend
NieuwsNu ik officieel ‘koiboi-paard’ ben, heb ik ook een officieel western hoofdstel. Ideaal is het, zonder dubbele dressuurneusriem, die ik bijna mijn hele leven heb gedragen. Zonder neusriem scheelt namelijk enorm veel jeuk en ik kan onderweg aanzienlijk beter snaaien. Een hap gras hier, een rietpluim daar... Ik pak gaandeweg mijn ritje makkelijk wat lekkere hapjes mee.
Ik had al voorspeld dat na mijn nieuwe zadel snel de ‘nodige’ accessoires zouden volgen. Niet alleen mijn vrouwtje is zo gek, het zit in alle doorgewinterde ponymeisjes: ‘the looks and feel moeten matchen’. Dus na een cowgirlzweekend - geen idee waarom ik er niet bij was, het had er volgens mij mee te maken dat cow vervangen werd door wijn ofzo - had ik niet alleen een westernzadel, maar ook een bijpassend stoer hoofdstel. Nu hadden de vriendinnen mijn edele hoofdje wat groot ingeschat, dus moest ik mijn kaken stijf op elkaar houden om mijn bit niet te verliezen. Ik vond het wat typisch en het bleek niet te horen, dus na wat passen en meten kwam er enkele dagen later een nieuw doosje de stal in. Ik loop nu fier rond met een maatje kleiner.
Ik ben er reuze stoer mee, al zie je nu mijn litteken uit mijn wilde jeugdjaren. Ik kan mijn vrouwtje niet vertellen hoe ik er aan gekomen ben, alleen laten weten dat het heftig was. Nog altijd vind ik alles aan mijn hoofd en oren eng. Heb ik een halster of dressuurhoofdstel om, dan zie je er niks van, maar nu... Bij voorkeur verstop ik mijn ‘scars’ onder een laag modder. Oh nee, dat is omdat ik heel erg van camouflage in het algemeen houd.
Hoe dan ook, het vrouwtje zegt dat ik mooi ben, zoals ik ben. Mijn littekens op mijn neus en de flinke jaap onder mijn bil horen daar bij. Haar woorden, voor het geval jullie me van ijdelheid betichten. Ervaringen uit het verleden, zorgen echter soms voor ongelukkige miscommunicatie. Ik kan het niet echt helpen. Soms wordt per ongeluk de stressknop ingedrukt en dan gaat het HELEMAAL mis. Zo gebeurde het laatst dat mijn vrouwtje ineens van rechts mijn deken van mijn rug trok. Nou ja, ineens - ineens, op het dooie akkertje gingen alles gespen los, dus eigenlijk wist ik best wat de volgende stap zou zijn. Maar ik flipte, wilde in zijn achteruit, en ik voelde dat ik ergens bovenop sprong.
Vervolgens een gil, een duw, een val, een fladderende deken... Holy... Ik probeerde bovenop mijn waterbak te klimmen, zo enorm schrok ik. Het vrouwtje lag wit weggetrokken net naast mijn vers gelegde hoop (mazzel!), mijn deken midden in mijn plaszone en ik dus bibberend in de hoek van de stal. Toen ze daarna aan mijn staldeur hing, wist ik niet hoe snel ik voorzichtig polshoogte moest gaan nemen en mijn snotterige vlasneus in d’r nek moest duwen.
Ik heb niet veel woorden met mijn vrouwtje nodig om te weten dat het niet best was. Mijn maat en ik werden nog rustig in onze paddock geparkeerd, maar we zagen d’r gaan: stokkreupel! Een paar weken later heb ik de nieuwe matching cowboylaarzen nog steeds niet gezien. Ook de vertrouwde shitkickers om onze bedden mee op te maken trouwens niet. Mijn vrouwtje loopt wel vaker kreupel, dus we kijken daar niet echt meer gek van op. Net als ik heeft ze hier en daar een litteken. ‘Handle with care’, zeg ik dan altijd tegen m’n maat.
Ook na ons laatste akkefietje krijg ik alle dagen gewoon een kusje op mijn neus. Met het trapje is ze ook alweer op en van mijn rug geklommen. Volgens mijn vrouwtje ben ik getekend voor het leven. Ze is niet boos over mijn ‘freak out’. Mijn neurotische trekjes; ze lacht er om en vertelt me dat het allemaal wel goed komt. Dus tja, getekend voor het leven. Maar vooral: vrienden voor het leven!
