Het afscheid van Fandango

Toen verandering van training niet hielp, besloot Laure hem te laten onderzoeken. Fandango bleek een zenuwbeschadiging te hebben. Na vele verschillende therapieën en veel revalideren maakte hij helaas geen vorderingen. Uiteindelijk moest Laure afscheid nemen van haar zwarte parel.

“Op 12 maart 2014 kocht ik Fandango. Bijna ieders droompaard, een gitzwarte ruin met vier witte voetjes en enorme voorpluk, en dus ook mijn droompaard. Ik was helemaal verliefd op mijn nieuwe zwarte parel. Naast dat het een prachtig paard was om te zien, kon hij ook goed bewegen. Ik kon mijn geluk niet op met hem! Fandango was een heel lief en aanhankelijk paard, maar hij kon ook erg nerveus zijn.’’ 

‘’Toen ik hem kocht was hij vier en had hij nog niet zoveel meegemaakt. Hij vond veel dingen erg spannend en werd daar nerveus van. Onder goede begeleiding ben ik Fandango gaan opleiden. Omdat hij af en toe zo nerveus kon doen werd ik daar een beetje bang van, het heeft ons dan ook veel tijd gekost om goed aan elkaar te wennen en lekker te kunnen gaan trainen.”

Fandango
2011 tot 2016  

Eigenaar: Laure Hoornsman (1991)
Ras: KWPN
Kleur: Zwart

Fandango was altijd happy.

Verhuizen

“Ongeveer een halfjaar nadat ik Fandango kocht, ging ik verhuizen. Fandango verhuisde naar een rustige pensionstal bij mij in de buurt. Het ging hier steeds beter en we begonnen een goede combinatie te worden. Ondanks dat Fandango nog steeds erg schrikkerig was kregen, we een goede band. We raakte aan elkaar gewend, ik aan zijn gedrag en hij aan mijn angsten.”

Ziek

“Na een poos (februari 2015) merkte ik dat Fandango zijn bespiering aan zijn linkerbil (biceps) achter liep op de rest van zijn bespiering. Omdat het nog een jong paard was, maakte ik mij hier nog niet zoveel zorgen om en probeerde ik door middel van supplementen en de juiste training zijn spieren goed en gelijk te krijgen. Na enige tijd leek het alleen nog niet te verbeteren, dus besloot ik mijn dierenarts te laten komen. 

Toen mijn dierenarts voor het eerst kwam schrok hij zich wezenloos, Fandango zijn bespiering was veel te ongelijk, maar desondanks liep hij nog wel zuiver. Vanaf dat moment zijn we in een soort ‘rollercoaster’ beland. We werden door mijn huidige dierenarts doorgestuurd naar de Faculteit Paard in Utrecht, daar was meer apparatuur aanwezig om te ontdekken wat hem mankeerde.”

Onderzoeken

“Ik ben meerdere malen met Fandango naar de Faculteit geweest om onderzoeken te laten doen, hieruit bleek dat hij een ontstoken zenuw had (zenuwbeschadiging). Hierdoor werden zijn spieren niet meer goed aangestuurd en verdwenen dus. Dit nieuws kwam bij mij erg hard aan, een zenuwbeschadiging is niet zomaar iets. Mijn wereld stortte in. In overleg met mijn dierenarts en de Faculteit besloten we om alles op alles te zetten om hem beter te krijgen.”

Revalidatie

“We zijn begonnen met het bestrijden van de ontsteking door middel van medicatie. Helaas mocht dit niet baten en de ontsteking bleef. Maar we gaven zeker niet op. In samenwerking met de dierenartsen hebben we toen een trainingsschema/revalidatieprogramma bedacht. In de hoop dat we zo Fandango zijn spier konden triggeren om zelf weer aan het werk te gaan en zo inwendig hem zelf de ontsteking op te laten lossen.’’

Z’’o moest ik zeven dagen per week, tweemaal daags tien minuten elektrotherapie doen. Simpel gezegd doormiddel van een apparaat met plakkers zijn spier kleine schokjes geven in de hoop dat dit de spier zou aanwakkeren. Hiernaast moest ik onder het zadel heel veel kleine/snelle oefeningen rijden zodat Fandango zijn hersenen continu bezig waren met het aansturen van die spiergroep.’’

‘’Dit dag in dag uit. Tussen alles door wat ik thuis deed, ging hij ook eens in de maand naar de kliniek van mijn dierenarts om daar verschillende therapieën te ondergaan voor langere tijd.”

‘Toen ik mijn dierenarts zag, wist ik meteen dat het foute boel was’

Band

“Doordat ik dag in dag uit met hulp van mijn vrienden heel intensief bezig was met het revalideren van Fandango, kregen we een hele sterke band. Ik denk dat we juist in dit revalidatieproces het meeste naar elkaar zijn toegegroeid. Fandango had in dit proces zijn ups en downs, er waren momenten dat het echt een stuk beter ging en de spier terug leek te komen. Maar ook momenten waarop ik dacht dit komt nooit meer goed.’’

‘’Na ongeveer zeven maanden van revalidatie en therapie ging het slechter met hem en besloot ik in overleg me mijn dierenarts Fandango een maand op de kliniek te zetten, om hem daar nog alles te bieden wat we in huis hadden. Dit was halverwege augustus 2015, ik ging die maand ook nog tien dagen op vakantie omdat ik wist dat hij in goede handen was.’’

‘’Toen ik begin september terugkwam van mijn vakantie had ik een afspraak met mijn dierenarts om te kijken hoe we ervoor stonden. Toen ik binnen kwam en mijn dierenarts zag, wist ik meteen dat het foute boel was. In dit gesprek hebben we samen besloten om Fandango in te laten slapen. Hij was niet verbeterd in deze maand en zelfs verslechterd. Mijn enorm energieke levenslustige paard was veranderd in een timide paard die liever niet meer zijn box uit kwam, hij was op.”

Afscheid

“Omdat het zo slecht ging, besloten we het zo snel mogelijk te doen. Twee dagen na het besluit hebben we hiervoor een afspraak gemaakt. Op de kliniek hebben ze mij die dag alle tijd van de wereld gegeven om afscheid te nemen, ik heb wel drie uur in zijn box gezeten om hem te knuffelen te kussen en wortels te geven.’’

‘’Ik durfde er zelf niet bij te blijven, maar gelukkig was mijn beste vriendin zo lief om bij Fandango te blijven. Zij had inmiddels ook een enorm sterke band met hem. Zijn afscheid was prachtig vertelde ze. Hij was ook zo weg, zo moe en op was hij.”

Verdriet

“In Fandango zijn hele ‘zieke’ periode ben ik erg verdrietig geweest. Ook op de dag dat we hem lieten gaan was ik ontroostbaar, mijn wereld stortte helemaal in. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk of er verdriet van heb, maar het is goed zo. We hebben gevochten en samen verloren.”