Blog: Vogelproblemen

Angst is tenslotte een emotie die wij niet willen stimuleren. Daarnaast zijn de gevolgen zo ingrijpend, en zelfs irritant, dat er eerlijk gezegd met beide geen land mee te bezeilen is. Hobbelen onze tieners eens rustig mee, hebben we gelazer met het beestenspul. Het zal eens rustig zijn in ons leven...

Als eerste heeft ons paard serieuze paniekaanvallen door een fazant met belangstelling voor anderen. Oftewel vogelprobleem nummer één. Het zal wel geen toeval meer zijn denk ik dan. Want elke keer als paard en ik in de longeercirkel verschijnen duikt ie op, die angstaanjagende gevederde vriendin. Waarschijnlijk gewoon nieuwsgierig naar dat leuke gevlekte paard -ik snap dat wel- dat vrolijk huppelend het rondje door gaat. Totdat mevrouw fazant laat merken dat ze er is, want dan breekt zo ongeveer de pleuris uit.

De eerste keer dat ons dat overkwam, nam mijn hart ook een loopje met mij. Niets is zo besmettelijk als een serieuze angstaanval. Vanuit het niets, want zo’n ervaren vogelaar ben ik niet, denderde mijn paard op me af. Zijn ogen vol van angst en zijn lijf exploderend van de power. De fazant bleek namelijk, naast nieuwsgierig, ook nogal verlegen en verschanste zich achter de houten omheining van de cirkel. Wisten wij veel. Na de eerste ontmoeting, was mijn voorspellend en inschattend vermogen best wel gegroeid en was ik enigszins voorbereid op zijn heftige reactie op veren en wat geritsel. Maar echt wennen wil het nog niet.

Mijn hond heeft een vergelijkbare angst. Vogelprobleem nummer twee. Tib is bang voor de specht. Ja, ik weet het. Hoe verzint ze het? Ik durf het amper op te schrijven. Maar goed. Er huist dus een onzichtbare, want zoals ik al schreef is vogels ontdekken niet aan mij besteed, in ons uitlaatgebied. Onaangekondigd besluit de angstaanjager ineens met het betere klop- en breekwerk te beginnen en kwijt ben ik mijn hond. Als ze nog aan de riem is, scheurt zo ongeveer mijn arm van mijn romp. En als ze los is, gaat ze in galop richting huis of veiliger gebied. Gaat bij mijn paard alles omhoog bij angst, bij mijn hond juist andersom. Staart tussen de poten en laag bij de grond. Angst openbaart zich kennelijk bij iedereen anders.

Dus is het een fraaie boel bij onze beestenbende. Het scheelt er nog maar aan of onze cavia’s beginnen ook een protestactie om aandacht. Ineens spontaan bang voor hun drinkbeker ofzo. Het kan tenslotte gek lopen met dieren en hun angsten. Ik sta inmiddels nergens meer van te kijken. En net zoals met alle andere huiselijke problemen, wordt ook deze rondom de keukentafel uitgeplozen en mogelijkheden onderzocht.

En bij ons mensen zijn er ook al verschillen in reacties en oplossingen te bespeuren. Ik verlies mij op het internet. Op zoek naar angstige-honden-gedragstherapie en mogelijke ademhalingstechnieken tijdens het werken met een paard. Mijn partner is meer gecharmeerd van een praktische insteek en oppert om een wandeling te maken met een emmertje vol met vogelgriep. Maar ja, dan moeten we ze wel eerst leren ontdekken. Eerst maar eens een cursus vogel spotten volgen dan.