Het afscheid van Whisper

2 december 2016, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Drie en een half jaar mochten Daphne Etten en haar merrie Whisper van elkaar genieten, voordat Whisper getroffen werd door een heftige koliek aanval. Omdat Whisper eerde al eens een koliek operatie had doorstaan, besloot Daphne haar dit niet nogmaals aan te doen en kwam het moment van afscheid nemen.

[row]

[seven]

“Voordat ik Whisper kocht, heb ik verschillende paarden geleased. Mijn vader was het gezeur om een eigen paard uiteindelijk zo zat, dat we besloten zelf een paard te kopen. Ik keek naar verschillende paarden en kwam ook een advertentie zonder foto’s tegen. Er stond alleen bij ‘brave merrie’. De beschrijving paste bij wat ik zocht, ik besloot daarom toch te reageren op de advertentie. Ik kreeg foto’s toegestuurd en de merrie moest erg aankomen, maar ik had dit paard eerder gezien. Ik was dit paard tegengekomen in een andere advertentie. Daar was ze echter niet zo mager en was haar vraagprijs boven ons budget. Ik had toen niet gereageerd, maar was nu wel extra benieuwd naar haar.”
[/seven]
[five]
[panel]

Whisper
2003 tot 2016

Eigenaar: Daphne Etten (1995)
Ras: KWPN
Kleur: Stekelharige vos

Whisper was een therapiepaard.

[/panel]
[/five]
[/row]

Verliefd

“Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, was ik verliefd. Ik ging met haar rijden. Ze was voorwaarts, maar wel super braaf. Ik wilde haar graag kopen, maar helaas werd ze klinisch afgekeurd. Er werden verschillende foto’s gemaakt en het bleek met en speciaal beslag vrij gemakkelijk op te lossen. Zo kwam Whisper in mijn leven. Haar oude eigenaar had haar maar kort gehad. Ze had haar als fokmerrie gekocht, maar helaas bleek Whisper vanwege een groot litteken van een koliek operatie niet geschikt.”

Ziek

“We knuffelde veel samen en genoten. Als ik op stal aankwam stond ze altijd op me te wachten. Ik had op dinsdag ochtend een les met haar gereden, maar hierna voelde ik me wat ziek. De volgende dag was ik ook ziek en ben ik niet op stal geweest. De nacht van woensdag op donderdag sliep ik erg slecht. Mijn stalbazin had me negen keer gebeld, maar omdat ik eindelijk in slaap gevallen was heb ik er niets van gemerkt. Pas toen ze op mijn deur stond te bonzen werd ik wakker. Whisper was ziek. Ik heb mij snel aangekleed en ben gelijk met haar mee naar stal gegaan.”

‘Whisper was niet lekker, maar zag er niet zo ziek uit dat ik al dacht aan afscheid nemen’

Koliek

“Toen ik op stal kwam was Whisper niet lekker, maar ze zag er ook niet zo ziek uit dat ik gelijk nadacht over afscheid nemen. De staleigenaar had haar liggend in de stal gevonden, maar met een kleine motivatie was ze opgestaan en mee naar de weide gelopen als of er niets aan de hand was. Zodra ze in de weide was, was ze echter gelijk weer gaan liggen. De staleigenaar is toen met haar gaan lopen omdat hij het toch niet helemaal vertrouwde, hij dacht aan koliek.”

Wandelen

“De dierenarts was al gebeld toen ik opgehaald werd. Hij kwam echter pas anderhalf uur later na het telefoontje aan. Whisper mestte op dat moment nog wel, maar het was wel dun. De dierenarts voelde haar snel op en gaf haar wat medicijnen. Als ze niet zou opknappen moesten we opnieuw met hem bellen. Ondanks dat ze inmiddels duidelijk pijn had, wilde Whisper toch graag eten. Ik heb zo’n driekwartier met haar door de bak gewandeld en het leek beter te gaan. Ik besloot haar even los te laten om te zien of ze weer zou gaan liggen. Dit deed ze onmiddellijk en ze wilde ook niet meer opstaan. Ik heb haar met een zweep overeind moeten jagen, ze wilde echt niet opstaan.”

Echo

“We belde opnieuw de dierenarts. We kregen echter alleen een assistente aan de telefoon, zij vertelde ons dat er nu niets meer was wat de dierenarts kon doen. Ik geloofde hier niet in en besloot een andere dierenarts te bellen. Deze was binnen een half uur op de stal en onderzocht haar. Whisper had inderdaad koliek, verder had ze een lage hartslag, maar was de zuurgraad in haar bloed normaal. Ze kreeg een darmverslapper en pijnstilling en de dierenarts begon haar opnieuw op te voelen. Haar darmwand was erg gespannen. Hij stelde voor om haar mee te nemen naar de kliniek voor een echo.”

Operatie

“Op dat moment had ik al besloten dat ik haar niet wilde laten opereren, mocht dit het geval zijn. Terwijl we haar naar de trailer brachten, ging ze opnieuw liggen. Dit keer draaide ze op haar rug en bleef met haar ogen dicht op de grond liggen. Ze kreeg een energieshot van de dierenarts zodat ze zou opstaan en vervoerd kon worden. Mocht ze in de trailer opnieuw gaan liggen, dan moesten we volgens hem gewoon doorrijden. Op dat moment zouden we dan toch niets kunnen doen. Op de kliniek kwam ze bezweet de trailer uit en zodra ze binnen was ging ze gelijk weer liggen. De dierenartsen maakte snel een echo en er bleek een lus in haar dunne darm te zitten. Deze was vervolgens vast komen te zitten in haar buikholte. De enige optie was een operatie.”

Afscheid

“Toen de dierenartsen mij dit vertelde stortte mijn wereld in. Ik wilde haar niet laten opereren, dit had ze al eens meegemaakt en ik wilde haar dit niet nogmaals aandoen. Samen met mijn stalbazin heb ik afscheid van haar genomen. Toen ze verdoofd werd ben ik hier niet bij geweest. Toen ze haar laatste spuit kreeg was ik wel bij haar, maar ze vocht er niet meer tegen. Ze was gelijk weg. Ik heb een pluk van haar manen en staart meegekregen en nog een half uur bij haar gelegen om afscheid te nemen. Ik mis haar nog steeds iedere dag. Ze was voor mij een soort therapie paard, dat me overal bij kon helpen.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/12/IMG_0160.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/12/IMG_0162.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/12/IMG_0879.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/12/IMG_1317.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/12/IMG_2060.jpg|”]

[hr]